Purpurowy płacz: ile trwa i jak sobie radzić?

Lęki nocne (łac. pavor nocturnus, ang. night terror) to zaburzenie snu pojawiające się u około 3-5 proc. dzieci w wieku od 6 miesięcy do 12 lat (najczęściej od 2 do 6 lat) i u około 1 proc. osób dorosłych. Epizody lęku nocnego zaczynają się w pierwszych godzinach po zaśnięciu i mają dość dramatyczny przebieg. Ataki histerycznego płaczu dziecka pojawiają się w nocy i mogą trwać nawet pół godziny. Śpiące spokojnie dziecko nagle siada na łóżku i zaczyna rozpaczliwie krzyczeć. Jest spocone, nierzadko rzuca się lub trzęsie niczym osika. Ma szeroko otwarte oczy, poszerzone źrenice, a twarz wyraża skrajne przerażenie. Na ogół odpycha od siebie rodziców chcących mu pomóc. Nawiązanie kontaktu z dzieckiem okazuje się niemożliwe, jest ono bowiem nieświadome, nieprzebudzone. Po kilkuminutowym ataku ciało nagle się rozluźnia, a maluch spokojnie zasypia . Rano na ogół niczego nie pamięta. Spis treści : Lęki nocne u dzieci: przyczyny Lęk nocny czy koszmar senny? Lęki nocne: czy budzić dziecko, gdy płacze przez sen? Lęki nocne u dzieci: co robić? Sen płytki i głęboki Lęki nocne u dzieci: przyczyny Skąd się biorą leki nocne u dziecka? Przyczyny występowania tego zaburzenia snu nie są do końca poznane, jednak nie wyklucza się czynników genetycznych (80 proc. dzieci, których dotyczą lęki nocne, ma w swoich rodzinach osoby lunatykujące lub wykazujące inne zaburzenia snu). Ze względu na fakt, że częstość występowania lęków nocnych maleje wraz z wiekiem, uznaje się, że znaczenie ma tu wolniejsze dojrzewanie układu nerwowego, co może być rodzinne. Dodatkowo obserwacje wykazały, że pojawieniu się lęków nocnych sprzyja: wysoka gorączka , stres dnia codziennego, ciężkostrawny posiłek spożyty przed snem, zaburzenia oddychania podczas snu, choroby psychiczne, przyjmowanie...

Terminem dziecka HNB albo High Need Baby określa się niemowlę lub dziecko, które jest wyjątkowo wrażliwe lub wymagające. Jakie są objawy High Need Baby? Dziecko HNB dużo płacze, domaga się noszenia i uwagi, a opieka nad nim nie należy do łatwych. Dlaczego niektóre dzieci są wyjątkowo wrażliwe i mają wyjątkowe potrzeby? Jakie cechy ma High Need Baby? Spis treści: High Need Baby – przyczyny Objawy High Need Baby 9 cech dziecka HNB High Need Baby jako 2-latek High Need Baby jako przedszkolak Jak postępować z High Need Baby Z czego wynika wysoka wrażliwość High Need Baby? Termin High Need Babies został wprowadzony przez Williama i Marthę Searsów, którzy są twórcami pojęcia rodzicielstwa bliskości . Zauważyli oni, że wyróżniające się cechy i zachowania dzieci są wynikiem specyficznego temperamentu, budowy oraz sposobu funkcjonowania układu nerwowego . Znajomość cech dziecka wysoko wrażliwego pozwala lepiej je rozumieć, a także uwolnić się od poczucia winy, które często towarzyszy rodzicowi przekonanemu, że brakuje mu wystarczających kompetencji rodzicielskich.  Objawy High Need Baby Jakie są najczęstsze cechy High Need Baby ? Dzieci bardziej wymagające i wrażliwe często płaczą, są bardzo przywiązane do opiekuna i nie chcą być noszone przez inną osobę, niż ta, do której przywykły. Ponadto są wyjątkowo czułe na dźwięki czy światło , a także hiperaktywne – trudno im pozostać w jednym miejscu na dłużej, muszą stale być w ruchu. Wszystkie niemowlęta przynajmniej czasami wykazują cechy charakterystyczne dla High Need Babies. Jeśli jednak twoje dziecko ma większość opisanych niżej cech prawdopodobnie jest wyjątkowo wymagającym dzieckiem. 9 cech High Need Baby Przedstawiamy najbardziej charakterystyczne cechy dziecka HNB: Stanowczo i wyraźnie domaga się zaspokojenia swoich potrzeb...

Julia nie miała prawa rozumieć czegokolwiek z mojego zachowania, ale… Instynktownie musiała czuć brak mojej miłości, bliskości, spokoju. I tę trwogę, kiedy głodna płakała i tęskniła, a ja zostawiłam ją samą. Po porodzie nic do niej nie czułam Ciąża od początku do końca przebiegała prawidłowo. Fizycznie czułam się świetnie – ani razu nie wymiotowałam, nie puchły mi nogi, nie kręciło mi się w głowie. Jedyne co fizycznie dało mi w kość to to, że w ostatnich tygodniach w ogóle nie mogłam spać. Wszyscy mówili: śpij, bo jak dziecko się urodzi, to ze snem może być słabo… A ja co noc zasypiałam dopiero o świcie. Julia urodziła się siłami natury. Wszystko trwało cztery godziny. Bez żadnych komplikacji. Ale po porodzie nic do niej nie czułam. Dziewczyny, z którymi leżałam na sali, pomagały mi ją przewijać i przebierać. Pamiętam, że o ile pierwszego dnia otaczały mnie wsparciem – potem zaczęły się na mnie wściekać. Że jestem nieprzytomna, że czas się obudzić, że mam się ogarnąć… A ja czułam się jak kukła, do której docierają tylko strzępki rzeczywistości. Nic nie było normalnie Przez pierwsze dwa tygodnie w domu był z nami mąż. Bardzo mi pomagał. Widział, że coś jest nie tak, ale był tak wpatrzony w małą, że na mnie nie starczało jego uwagi. Robił przy niej niemal wszystko. Ja tylko karmiłam ją piersią. Po dwóch tygodniach wrócił do pracy i wtedy zaczęło się najgorsze. Na samą myśl, że mam zostać sama z Julką przez cały dzień – chciało mi się wyć. I wyłam. Z każdym dniem było coraz gorzej. Mąż wracał z pracy i zastawał mnie zapłakaną albo wściekłą. Jadł coś i zabierał nas na spacery. W sumie to Julkę, bo ja najczęściej wolałam zostać w domu. Żeby płakać i zadręczać się wyrzutami sumienia, że w ogóle zdecydowałam się na dziecko. Zresztą nie chciało mi się ubierać, czesać, myć… Nic nie...