Rozłąka z dzieckiem

Młodej mamie zwykle wydaje się, że nikt nie może jej zastąpić. Marzy o chwili wytchnienia, a jednocześnie wszystkiego chce dopilnować, nie odstępując dziecka na krok. To błąd, bo rozstania z mamą mogą wspomagać rozwój smyka. Oto, co daje rozłąka:   1.Rozłąka uczy dziecko czegoś nowego  Najpierw bobas ma poczucie istnienia tylko tego, co widzi. Kiedy traci opiekuna z pola widzenia, myśli, że ten zniknął na zawsze. Z czasem "zapamięta obraz" i będzie wiedzieć, że opiekun istnieje, choć czasami go nie widać.    2.Rozłąka budzi nowe emocje Przygotuj się na łzy. Płacz smyka przy rozstaniach bywa najtrudniejszym momentem dla rodziców. To naturalne, że dziecku jest smutno – dorośli też czują żal, kiedy na dłużej się z kimś rozstają. Musisz mieć jednak świadomość, że z takiej sytuacji malec bierze bardzo ważną lekcję – zapamiętuje, że było mu źle, gdy mama wychodziła, ale za to skakał z radości, kiedy już wróciła. Wystarczyło poczekać.    3.Rozłąka wspomaga samodzielność dziecka Bywa tak, że maluchy trzeba długo karmić, bo... nikt nie dał im szansy na to, by spróbowały same posługiwać się łyżeczką. Niekiedy dopiero zbliżająca się rozłąka sprawia, że mama zaczyna uczyć maluszka samodzielnego jedzenia czy ubierania. W innych przypadkach smyk uczy się tego dopiero od niani czy pani w żłobku. Tak czy owak jest to milowy krok w stronę samodzielności.   4.Rozłąka dodaje dziecku pewności siebie Zdaniem psychologów każde dziecko potrzebuje najpierw silnej emocjonalnej więzi z dorosłym, np. z mamą – ona staje się dla niego "stałym lądem", z którego wyrusza na podbój świata. Potem, w drugim roku życia, trzeba pozwolić dziecku na samodzielność i nawiązywanie więzi z innymi. Aby maluszek był śmiały i otwarty w kontaktach z ludźmi.    ...

Choć wszyscy marzymy o tym, by było ich jak najmniej, dobrze wiemy, że się od nich nie uwolnimy. Smutne? Pewnie tak, ale z drugiej strony... Po co zatruwać się myślami w stylu: „Jak ja nienawidzę mycia naczyń”. Przyznaj się, ile razy usłyszał to twój maluch? A może lepiej powiedzieć: „OK, zrobię to i to, ale później czekają mnie same przyjemności” albo „Sprzątanie jest beee, ale później jest czysto w domu”? Wszystko, co powiesz czy zrobisz, dla smyka jest najważniejsze na świecie. Więc jeśli ty narzekasz na obowiązki, to i on zapamięta je jako coś, co lepiej omijać duuużym łukiem. Pamiętaj, póki malec jest wpatrzony w ciebie jak w obrazek, możesz pokazać mu, że o to, by wasz dom wyglądał jak najlepiej, starają się wszyscy – i mali, i duzi. Dlaczego są potrzebne? Tak, dzieciństwo powinno być beztroskie i wypełnione zabawą. Ale czy powinno być pozbawione obowiązków? Nie! Dzięki nim maluch uczy się odpowiedzialności („Poukładam książki na półce, bo na podłodze mogą się zniszczyć”), samodzielności i niezależności (co wpływa na ocenę własnej wartości). Dziecko uczy się też systematyczności, bo jeśli czegoś nie zrobi dzisiaj, jutro będzie miał dwa razy więcej. A do tego czuje się potrzebne i ważne. Bo w rodzinie każdy jest za coś odpowiedzialny: mama, tata, starsze rodzeństwo, nawet maluszek. To świetna nauka, dzięki której smyk dowie się, jak żyć w grupie i jak współdziałać z innymi. Od czego zacząć? Zastanów się, jakie obowiązki może mieć twój szkrab, a potem: • Powiedz smykowi, czego od niego oczekujesz. Konkretnie! Nie mów: „Sprzątaj codziennie pokój”, tylko: „Odstaw samochodziki/lalki na półkę”, „Odłóż koszulkę na tę półkę, a spódnicę na tę”. Maluch powinien dokładnie wiedzieć, jakie są jego zadania. Dla ułatwienia możesz...

Drugi i trzeci rok życia to okres, kiedy mały człowiek dorasta do współdziałania w grupie i wspólnej zabawy. Z małego egoisty, wrażliwego tylko na własne potrzeby staje się istotą społeczną, uczy się dzielić i liczyć z innymi. Dorastanie społeczne odbywa się chwilami bardzo burzliwie. Dziecko będzie przyciągać cię i odpychać, płakać, gdy odchodzisz, i złościć się na twój widok, upierać się i stawiać na swoim; zabierać innym klocki i odmawiać pożyczenia łopatki. Ale nie przerażaj się: przed tobą czas trudny, ale i piękny. Doświadczysz wielu przejawów miłości dziecka i dumy, gdy – wbrew swoim oczywistym interesom – poczęstuje kolegę cukierkiem, pożyczy wiaderko, przytuli cię, by cię pocieszyć. Jestem najważniejszy W piętnastym miesiącu życia dziecko potrafi wyrażać radość, okazywać miłość, interesuje się nowymi sytuacjami. Większość dzieci w tym wieku lubi towarzystwo rówieśników . To nie znaczy jednak, że dzieci bawią się razem. W piaskownicy, na placu zabaw każde z nich zajmuje się swymi sprawami, bawią się raczej obok siebie. Ale to nie jest czas stracony – dziecko jednocześnie obserwuje inne dzieci. To wstęp do wspólnego działania! Z czasem dzieci zaczynają zwracać na siebie nawzajem większą uwagę. Nie ma sensu jednak oczekiwać od dwulatków zgodnego współdziałania – wspólnego budowania zamku czy stawiania babek, przekazywania sobie koparki. Przygotuj się raczej na konflikty . To, że twój skarb zabiera wiaderko sąsiadowi i tłucze koleżankę łopatką, jest naturalne! On nie rozumie jeszcze, że ktoś inny odczuwa ból czy smutek na równi z nim. Nauczenie dziecka empatii , czyli wczuwania się w doznania innych, to twoje zadanie. Powtarzaj: „Nie zabieraj Marysi piłeczki, będzie jej przykro”, „Pożycz Jasiowi sitko, on się chwilę nim pobawi i odda ci”, „Nie wolno nikogo bić, to...