Kiedy moje dziecko powiedziało: „Nie chcę jechać na święta”, poczułam złość, lęk i… wstyd. A potem zrozumiałam, że to nie jest fanaberia – to sygnał, którego nie powinnam ignorować.
Na pierwszy rzut oka wszystko wygląda idealnie. Dziecko jest miłe, ułożone, empatyczne. Nauczyciele chwalą, rodzina wzdycha z zachwytu. A jednak coraz częściej takie „bezproblemowe” dzieci dorastają w ogromnym napięciu, którego nikt nie zauważa.
Na pierwszy rzut oka wszystko wygląda idealnie. Dzieci są zaopiekowane, wysłuchane, chronione przed stresem. A jednak coraz częściej widzę młodych ludzi, którzy bez dorosłych obok po prostu się gubią. Jakby ktoś zapomniał nauczyć ich, jak stać samodzielnie.
Kiedyś myślałam, że łamanie się opłatkiem to nienaruszalny świąteczny rytuał. Dziś wiem, że dla niektórych dzieci to moment ogromnego dyskomfortu i już nie każę mojemu udawać emocji, których nie czuje.
Nie każde dziecko czeka na święta z wypiekami na twarzy i listą marzeń w ręku. U mnie w domu grudzień coraz mniej przypomina reklamy z telewizji i coraz bardziej prawdziwe życie.
Koleżanka wpadła do mnie na kawę i od progu powiedziała, że ma już dość szkolnych „lab”. W tym roku przerwa świąteczno-noworoczna jest wyjątkowo długa i choć dzieci się cieszą, dla niej oznacza to stres, nerwy i łamigłówkę, z której nikt jej nie pomoże wybrnąć. „W styczniu nikt o nas nie myśli” – powtarzała, kręcąc głową.
Jestem polonistką i coraz częściej mam wrażenie, że język, którego uczę, przestaje być dla uczniów żywy. Nie dlatego, że jest trudny. Dlatego, że przestał być im potrzebny. A ja, żeby zostać zrozumianą, muszę sięgać po angielski slang.
Czasem patrzę na dzieci, które błyskawicznie chłoną wiedzę i zastanawiam się, co stoi za ich szkolnymi sukcesami. I choć łatwo uwierzyć, że to kwestia „talentu”, z doświadczenia wiem, że najsilniej działa codzienna, konsekwentna praca rodziców.
