Jak rozpoznać dysleksję u dziecka

Dysleksję czyli specyficzne trudności z czytaniem, pisaniem i liczeniem, ma co dziesiąty uczeń. Jej ciężką postać stwierdza się u dwojga na każdą setkę dzieci. Pięciokrotnie częściej przydarza się ona chłopcom. Nie do końca wiadomo dlaczego tak jest.    Kłopoty dyslektyków nie mają nic wspólnego z ich inteligencją i zdolnościami , lecz są wynikiem zakłóceń spostrzegania wzrokowego, słuchowego, koncentracji, uwagi, pamięci itd.  Można być ponadprzeciętnie inteligentnym, twórczym i mieć bogatą wyobraźnię a mimo wszystko nie radzić sobie z rzeczami, które innym przychodzą bez większego trudu, np. z czytaniem, pisaniem czy liczeniem.   Dysleksja nie jest chorobą ani kalectwem. Dysleksja nie ma nic wspólnego z lenistwem.  Dysleksję miało wielu sławnych ludzi m.in.   Albert Einstein i Leonardo da Vinci. Dysleksja to po prostu coś, nad czym trzeba popracować. Ćwiczenia przynoszą znakomite efekty.   Dysleksję diagnozuje się u ośmio-, dziewięciolatków, jednak  to, że dziecko może być obarczone ryzykiem dysleksji , można podejrzewać jeszcze zanim pójdzie szkoły, a nawet zanim zostanie przedszkolakiem.     Kto jest najbardziej narażony na dysleksję? Szczególnie uważnie trzeba przyglądać się dziecku z ciąży zagrożonej , takiemu, które miało problem z przyjściem na świat oraz temu,  które w okresie niemowlęcym rozwijało się ruchowo z opóźnieniem lub w sposób nietypowy (np. nie raczkowało, z aczęło chodzić później lub zdecydowanie wcześniej niż rówieśnicy , miało obniżone albo zbyt wysokie napięcie mięśniowe lub inne minimalne nieprawidłowości neurologiczne). Uwagi wymaga również malec, który w wieku dwóch, trzech lat gorzej niż rówieśnicy  radzi sobie z układaniem klocków, prostych układanek, jest niezdarny,  za mało lub nadmiernie ruchliwy,...

A  jak awersja do literek – najczęstsze przyczyny kłopotów   Dziecka, które nie lubi rysować szlaczków ani pisać, nie należy posądzać o lenistwo czy złą wolę. Tylko akceptacja i obserwacja kilkulatka pomoże znaleźć przyczynę trudności. Czy na pewno odpowiednio trzyma ołówek? Niewygodny chwyt, także zbyt mocne lub za słabe oraz bardzo silne przyciskanie pisaków do papieru sprawiają, że pisanie i rysowanie staje się męką. Litery i rysunki są niewyraźne, nieprecyzyjne, stąd już bardzo blisko do porażki i zniechęcenia. Nie pozwól, aby twój pierwszak czy drugoklasista myślał o sobie, że nie daje rady i odmówił pisania, tylko pomóż mu wzmocnić paluszki .   B jak bardzo przyjemne ćwiczenia rączek Dobrymi przyjaciółmi ucznia powinny stać się guziki, plastelina, nożyczki i... śrubokręt. Pomogą usprawnić ręce, a?co za tym idzie, ułatwią pisanie, sprawią, że trzymanie ołówka czy długopisu przestanie być dla dziecka torturą. Oto kilka metod wzmacniania palców i dłoni:   Pisanie lub rysowanie w mące. Wsyp ją do brytfanki albo na dużą blachę do pieczenia i pozwól dziecku rysować, co zechce: serce, dom, prezent, który chciałoby otrzymać na Gwiazdkę itp.   Nawlekanie koralików. To wbrew pozorom mozolna praca. Ale jak piękne bywają jej efekty, np. w postaci bransoletki dla ukochanej przyjaciółki.   Kolorowanki i rysowanie po śladzie. Najlepiej bez odrywania ręki albo dwiema rękami naraz.  Odnawianie mebli. Możecie wspólnie odświeżyć kuchenne krzesła (pilnuj, by kupić nietoksyczną farbę) lub stół. Oryginalne meble są zawsze w cenie!   Wycinanie z papieru. Nieważne, łowickie kwiaty czy chmurka – ważne, by dać dziecku dobre narzędzie. Tępe nożyczki to mordęga i powód do buntu.   Wkręcanie i wykręcanie śrubek. Uwaga: wcale nie chodzi tu jedynie o?wciśnięcie przycisku...

Chcemy, żeby nasze pociechy nie miały z nauką żadnych problemów. Liczymy na pochwały, nagrody, a w szkole na piątki i szóstki, marzymy o świadectwach z czerwonym paskiem. Gdy coś idzie nie tak, mówimy dziecku, by wzięło się do roboty. Ale to nie zawsze wystarcza. Bo na to, jak malec radzi sobie z nauką, składa się wiele rzeczy.   Wrodzone zdolności dziecka Każdy z nas przychodzi na świat z określonym potencjałem umysłowym. Wśród cech, które dziedziczymy (badacze spierają się, w jakim stopniu), jest poziom inteligencji. Definiuje się ją na wiele sposobów, jednak generalnie to sprawność umysłu, szybkość myślenia, zdolność kojarzenia faktów, wyciągania wniosków, rozwiązywania problemów. Profesor Edward Nęcka, psycholog, który zajmuje się tą dziedziną, ujmuje to tak: mózgi ludzi inteligentnych „działają szybciej, sprawniej przewodzą impulsy, pracują dokładniej, są bardziej odporne na zakłócenia i bardziej energooszczędne” (cyt. za: „Charaktery”). Tym ludziom nauka przychodzi łatwiej, bo mają do dyspozycji sprawne „narzędzie” pracy. Współcześni psychologowie wyróżniają wiele rodzajów inteligencji, np. matematyczną, słowną, twórczą. Można więc mieć kłopoty z podstawowymi działaniami matematycznymi, za to świetnie radzić sobie z ubieraniem myśli w słowa czy mieć zdolności do języków. Coraz więcej mówi się także o znaczeniu inteligencji emocjonalnej. Jak się okazuje, życiowy sukces w dużej mierze zależy właśnie od niej. Człowiek obdarzony wysokim poziomem tej inteligencji lepiej rozumie siebie i innych, więc łatwiej mu zdobywać sympatię i autorytet, radzić sobie ze złością, tremą, zniechęceniem.     Cechy charakteru dziecka Z nauką najlepiej radzą sobie dzieci zrównoważone, spokojne i pogodne. Są chętne do pracy i sprawiają miej kłopotów niż ich ekspansywni, ciekawscy...