Wstydliwe dziecko

Stale rośnie liczba zalęknionych dzieci, podobnie jak i dorosłych, którzy stale czegoś się boją. Psychologowie twierdzą nawet, że staliśmy się społeczeństwem lękowym. Nadmiar złych wiadomości oraz widmo niewesołej przyszłości powodują, że ciągle się boimy. W takiej atmosferze wychowuje się młode pokolenie. Badania psychologiczne wykazują, że 20 proc. dzieci w wieku szkolnym często przeżywa silne lęki. Kiedy zostaje przekroczona „zdrowa” dawka emocji tego rodzaju i maluch boi się tak bardzo, że to uczucie paraliżuje go, odbiera mu spokojny sen, radość życia, ochotę do poznawania świata? Czy można pomóc dziecku przeżywającemu lęki? Lęk czy strach Te dwa uczucia nie są tożsame, chociaż mówimy, że się boimy, zarówno kiedy przeżywamy strach jak i lęk. Strach przeżywamy w sytuacji realnego zagrożenia. To wrodzona, instynktowna reakcja na grożące obiektywne niebezpieczeństwo, która przygotowuje cały organizm do obrony lub ucieczki (np. przed bólem, ogniem; drapieżnymi zwierzętami i innymi poważnymi zagrożeniami). Strach mobilizuje do działania obronnego, nie jest więc uczuciem jednoznacznie negatywnym, bo często pozwala ocalić życie czy zdrowie. Lęk to szczególna forma strachu. Ten stan emocjonalnego niepokoju pojawia się jako reakcja na zagrożenie, którego źródło nie jest dokładnie znane, a sygnały niebezpieczeństwa często są irracjonalne. Występuje on zwłaszcza w sytuacjach oczekiwania i niepewności, gdy nie mamy kontroli nad tym, co się dzieje. Dziecko nie jest w stanie odróżnić zagrożenia rzeczywistego od irracjonalnego, więc lęk i strach w gruncie rzeczy przeżywa tak samo. Dlatego strach przed utratą rodziców może być dla malucha równie silny i rzeczywisty jak lęk z powodu smoka czającego się pod łóżkiem. Jak reagować Każdy rodzic odczuwa instynktowną potrzebę chronienia swoich dzieci przed wydarzeniami, które mogą...

Karol nie chce nurkować ani szaleć na rolkach, tak jak jego tato. Woli układać w kąciku puzzle i godzinami obserwować dżdżownice. Ania wbrew oczekiwaniom rodziców ani myśli być delikatną i dobrze ułożoną królewną – wspina się po drzewach i jest tak ciekawska, że nie potrafi usiedzieć w miejscu… Od czego to zależy? Oczywiście od temperamentu. To właśnie on w znaczącym stopniu wpływa na to, jacy jesteśmy, w jaki sposób lubimy spędzać czas, w co i z kim chcemy się bawić. Czy w takim razie temperament determinuje nasze życie? Na szczęście – zwłaszcza dla osób o skrajnych typach temperamentu, czyli nadruchliwych i bardzo nieśmiałych – na to, kim się stajemy, ogromny wpływ ma także doświadczenie, a więc to, czego się uczymy, jakie zachowania „trenujemy”, za co jesteśmy nagradzani, a także z kim się spotykamy… Dzięki testowi (opracowanemu na podstawie Kwestionariusza Temperamentu dla Rodziców EAS-C w polskiej adaptacji W. Oniszczenko) lepiej poznasz swojego przedszkolaka. Warto go zrobić, bo znając i rozumiejąc temperament dziecka, akceptując jego mocne i słabe strony, wspierając je i ucząc tego, z czym ma trudności, można mu pomóc odnieść sukces i znaleźć szczęście w życiu. To lepsze niż próbować go zmienić zgodnie z własnymi wyobrażeniami. A więc do dzieła! Fajnie, że taki jestem Temperamentu zmienić nie można, ale można poznać i polubić samego siebie, a także jak najlepiej wykorzystywać to, co w naszym temperamencie pożyteczne. Można także wystrzegać się zachowań, które mogą przysporzyć nam kłopotów (jeśli np. pozwolimy ruchliwemu szkrabowi, by zawsze i wszędzie dawał upust swojej energii, nie nauczy się dostosowywać do sytuacji, co mu w przyszłości może przysporzyć kłopotów). Zrób test!   Odpowiedz na pytania, zakreślając TAK lub NIE. Zwróć przy tym uwagę na znaczek, jaki...

Maluchy, którym potocznie przypinamy łatkę odludków albo samotników, psychologowie określają jako wycofane, przy czym nie jest to wcale jednolita grupa. Są wśród nich dzieci skrupulatne i staranne, bardzo związane z mamą, takie które na wszelki wypadek stronią od kontaktów z rówieśnikami, boją się porażki i wolą wycofać się, niż przegrać. Bywają też maluchy, które zachowują się biernie i w domu, i w przedszkolu. Mają poczucie niskiej wartości, nie wierzą we własne siły, a drobiazgi mogą stanowić dla nich powód do płaczu. Zwykle są apatyczne i mocno reagują na najmniejsze przejawy dezaprobaty. Wśród dzieci, które wolą stać na uboczu (często jednak cierpią z tego powodu), bywają maluchy wątłe i nadwrażliwe, takie które skrzętnie ukrywają wszystkie swoje uczucia i pragnienia. Ciekawe, że do odludków czasem zaliczamy dzieci wybitnie zdolne, których rozwój emocjonalny i społeczny nie nadąża za intelektualnym. Mali geniusze mają inne zainteresowania niż rówieśnicy, np. wolą odsunąć kamień i obserwować poruszającą się pod nim szczypawkę lub rozważać, gdzie w nocy chowa się słońce, niż biegać po podwórku z kolegami. Lubią bawić się ze starszymi dziećmi, choć bywa, że starszaki wcale nie cenią sobie ich towarzystwa. Zdarza się, że wybitnie zdolny czterolatek, który umie już czytać, ma kłopoty z jazdą na rowerku i z graniem w piłkę, dlatego nie znajduje uznania wśród rówieśników. Do odludków na pewno nie można zaliczyć dziecka, które dopiero debiutuje w przedszkolu i stojąc z boku, stopniowo zapoznaje się z rzeczywistością przedszkolną. To etap przejściowy, który pomaga oswoić nowe miejsce. Jak skrócić dystans Dzieci w wieku przedszkolnym nadal potrzebują delikatnego wsparcia dorosłych w kontaktach z innymi. • Zawsze słuchaj, co dziecko ma do powiedzenia – nie mów: „Porozmawiamy później, teraz muszę ugotować...