Różnice między płciami

Dziewczynki są grzeczne, chłopcy płaczą? Dziewczynki odbierają świat bardziej zmysłowo: są wrażliwsze na dźwięki i niewygodę. Łatwiej je jednak uspokoić , bo lubią koncentrować się na twarzach i doceniają kontakt fizyczny, przytulenie czy głaskanie. Chłopcy są bardziej energiczni. Więcej i głośniej płaczą i – co jest zmorą wielu rodziców - krócej śpią. Ich układ nerwowy jest mniej dojrzały, co objawia się m.in. nieco gorszą koordynacją i częstszą kolką. Lepiej znoszą jednak niewygody (jak np. mokra pieluszka) i bardziej są zainteresowani otoczeniem niż twarzami. Istota tych różnic tkwi w mózgu, a właściwie w jego połówkach. Jest on bowiem podzielony na dwie bardzo zróżnicowane w funkcjach półkule. Lewa nazywana jest półkulą werbalno-logiczno-matematyczną, odpowiada bowiem za słowa, gramatykę, logikę, liczby, zapamiętuje fakty. Rozumie tylko dosłowne znaczenie słów. Półkula lewa zaś odpowiedzialna jest za zgoła odmienne kwestie – to część kreatywna, "zajmująca się" emocjami, uczuciami, uzdolnieniami artystycznymi. Gdzie więc tkwi różnica między chłopcami a dziewczynkami?   Zagadka różnic w zachowaniu rozwikłana U dziewczynki obydwie półkule rozwijają się bardziej harmonijnie. Lepiej też ze sobą współpracują, bo wytwarza się między nimi więcej połączeń. Mózg chłopca formuje się w życiu płodowym pod wpływem testosteronu. Jego półkule pracują bardziej niezależnie. Lewa, odpowiedzialna za analizę, rozwija się trochę lepiej. Budowa mózgu wpływa więc na zachowanie dziecka. Choć trzeba pamiętać, że wszystkie cechy, które przez to przypisujemy płci, to tylko uogólnienia.    Dziewczynka  rodzi się zdrowsza i silniejsza szybciej się rozwija jest bardziej empatyczna ma lepszą pamięć i koncentrację potrafi robić kilka rzeczy naraz jest opiekuńcza uważniej...

Choć nie wszystkie dziewczynki zaczynają mówić szybciej niż ich koledzy z piaskownicy, zazwyczaj właśnie tak się dzieje. Nie tylko prędzej wymawiają pierwsze wyrazy, ale mają także większy zasób słów i lepiej radzą sobie z budowaniem zdań oraz zawiłościami gramatyki. Gdy podrosną, szybciej uczą się czytać i pisać. Robią mniej błędów ortograficznych, łatwiej też uczą się języków obcych. Wcześniej niż ich koledzy zaczynają posługiwać się liczbami, lepiej dodają, odejmują, mnożą... Czy to oznacza, że dziewczynki są zdolniejsze niż chłopcy? Nie, po prostu każda z płci rozwija się trochę „po swojemu”. Chłopcy, choć więcej czasu zajmuje im oswojenie się z cyferkami, z czasem (na ogół) zaczynają bić na głowę swoje koleżanki w zadaniach wymagających rozumowania matematycznego. Przeważnie mają także bardziej rozwiniętą wyobraźnię przestrzenną, lepiej radzą sobie z pojmowaniem pojęć abstrakcyjnych i łatwiej dostrzegają relacje między nimi. Są również odważniejsi w podejmowaniu nowych wyzwań. Ale spokojnie: jeśli chodzi o pamięć i inteligencję, nie stwierdzono między płciami istotnych różnic. Skąd się to bierze Jak wyjaśnić te różnice? Zdania badaczy są podzielone. Jedni uważają, że są one wrodzone i wynikają z odmiennej budowy mózgu i innego działania hormonów. Świadczy o tym według nich to, że ujawniają się zbyt wcześnie, by wpływ środowiska mógł mieć jakieś znaczenie. Inni twierdzą, że – niezależnie od różnic biologicznych – ogromne znaczenie ma właśnie środowisko, które w zależności od płci maluszka wzmacnia albo zaniedbuje rozwój jego poszczególnych umiejętności. Zauważono na przykład, że opiekunowie, zajmując się dziewczynkami, częściej czule do nich gruchają (a one dzięki temu będą sobie w przyszłości lepiej radziły z mówieniem), natomiast chłopców starają się zainteresować...

Kiedyś Twój maluch na pewno zapyta, czym dziewczynki różnią się od chłopców. Czy wiesz, jak to wytłumaczyć, by odpowiedź była zrozumiała? Rodzicom doradza prof. dr hab. Jarosław Jagieła z Instytutu Pedagogiki Społecznej WSP w Częstochowie. Kwestia ta chodzi po głowie wszystkim maluchom. Po raz pierwszy oczekują od rodziców odpowiedzi zazwyczaj w wieku trzech lub czterech lat (rzadko nieco później). Im dziecko jest ciekawsze świata, im bardziej wszystko je intryguje i dziwi, im lepiej rozwija się intelektualnie, tym szybciej zacznie dociekać prawdy. Gdy zaskoczy Was to szczere pytanie w tak oczywistej wydawałoby się sprawie, możecie być w kłopocie. Przecież nie warto skupić się tylko – na tej, hmm..., jakby tu rzec – „zawsze zbyt małej różnicy”, jak mawiają Francuzki. Jakiej odpowiedzi w takim razie oczekuje maluch? Pewnie najprostszej. Ale jak ją sformułować? Dziecko zdążyło już zapewne zauważyć, że mama jest nieco inna niż tata, a dziadek inny niż babcia. Uświadomienie sobie, że w rodzinie istnieje podział na grupy kobiet oraz mężczyzn, ma i będzie miało podstawowe znaczenie dla dziecka. To wartość o wiele większa, niż zazwyczaj się sądzi! Jak brat, tata i dziadek Właśnie z przynależności do jednej z tych grup maluch będzie czerpał wiedzę o sobie samym, siłę i psychiczne wsparcie. Świadomość pewnego rodzaju sztafety pokoleń, ciągłości własnego istnienia – tego, że za mną stoi moje starsze rodzeństwo, za nimi ojciec i matka, potem dziadkowie i pradziadkowie – daje poczucie tożsamości psychicznej i seksualnej. Dzięki temu dziecko czuje, że jest kimś określonym dla siebie i dla innych, i że nie ma w tym przypadkowości ani zrządzenia losu. Jest w tym także pewna powtarzalność życiowych doświadczeń. Kim jestem? Wydawać się może, że mały chłopczyk chce się dowiedzieć tylko tego, czy dziewczynki też mają...