Głośny śmiech ma pozytywny wpływ nie tylko na ciebie, ale i na dziecko. Przedszkolak śmieje się średnio 400 razy w ciągu dnia, podczas gdy jego rodzic zaledwie 15! Wystarczy minuta wspólnego śmiechu, a będziecie rozluźnieni i w dobrym nastroju przez kolejne 45 minut. *
Dzieci, które śmieją się wraz z rodzicami będą zdrowsze fizycznie i psychicznie. Czy nie jest to wystarczający powód, by częściej śmiać się z dzieckiem?
*według badań neurologa Henri Rubensteina
Porażki przekuwać w naukę, śmiać się ze swoich błędów, zawsze wierzyć we własne siły – któż o tym nie marzy? Twoje dziecko może wyrosnąć właśnie na takiego optymistycznego, pewnego siebie człowieka. Ty możesz mu w tym pomóc i do tego... sama skorzystać! Zarażam się nastrojem Z naszym optymizmem jest tak samo jak z inteligencją albo poczuciem humoru. Rodzimy się z pewnym potencjałem, który w zależności od wychowania rozwiniemy albo nie. Chociaż natury nie przeskoczymy i urodzonego marudy nie zmienimy całkowicie w człowieka pozytywnie nastawionego do świata, to jednak nasze otoczenie już od pierwszych lat życia wpływa na to, czy jesteśmy nieco bardziej ponurzy, czy nieco bardziej radośni i optymistyczni – to zostało udowodnione naukowo! Nastawienie do świata dziecko przejmuje od swoich rodziców, dlatego postaraj się, chociażby dla jego dobra, narzekać jak najciszej (zwłaszcza na zachowanie twojego maluszka!) i częściej niż do tej pory dostrzegać jasne strony życia. Mnie to śmieszy! Maluch podczas pierwszych prób chodzenia upadł na pupę? Najpewniej niezbyt go to zabolało: gruba pieluszka zwykle amortyzuje wstrząs. W takiej chwili dziecko najpierw czuje tylko tyle, że stało się coś nieoczekiwanego. Zaskoczone patrzy na mamę... – i tu uwaga! Jeśli zobaczy w twoich oczach przestrach, najpewniej momentalnie uderzy w płacz. Ale jeśli zawołasz wesoło: „Brawo! Złapałeś zajączka!”, najpewniej uzna, że nic się nie stało i samo zacznie się śmiać ze swojej przygody. Ba! Być może nawet postara się ją powtórzyć (teraz już oczywiście w kontrolowany sposób), bo przecież pokusa ponownego rozśmieszenia mamy jest tak silna, że trudno się jej oprzeć. Takie przekuwanie porażek w sukcesy to cenna umiejętność. Mierzę siły na zamiary Maluszek z natury stawia sobie ambitne...
Gdyby dziecko mogło decydować, na pewno zrezygnowałoby z własnego łóżeczka i przynajmniej na kilka miesięcy przeniosło się ze spaniem do łóżka rodziców. Skoro jednak decyzja o tym, gdzie ma spać niemowlę, należy do dorosłych, nie jest tak łatwo ją podjąć. Idea rodzinnego łóżka ma zarówno swoich przeciwników, jak i zagorzałych zwolenników, jednak prawda na temat spania z dzieckiem, jak zwykle leży pośrodku. Spanie z dzieckiem jest niebezpieczne dla jego zdrowia W szkodliwość spania niemowlaka z mamą wierzy mnóstwo ludzi: w ubiegłym roku pojawiły się nawet w jednym z amerykańskich stanów billboardy ze zdjęciami śpiących bobasów i leżących obok nich... tasaków do mięsa. Napis nad kontrowersyjnym zdjęciem brzmiał: „Kiedy śpisz z dzieckiem, narażasz je na takie samo niebezpieczeństwo”. Mimo ogromnego rozgłosu, jaki wzbudziła cała akcja, większość pediatrów na świecie nie zgadza się z jej przesłaniem. Przeciwnie: spanie z dzieckiem jest, np. według doradców laktacyjnych, jednym z zalecanych sposobów na utrzymanie laktacji , karmienie piersią zaś pozytywnie wpływa na zdrowie dziecka. Naukowcy mówią też o tym, że kiedy w nocy czujemy kogoś obok siebie, śpimy bardzo czujnie. Jednocześnie odradzają spanie z dzieckiem wtedy, kiedy np. piliśmy alkohol (nawet jeśli to był tylko kieliszek wina) albo braliśmy leki uspokajające czy nasenne . Sypianie z niemowlęciem jest też niewskazane, jeśli rodzice palą papierosy, mają znaczną nadwagę albo chorują na choroby, które mogłyby przyczynić się do osłabienia czujności podczas snu. Wspólne spanie z dzieckiem jest niehigieniczne Jeszcze 20 lat temu lekarze zalecali jak najwcześniejsze oddzielenie niemowlaka od mamy i twierdzili, że osobne łóżeczko jest higieniczniejsze, a co za tym idzie, zdrowsze. Dzisiaj dobrze wiemy, że jest inaczej: częsty kontakt fizyczny z rodzicami wzmacnia...
Chcesz, by Twoje dziecko było radosnym optymistą? Sprawdź najpierw, jak z tym jest u Ciebie. Skłonność do śmiechu bywa zaraźliwa. Zapraszamy do zabawy! 1. Znajomi organizują bal „Piżama party”. Będą nagrody. Co Ty na to? a) Bardzo mi się ten pomysł podoba. Oczywiście, że się przebiorę! (4 pkt.) b) Nie, nie skorzystam. To głupota przebierać się w piżamę. (1 pkt.) c) Pomyślę, zastanowię się. (2 pkt.) d) Pewnie się przebiorę, skoro takie jest zaproszenie. Może być fajnie. (3 pkt.) 2. W pracy ktoś przyczepił Ci na plecach kartkę: „Przystojny mąż mile widziany wciąż”/„Szukam żony jak szalony”. Podchwytujesz żarty? a) Pewnie. Lubię się śmiać! (4 pkt.) b) Raczej nie, to niemądre. (2 pkt.) c) Tak, byle nie za często. (3 pkt.) d) Nie znoszę takich dowcipów, pokażę, że mnie urażono. (1 pkt.) 3. Podobno ludzie, którzy często się śmieją, są zdrowsi i dłużej żyją. Czy uważasz, że to słuszne stwierdzenie? a) To oczywiste, że optymiści są zdrowsi. (4 pkt.) b) Coś w tym jest. (3 pkt.) c) Raczej tak, ale nie warto przeceniać roli poczucia humoru. (2 pkt.) d) Moim zdaniem to gruba przesada. Śmiech i poczucie humoru nie mają aż tak dobroczynnego działania. (1 pkt.) 4. Oglądasz z dzieckiem zabawne zdjęcie rodzinne. Malec wybucha śmiechem. Czy i Ty się śmiejesz? a) Jasne, bardzo często razem się zaśmiewamy. (4 pkt.) b) Jeśli moja pociecha jest rozbawiona, to i ja mogę się pośmiać. (3 pkt.) c) Czasem i mnie rozśmieszą. (2 pkt.) d) Zdarza mi się, ale tylko wtedy, gdy są ku temu powody. (1 pkt.) 5. Czy bawi Cię robienie z dzieckiem głupich min przed lustrem? a) Czasami to lubię. (3 pkt.) b) Tak, nawet bardzo. I moje dziecko też uwielbia te chwile. (4 pkt.) c) Raczej nie. (2 pkt.) d) Nie znoszę takich wygłupów. (1 pkt.) 6. Endorfiny to hormony szczęścia, które produkuje organizm, gdy się śmiejemy....
