Coraz więcej jedynaków

Badania na temat wychowywania się w pojedynkę przeprowadzili naukowcy z University of Essex w Wielkiej Brytanii. Nie chodzi tutaj tylko o samopoczucie malucha, ale również o budowę jego mózgu, determinującą funkcjonowanie w życiu dorosłym. Kreatywność i inteligencja Powszechna opinia na temat modelu rodziny 2+1 przedstawia dzieciństwo jedynaka jako smutne i egocentryczne. Kiedy dorośnie – większość jego negatywnych cech uzasadnia się właśnie wychowaniem bez rodzeństwa. Tymczasem angielskie badania przeprowadzone na 100 tys. Brytyjczyków udowadniają, że tak naprawdę jedynacy są najszczęśliwszymi dorosłymi. Dlaczego? Mózg dziecka, które nie ma partnera do zabawy, pracuje bardziej intensywnie, ponieważ brakuje mu dodatkowego bodźca do wymyślania zabaw. Dzięki temu rozwijają się zdolności percepcyjne, a co za tym idzie – łatwość do przyswajania wiedzy i nauki języków obcych. Jedynacy są zatem inteligentniejsi i bardziej kreatywni, choć dzieje się to poza świadomością. Pewność siebie i nastawienie na sukces Kolejnymi zaletami, jakie wymieniają naukowcy w byciu jedynakiem są te, związane z osiąganiem celów i poczuciem własnej wartości. Ze względu na to, że dziecko ma rodziców na wyłączność, częściej słyszy od nich pochwały i czuje się bardziej docenione. W ten sposób w dziecku buduje się nastawienie na zdobywanie coraz to nowych umiejętności, aby osiągnąć sukces. Najpierw osiągają lepsze wyniki w nauce, a później w pracy. Nie ma się jednak co martwić, ponieważ na drugim miejscu listy najszczęśliwszych ludzi znajdują się ci, którzy mają jednego brata lub siostrę. Źródło: newsweek.pl

Czy mamy jedynaków powinny mieć wyrzuty sumienia, że ich dzieci będą się wychowywać bez rodzeństwa? Laura Lifshitz, mama jedynaczki, przekonuje, że nikt nie powinien wpędzać mam w poczucie winy tylko dlatego, że mają jedno dziecko . Przeczytajcie, co napisała w serwisie Popsugar. Zgadzacie się z nią? Czy mamy jedynaków to złe matki? "Mam tylko jedno dziecko i, najwidoczniej, niektórzy uważają, że to straszne. Obcy ludzie to komentują i pytają o moją dzietność: Och, ona musi mieć małą siostrzyczkę albo braciszka, po prostu musi! (Ona, czyli moja córka.) Albo te pytania: Czy naprawdę chcesz mieć tylko jedno dziecko?  Tylko jedno. Tak, jakby jedno dziecko nie było samo w sobie darem albo błogosławieństwem. Jakby jedno dziecko było odrażające. Potem, oczywiście, nawałnica komentarzy, bo przecież jedynacy są tacy samolubni i rozpieszczeni albo jedynacy są tacy samotni, mają później o to pretensje do rodziców . Cóż, najwyraźniej bycie jedynakiem przypomina życie trędowatego, jest pełne minusów. Szczerze mówiąc, gotuje się we mnie, kiedy słyszę takie komentarze. Przez większość czasu czułam się fatalnie z myślą, że moja córka najprawdopodobniej będzie jedynym dzieckiem. Po niepowściągliwych wymiotach i dwukrotnym poronieniu zaczęłam myśleć, że może to i lepiej, że bycie mamą to dla mnie jednorazowa sprawa. Później, kiedy rozstałam się z byłym mężem, uświadomiłam sobie, że zegar tyka bardzo głośno. Jestem przed czterdziestką, musiałabym poznać kogoś naprawdę niesamowitego, żeby zajął się mną, gdybym znów miała te wymioty, do tego musiałabym przechodzić przez to wszystko jeszcze raz, dość szybko wziąć ślub. Według statystyk szanse na to są marne i chociaż sklep jest wciąż otwarty , pogodziłam się z faktem, że moje życie pozostanie przedstawieniem dwóch dziewczyn, mnie i mojej córki. To nie jest coś, co...

  Bycie jedynym dzieckiem nie musi być trudne – ani dla niego samego, ani dla otoczenia. To, jakim w przyszłości będzie człowiekiem, w większym stopniu zależy od genów i sposobu wychowania niż od posiadania rodzeństwa lub nie. Początkowo każdy malec – niezależnie od tego, czy urodził się pierwszy, czy piąty z kolei, chciałby mieć mamę i tatę na wyłączność. Do trzeciego roku życia dziecko nie czuje potrzeby związków z rówieśnikami. Całą swoją emocjonalną uwagę skupia na bezpośrednich opiekunach, czyli rodzicach. Rodzeństwo – nawet jeśli już jest – nabiera dla niego znaczenia dopiero w późniejszym okresie życia, gdy pojawia się chęć wspólnej zabawy z innym dzieckiem. – Nie istnieje problem jedynaka – twierdzi Anna Mieszczanek, doradca rodzinny i mediator, współautorka książki „Jak wychować szczęśliwe dzieci”. – To ewentualnie rodzic czuje, że ma kłopot i musi coś z nim zrobić. Ulega naciskom ciotek, babć, mediów czy książek i zaczyna myśleć, że tak jak mają inni, jest lepiej. A powinniśmy mieć do siebie jako rodziców zaufanie – mamy jedno dziecko, bo tak nam się ułożyło (nie chcemy czy nie możemy mieć więcej) i to jest w porządku. Zalety jedynactwa Malec, który nie ma rodzeństwa, cieszy się zwykle większą uwagą rodziców, lepiej rozwija intelektualnie, bo częściej przebywa w towarzystwie dorosłych. Zawsze może też liczyć na to, że jego problemy zostaną w porę zauważone i że otrzyma pomoc w ich rozwiązaniu. – Rodzice jedynaka mają więcej cierpliwości i czasu dla niego, bo jemu przypada cała pula ich zainteresowania, którą w przypadku posiadania kilkorga dzieci muszą podzielić – podkreśla autorka książki. Uczenie dziecka partnerskich stosunków bywa odbierane przez otoczenie jako rozpuszczanie dziecka. O jedynakach zwykło się mówić, że są skoncentrowani na sobie i nie...