25 sposobów, jak odmówić dziecku, nie mówiąc "nie"

Zamiast kary - ściągawka dla rodziców  1. Wyraź swoje uczucia wobec zachowania dziecka, nie atakując jego charakteru na przykład: Jestem wściekła, że znowu nie chcesz się ubierać , a mamy wyjść na spacer. 2. Wyraź ostry sprzeciw wobec zachowania dziecka na przykład: Nie zgadzam się, żebyś szedł spać nie myjąc zębów. 3. Określ swoje oczekiwania na przykład: Oczekuję, że tu przyjdziesz i zaraz będziesz się ubierać do wyjścia. 4. Wskaż dziecku jak może naprawić zło na przykład: Możesz mi zrobić niespodziankę i teraz szybko ubrać buciki . 5. Zaproponuj dziecku wybór na przykład: Mogę na ciebie poczekać jeszcze chwilę w korytarzu albo za drzwiami, sam zdecyduj. 6. Przejmij inicjatywę bez tłumaczeń na przykład:  Co trzeba teraz zrobić, ty mi powiedz. Muszę cię ubrać na siłę (i ubierasz). 7. Wspólnie z dzieckiem rozwiąż problem na przykład: Możemy ustalić, jak to zrobić, żebyśmy mogli wyjść na spacer bez szarpania się i w zgodzie... 8. Daj dziecku odczuć konsekwencje złego zachowania – poinformuj o uczuciach poszkodowanych, zachęć swoje dziecko do samodzielnego zaplanowania rozwiązania tej sytuacji (zadośćuczynienia). Dowiedz się, jak to zrobi i dlaczego właśnie tak; dopilnuj wykonania. Niech dziecko samo sprawdzi, czy nastąpiło wybaczenie i pojednanie, zachęć wtedy do dalszych wspólnych kontaktów. Nie pozwól na „rozmycie” się całej sprawy . Na przykład: -Sypiesz dzieci piaskiem, więc teraz nie możesz bawić się w piaskownicy. Spójrz! Dzieci są bardzo niezadowolone, że je posypałeś, a ta dziewczynka ma pełno piasku na czapce i jest jej z tym nieprzyjemnie. Jej mama będzie musiała strzepywać piasek z czapki tak, żeby nie wpadł do oczu. Powiedz, co teraz musisz zrobić, żeby wszystkim było milo dalej bawić się z tobą? Chcesz przeprosić? –...

Opracowała Pani program rozwoju osobistego dla przyszłych i obecnych mam oraz kobiet planujących macierzyństwo. Skąd wziął się pomysł na "Godzinę tylko dla siebie"? Kiedy mieszkałam jeszcze w Nowym Jorku mój narzeczony, który był Francuzem, został wysłany z pracy do Polski na 3 tygodnie. Po powrocie powiedział: "Wiesz, jak cię poznałem to byłem tobą zafascynowany, bo jesteś taka silna... ale po tym, jak pojechałem do twojej ojczyzny zrozumiałem, że wy wszystkie takie jesteście, że to kobiety zmieniły system". I ja się z nim absolutnie zgadzam. Tylko, że on nie wiedział, jaką kobiety płaciły za to cenę, bo społeczeństwo wciąż coś od nich wymagało. Miały być matkami, żonami, Paniami domu oraz kobietami czynnymi zawodowo.  To było w Polkach niesamowite – że dały radę na dwóch dużych płaszczyznach. Płacąc za to dużą cenę... Bardzo dużą! Teraz, gdy wróciłam do Polski jako dreamsetterka, zauważyłam, że te kobiety ułożyły sobie życie i chcą realizować swoje cele i marzenia, tylko nie mają na to czasu.  To jedna grupa kobiet. Druga grupa kobiet nie odnalazła się w tej rzeczywistości. Zostały w domach, pilnują dzieci, a schemat jest taki, że idą na wychowawczy na 3 lata, a potem nie mają gdzie wrócić, zachodzą w drugą ciążę, kolejny urlop, to już 6 lat... A po 6 latach będzie coraz gorzej! Życie zawodowe pędzi. I stąd pomysł na "Godzinę tylko dla siebie". Paniom, które szukają sposobów na zmiany w życiu program pomoże przygotować plan dzialania oraz znaleźć ich własne rozwiązania. Opracowałam ten program na podstawie francuskich kobiet, które są pozytywnymi egoistkami i potrafią być wszędzie na 100 proc. Dlatego, uważam, że warto inspirować się tym co sprawdzone i skuteczne. My, Polki, bardzo często czujemy się winne, kiedy myślimy o sobie, prawda? Tak, a tak nie wolno. Rzadko mówi się w Polsce...

Mamusiu! Zrobisz mi pić? – Z pokoju słyszę jak moja starsza córeczka domaga się czegoś do picia. – Chcesz soczek z czarnej porzeczki czy kompot z jabłek? – Chcę kompocik! Pora obiadowa, a ja mam jeszcze ziemniaki nieobrane i nieugotowany makaron do rosołu. Muszę się sprężyć i zrobić obiad . Przydałoby się też posprzątać w łazience, poodkurzać i poprasować stertę ubrań, która leży już dobry tydzień. Eh, tylko czasu brak.  – Mamusiuuu! Gabisia płacze! – No to już chyba nici ze sprzątania. Czemu ta moja młodsza córka tak marudzi? Ania tak nie płakała! Potrafiła większość dnia przespać, budząc się na jedzenie i przebranie. – No już, Gabrysiu, mamusia cię nakarmi, przebierze i pójdziesz sobie spać. Godzina bujania w wózku pomaga i malutka zasypia, a ja mogę dokończyć to, co robiłam wcześniej. Anusia jest już dużą dziewczynką i kiedy dostanie plastelinę albo kredki, nie ma jej dobrą godzinę, a ja mogę troszkę ogarnąć bałagan. No, to teraz dokończę obiad i biorę się za ogarnięcie domu .  Ledwo obrałam ziemniaki słyszę: – Mamusiu! Gabisia płacze! – Co się dzieje, córeczko? Dlaczego płaczesz? Czy coś ci dolega? – Córeczka uspokaja się, gdy tylko biorę ją na ręce. Jak szybko nauczyła się, że na rękach najlepiej! To chodź, maluchu, pokażę ci nasze mieszkanko. Wycieczka, karmienie i przebranie zajęło nam prawie godzinkę, ale mała śpi. Uf, to idę kończyć to, co zaplanowałam. – Mamusiu, mamusiu, nudzę się! – Eh, czemu one nie dadzą mi posprzątać? Przecież robię to dla nich, żeby było czysto, a obiad był na czas. – To chodź, pomożesz mi sprzątać . Tutaj masz ściereczkę i umyj stoliczek. Stuk! Hałas, że ho-ho. Co się stało? Przerażona pobiegłam do pokoju, gdzie sprzątała moja córeczka. – Mamusiu, psieplasiam, nie chciałam. Uf, to tylko cukierniczka...