1. Są ciekawskie – zdolne dzieci chcą wiedzieć, o czym rozmawiają dorośli, zadają mnóstwo pytań, a z uzyskanych odpowiedzi sprytnie tworzą logiczną całość. Dostrzegają podobieństwa i różnice. Zdobyta wiedza pozwala im płynie wypowiadać się na różne trudne tematy: np. o polityce, śmierci.
2. Nie są aniołkami – są żywiołowe, bardzo wymagające, ich wychowanie może kosztować sporo trudu (bo, żeby coś uzyskać, małego mądralę trzeba sprytnie do tego przekonać).
3. Umieją się skupić – i to już od najmłodszych miesięcy – na oglądaniu książeczek, słuchaniu pozytywki. Gdy je coś zainteresuje, masz wrażenie, że przez pewien czas nie ma w domu dziecka.
4. Nudzi je rutyna – mali geniusze nie lubią powtarzalnych czynności, bo nie stawiają przed nimi nowych wyzwań, nie przepadają za kolorowankami czy rysowaniem dziesiątego szlaczka z kółeczek. Starają się wprowadzić zmiany do tego, co mają zrobić.
5. Wolą dorosłych – lub starsze dzieci niż zabawę z rówieśnikami. Młodsi są nudniejsi, a od dorosłych zawsze można się czegoś dowiedzieć.
6. Mają poczucie humoru – bo widzą zdecydowanie więcej powodów do radości. Poczucie humoru może ujawniać się już u niemowląt, bawi je np. twoja wielka stopa w zestawieniu z dziecięcą malutką czy ochlapywanie cię wodą podczas kąpieli.
7. ...I pasje – i to już od najawcześniejszych lat, ich temat z czasem może się zmieniać, np. astronomia, skoki narciarskie, dinozaury, zegary. Często towarzyszy im żyłka kolekcjonerska.
8. Nie boją się pomagać – nie patrzą na to, co pomyślą inni, bronią słabszego, mają silne poczucie sprawiedliwości, więc kiedy zostaną niesprawiedliwie ocenione, zaciekle protestują.
9. Wcześnie zaczynają mówić (ale nie jest to regułą). Zanim skończą dwa lata, mówią wyraźnie i pełnymi zdaniami, mają bogate słownictwo, które stosują ze zrozumieniem.
- Opieka nad tyloma dziećmi to hardcore. W pierwszych latach kobieta rezygnuje z 90% siebie, a te 10, co jej zostaje, to na sen - mówi Olivier Janiak Beacie Nowickiej, dziennikarce magazynu "Viva". I dodaje: - Choć wydaje mi się, że potrafię być zaangażowanym ojcem, to nigdy nie będę tak dobrym ojcem , jak moja żona potrafi być matką. Karolina Malinowska jest wspaniałą matką. Ciepłą, otwartą, nie bojącą przyznać się do zmęczenia. - Od rana byłam sama z chłopakami. Co chwila: maci, mami, mama... i płacz. Pod wieczór ogarnęło mnie totalne wyczerpanie, nawet nie fizyczne, ale psychiczne - tłumaczy. W takich sytuacjach opiekę nad synami przejmuje Olivier. Oboje działają jak świetnie naoliwiona maszyna - gdy jedno ma kryzys, drugie wkracza do akcji. Warto przeczytać: Karolina Malinowska rozmawia z babcią o wychowaniu dzieci Jesteśmy całym ich światem Karolina Malinowska i Olivier Janiak mają trójkę dzieci : pięcioletniego Fryderyka, trzyipółletniego Christiana oraz rocznego Juliana. Jak większość rodziców, myślą o zapewnieniu bytu swoimi dzieciom, ale nie tylko w sensie materialnym. - Kiedy Oli mówi o zabezpieczeniu naszej przyszłości, to nie ma na myśli życia tylko w jego materialnym wymiarze. Stworzyliśmy dom , w którym codziennie rozmawiamy o tym, co się dzieje na świecie - tłumaczy Karolina. Chcą by ich dzieci wiedziały dużo o otaczającym świecie, a jednocześnie chcą, by czuły się bezpiecznie. - Ufają nam. Na razie jesteśmy całym ich światem i najważniejszym punktem odniesienia - dodaje Olivier. Nie mogę z tobą palić, babcia mi zabroniła Karolina i Olivier mają ogromny dystans do siebie i poczucie humoru . Potrafią przyznać się do słabości - Olivier pali papierosy, choć nie w domu, tylko na balkonie. Czasem przy tej czynności towarzyszył mu Christian, średni syn. Ostatnio jednak oświadczył: "Tata, nie mogę z tobą...
Czy takie dziecko trzymane pod kloszem, którego przez wiele lat omijały wszelkie smutne wiadomości i żyło w wyidealizowanym świecie, będzie umiało poradzić sobie, gdy już schowamy parasol ochronny? Może jednak warto stopniowo przekazywać mu niezwykle ważną lekcję życiową – że życie czasem jest nie fair? Że choć się staramy z wszystkich sił, to może to nie mieć wpływu na wynik, że ludzie ranią się nawzajem, że jest zazdrość i nienawiść? Oto 8 smutnych prawd życiowych, których nie powinniśmy ukrywać przed dziećmi. Powinniśmy nauczyć ich, jak sobie radzić w ich obliczu! 1. Czasem próbuje się ze wszystkich sił, a jednak może się nie udać . Możesz nie wygrać wyścigu, nie zająć pierwszego miejsca w konkursie, ale ważne jest to, że próbujesz i starasz się. Uczmy dzieci, by były dumne ze swoich wysiłków, jeżeli dają z siebie 100%. Jak nauczyć dziecko przegrywać? 2. Spotkasz ludzi, którzy mogą cię nie lubić, czasem nawet bez żadnego powodu . To ważne, by nauczyć dziecko, że nie musi być lubiane przez wszystkich i nie musi się starać wszystkim przypodobać. Niech lgną do ludzi, z którymi mają o czym rozmawiać i czują się bezpieczne. 3. Czasem te dzieci, które nie uczą się zbyt dużo, mają lepsze oceny, wypracowane ściąganiem, sprytem, lub znajomościami. Nauczmy dzieci, by wiedziały, że wiedza nabyta w szkole będzie bardzo przydatna w przyszłości i okaże się w dorosłym życiu, kto się pilnie uczył, a kto nie. 4. Przegrałeś, chociaż powinieneś wygrać, bo byłeś najlepszy? Czasem ludzie, którzy nas oceniają mają inne kryteria niż nam się wydaje. Jeżeli dziecko jest pewne swoich racji, niech walczy o sprawiedliwość. Niech ma poczucie, że zrobił wszystko co mógł. 5. Nie będziesz przynależeć zawsze do wszystkich grup i to jest w porządku . Kolega zaprosił innych na urodziny , a Twojego synka nie? Wytłumacz mu, że...
Porażki przekuwać w naukę, śmiać się ze swoich błędów, zawsze wierzyć we własne siły – któż o tym nie marzy? Twoje dziecko może wyrosnąć właśnie na takiego optymistycznego, pewnego siebie człowieka. Ty możesz mu w tym pomóc i do tego... sama skorzystać! Zarażam się nastrojem Z naszym optymizmem jest tak samo jak z inteligencją albo poczuciem humoru. Rodzimy się z pewnym potencjałem, który w zależności od wychowania rozwiniemy albo nie. Chociaż natury nie przeskoczymy i urodzonego marudy nie zmienimy całkowicie w człowieka pozytywnie nastawionego do świata, to jednak nasze otoczenie już od pierwszych lat życia wpływa na to, czy jesteśmy nieco bardziej ponurzy, czy nieco bardziej radośni i optymistyczni – to zostało udowodnione naukowo! Nastawienie do świata dziecko przejmuje od swoich rodziców, dlatego postaraj się, chociażby dla jego dobra, narzekać jak najciszej (zwłaszcza na zachowanie twojego maluszka!) i częściej niż do tej pory dostrzegać jasne strony życia. Mnie to śmieszy! Maluch podczas pierwszych prób chodzenia upadł na pupę? Najpewniej niezbyt go to zabolało: gruba pieluszka zwykle amortyzuje wstrząs. W takiej chwili dziecko najpierw czuje tylko tyle, że stało się coś nieoczekiwanego. Zaskoczone patrzy na mamę... – i tu uwaga! Jeśli zobaczy w twoich oczach przestrach, najpewniej momentalnie uderzy w płacz. Ale jeśli zawołasz wesoło: „Brawo! Złapałeś zajączka!”, najpewniej uzna, że nic się nie stało i samo zacznie się śmiać ze swojej przygody. Ba! Być może nawet postara się ją powtórzyć (teraz już oczywiście w kontrolowany sposób), bo przecież pokusa ponownego rozśmieszenia mamy jest tak silna, że trudno się jej oprzeć. Takie przekuwanie porażek w sukcesy to cenna umiejętność. Mierzę siły na zamiary Maluszek z natury stawia sobie ambitne...
