Tak odróżnisz ADHD od złego zachowania!

Kiedy można rozpoznać ADHD ? Wcale nie tak szybko, jak się zwykle wydaje. Zespół nadpobudliwości psychoruchowej u dzieci diagnozuje się dopiero powyżej 6. roku życia. Wcześniej trudno to zrobić, bo objawy, które przypominają ADHD, czasem wynikają tylko z ogromnej potrzeby ruchu i niedojrzałości układu nerwowego dziecka (a to w tym wieku normalne). Jakie są najczęstsze objawy ADHD u kilkulatka? Dzieci z ADHD wyróżniają się spośród grona rówieśników. Możemy zwykle zaobserwować u nich  charakterystyczne objawy nadpobudliwości: problemy z koncentracją uwagi – w porównaniu z innymi dziećmi w klasie maluch dotknięty ADHD stale ma problemy ze skupieniem się na tym, co mówi nauczyciel, nie pamięta, co było zadane, przez co trudno mu przygotowywać się do kolejnych lekcji, odrabiać prace domowe; nadmierna ruchliwość – dzieci z ADHD nie potrafią siedzieć w spokoju i słuchać opowiadania nauczyciela, chcą się przemieszczać, odwracają się do kolegów i zaczepiają ich; impulsywność – nadpobudliwe dzieci robią zwykle wokół siebie dużo hałasu, nie rozmawiają spokojnie, tylko krzyczą, są niecierpliwe. Objawy ADHD mogą być jednak inne u dziewczynek i u chłopców – dziewczynki miewają częściej problemy z koncentracją uwagi – są rozmarzone, nie uważają na lekcjach, nie zapamiętują poleceń. Przez to, że są spokojne, nie krzyczą, nie biegają po klasie, rzadziej trafiają do psychologa i nie otrzymują tak bardzo potrzebnej im pomocy. Polecamy: Masz córkę – przeczytaj ten list dla jej dobra!   Jak odróżnić złe zachowanie od objawów ADHD? Zrób test. Zaznacz stwierdzenia, które są twoim zdaniem prawdziwe. Ale uwaga! Zaznaczaj je tylko wtedy, gdy objawy występują u dziecka przynajmniej od 6 miesięcy i to w każdym środowisku (a więc nie tylko w domu, w przedszkolu czy wyłącznie u babci). Sprawdź,...

„Przestań płakać”, „daj już spokój”,  "taka duża panna, a płacze", " chłopak, a zachowuje się jak mała dziewczynka" - mówicie tak?  Krzywda emocjonalna Dziecko nie płacze bez powodu, tak jak się to wielu osobom wydaje. Ma powód, tylko że rodzice mogą go nie dostrzegać, nie rozpoznawać. Dorosły, uznając, że dziecko marudzi, czy wymusza płaczem od razu denerwuje się na nie i krzyczy. Czasem nawet nie krzyczy, tylko prosi „nie płacz” i zupełnie nie zdaje sobie sprawy, że robi własnemu dziecku krzywdę. Tak, krzywdę emocjonalną. Jeżeli  nie pozwalamy dziecku wypłakać się i uspokoić, odbije się to na nim w dorosłym życiu. Jak poradzić sobie z silnymi emocjami małego dziecka? Dziecko, które nie płacze, nie denerwuje się i nie oddaje swoich emocji na zewnątrz, będzie sfrustrowane. Towarzyszyć mu będzie ogromne emocjonalne napięcie, z którym nie będzie umiało sobie poradzić. Dlatego nie powinniśmy zakazywać dziecku płaczu, nie możemy zniechęcać go do niego, a jedynie pomóc przejść przez trudny czas, okazać wsparcie i pomóc zrozumieć emocje. Oto 10 zdań, których powinnyśmy używać, zamiast słów "nie płacz" 1. Jestem obok ciebie… 2. Widzę, jak bardzo jest ci z tym źle… 3. Wiem, że to bardzo smutne, więc będę przy tobie… 4. Jesteś bezpieczna/e… 5. Będę przy tobie, nigdzie się nie wybieram… 6. Spójrzmy na to z innej strony… 7. Wiem kochanie, że to jest trudne… 8. Nic nie jest ważniejsze niż rozmowa z tobą… 9. Chciałabym ci jakoś pomóc… 10. Na pewno będzie lepiej… Bardzo ważne jest, by dziecko zrozumiało, że jesteś blisko, że może liczyć na Twoją pomoc, by nauczyło się, że każdy problem da się rozwiązać. Już samo to, że...

Co robić, gdy pojawiają się problemy w przedszkolu? Podpowiada   Beata Chrzanowska-Pietraszak, psycholog i psychoterapeuta z "Uniwersytetu dla rodziców " Moja córeczka nie chce chodzić do przedszkola. Co rano w szatni wpada w histerię, krzyczy „Nie zostawiaj mnie mamusiu! Błagam! Będę już z grzeczna!”. Pęka mi serce i czuję się jak kat. ( Dagmara, mama 3,5-letniej Marty) Zdaniem Beaty Chrzanowskiej są dwie możliwości: albo Marcie jest z jakiegoś powodu źle w przedszkolu albo jej mama tak naprawdę nie chce, by mała tam chodziła. Tak czy inaczej trzeba zrobić wszystko, by poprawić sytuację, zanim  Dagmara osiwieje ze zmartwienia, a jej dziecko na dobre zrazi się do przedszkola.   –  Myślę, że warto zacząć od spokojnej rozmowy z córeczką . Jeśli problem dotyczy przedszkola, trzeba go zidentyfikować. Może mała nie cierpi leżakowania? Albo pokłóciła się z najlepszą koleżanką? Warto  także porozmawiać z nauczycielką, być może z jej pomocą uda się rozwiązać zagadkę – radzi Beata Chrzanowska.  Także Dagmara powinna przyjrzeć się swoim uczuciom . – Zdarza się, że mamy tak naprawdę wcale nie chcą by ich dzieci chodziły do przedszkola. Posyłają je tam, ale mają ogromne poczucie winy, czują, że je krzywdzą. Dzieci to wyczuwają i mają w głowie bałagan: „Muszę iść w miejsce, którego moja mama nie lubi. Będzie strasznie!” Przeczytaj także: "Mamo, weź mnie stąd" - wywiad z psychologiem o pierwszych dniach w przedszkolu Moja córeczka próbuje rządzić innymi dziećmi. Gdy nie chcą jej słuchać, poszturchuje je, a nawet bije. Nie wiem, gdzie się tego nauczyła. (Ewa, mama 4-letniej Wiktorii) - Gdy dziecko jest agresywne , warto przyjrzeć się dorosłym, którzy je otaczają. Maluchy są jak lusterka, w których odbija się ich zachowanie.  Rodzice nie muszą...