Znaleźli genialny sposób, jak przekazać córce, że będzie miała rodzeństwo - film

Dzieci bardzo różnie reagują na wiadomość, że będą mieć rodzeństwo . Jedne skaczą z radości, inne na wieść o braciszku i siostrzyczce trzaskają ze złości drzwiami i obrażone żądają zatrzymania statusu jedynaka. Jednak reakcja 3-letniej Kathryn nie należy ani do jednych ani do drugich. Reakcja dziewczynki jest naprawdę oryginalna. Rodzice przygotowali cały scenariusz w jaki sposób powiedzieć córce, że zostanie starszą siostrą. Rodzina Wiliams postanowiła uwiecznić ten wzniosły moment na filmie, ale nie spodziewali się, że reakcja córeczki całkowicie „wbije ich w ziemię”. Zobacz film.     Źródło:www.popularnie.pl Chcesz wiedzieć jak przygotować dziecko na rodzeństwo ? Czytaj tu. A wy jak powiedzieliście dzieciom o zbliżającym się rodzeństwie? I jak zareagowały wasze pociechy? Polecamy: Znaleźli genialny sposób jak powiedzieć córce, że będzie miał rodzeństwo.

Ewa Suchcicka, mama dwóch dorosłych córek: Alicji i Natalii. Wraz z mężem, Andrzejem Suchcickim, od 15 lat pracują w stowarzyszeniu " Bardziej Kochani ", które wydaje książki, poradniki, organizuje turnusy rehabilitacyjne dla dzieci z zespołem Downa . Niewiele jest osób w Polsce, które wiedzą tyle, co oni na ten temat. Ewa mówi, że dziecko z zespołem Downa może nieść wiele radości, choć wiele wcześniej trzeba przejść. Z wykształcenia jest pedagogiem. Gdy urodziła się Natalka usłyszała Pani, że może ją oddać do domu dziecka... Tak, że jestem młoda i jeszcze mogę mieć zdrowe dzieci. Pewnie i teraz jeszcze mogą zdarzać się takie sytuacje. Usłyszenie takich słów na sali porodowej było szokiem. O tym, że Natalka ma zespół Downa , dowiedzieliśmy się po porodzie. W wielu krajach na oddziałach położniczych są psychologowie , którzy, jeśli z dzieckiem coś jest nie tak, od razu rozmawiają z mamą. U nas często diagnoza pada przy wszystkich na sali porodowej: ma pani dziecko z zespołem Downa. Natalia urodziła się jeszcze z niedrożnością przewodu pokarmowego, w 2. dobie życia miała od razu operację, mówiono, że jest kilka procent szansy na życie , liczyliśmy się z tym, że może zaraz umrzeć. Miałam nawet taką myśl, że może umrze i że... może tak będzie lepiej. Takie myśli też mogą się pojawić? Tak. Mówię to innym rodzicom wprost. Na szczęście tak się nie stało. Natalka przeżyła. Wykorzystała te kilka procent. Nie ma paluszków u prawej rączki: najprawdopodobniej przechodziłam w czasie ciąży różyczkę . Ja nie zachorowałam, ale ona widocznie tak. Szukaliśmy pomocy. Co mądrzejsze lekarki mówiły: to nie jest istotne, że ma zespół Downa: ważne, jak córeczka dalej będzie się rozwijała. Wtedy to do nas nie docierało . Jestem z wykształcenia pedagogiem, więc uważałam, że dziecko wszystkiego może się nauczyć,...

Kiedyś Twój maluch na pewno zapyta, czym dziewczynki różnią się od chłopców. Czy wiesz, jak to wytłumaczyć, by odpowiedź była zrozumiała? Rodzicom doradza prof. dr hab. Jarosław Jagieła z Instytutu Pedagogiki Społecznej WSP w Częstochowie. Kwestia ta chodzi po głowie wszystkim maluchom. Po raz pierwszy oczekują od rodziców odpowiedzi zazwyczaj w wieku trzech lub czterech lat (rzadko nieco później). Im dziecko jest ciekawsze świata, im bardziej wszystko je intryguje i dziwi, im lepiej rozwija się intelektualnie, tym szybciej zacznie dociekać prawdy. Gdy zaskoczy Was to szczere pytanie w tak oczywistej wydawałoby się sprawie, możecie być w kłopocie. Przecież nie warto skupić się tylko – na tej, hmm..., jakby tu rzec – „zawsze zbyt małej różnicy”, jak mawiają Francuzki. Jakiej odpowiedzi w takim razie oczekuje maluch? Pewnie najprostszej. Ale jak ją sformułować? Dziecko zdążyło już zapewne zauważyć, że mama jest nieco inna niż tata, a dziadek inny niż babcia. Uświadomienie sobie, że w rodzinie istnieje podział na grupy kobiet oraz mężczyzn, ma i będzie miało podstawowe znaczenie dla dziecka. To wartość o wiele większa, niż zazwyczaj się sądzi! Jak brat, tata i dziadek Właśnie z przynależności do jednej z tych grup maluch będzie czerpał wiedzę o sobie samym, siłę i psychiczne wsparcie. Świadomość pewnego rodzaju sztafety pokoleń, ciągłości własnego istnienia – tego, że za mną stoi moje starsze rodzeństwo, za nimi ojciec i matka, potem dziadkowie i pradziadkowie – daje poczucie tożsamości psychicznej i seksualnej. Dzięki temu dziecko czuje, że jest kimś określonym dla siebie i dla innych, i że nie ma w tym przypadkowości ani zrządzenia losu. Jest w tym także pewna powtarzalność życiowych doświadczeń. Kim jestem? Wydawać się może, że mały chłopczyk chce się dowiedzieć tylko tego, czy dziewczynki też mają...