„Wstydu nie masz!” – krzyknęła na plaży starsza pani. Gdy się odezwałam, tylko spuściła wzrok
„Nie spodziewałam się takiej reakcji” – pisze mama, która chciała spokojnie nakarmić swoje dziecko na plaży. Słowa starszej pani do dziś ją bolą.
Siedziałam z córką na plaży. Było ciepło, spokojnie, lekki wiatr. Miałyśmy piękny dzień, co po tych ostatnich deszczowych i nieprzewidywalnych tygodniach wcale nie było takie oczywiste. Bawiłyśmy się w piasku, stawiałyśmy babki.
W pewnym momencie podeszła do mnie, przytuliła się i zaczęła marudzić. Czułam, że jest głodna. Miałam przygotowane zdrowe przekąski, musik, wodę, ale mówiła, że chce mleczko. Córka jest jeszcze mała, ma półtora roku. Chciała się przytulić i coś zjeść.
„Wstydu nie masz!” – usłyszałam zza pleców
Usiadłam na kocu, odwróciłam się delikatnie bokiem, żeby nikomu nie przeszkadzać, i zaczęłam małą karmić. Ona wtuliła się we mnie i nagle usłyszałam:
– Wstydu nie masz!
Starsza pani, może siedemdziesięcioletnia, patrzyła na mnie z pogardą. Poczułam, jak całe ciało mi drży. Nie rozumiałam, o co jej chodzi. Przecież nikomu nie przeszkadzamy, nikogo nie zaczepiamy, nie robimy nic złego. Karmię swoje dziecko, które tego potrzebuje. Dla niej jednak byłam „bezwzstydnicą”.
„Proszę pani, naprawdę?”
Spojrzałam na nią i zapytałam cicho:
– Proszę pani, naprawdę musi mnie pani obrażać?
Spuściła wzrok i odwróciła głowę w stronę morza. Nic już nie powiedziała. Może dotarło do niej, że przesadziła, a może po prostu nie chciała dalej rozmawiać.
Siedziałam tak jeszcze chwilę, czułam gulę w gardle. Nie chciałam się rozpłakać przy córce, ale było mi zwyczajnie przykro. Przykro, że dla niektórych ludzi tak naturalna rzecz jest powodem do wstydu, złości, obelg.
To był piękny dzień. Nie pozwolę go zepsuć
Po chwili wzięłam córkę za rękę i poszłyśmy zbierać muszelki. Wiedziałam, że nie mogę pozwolić, żeby jedno niemiłe słowo popsuło nam cały dzień. Ale te słowa zostały we mnie. Nadal w środku boli mnie to, że ktoś może tak łatwo ocenić i skrzywdzić mamę, która po prostu chce nakarmić swoje dziecko.
Czasem myślę o tej pani. O tym, co ją tak rozzłościło. O tym, jak trudno jest niektórym zaakceptować coś, co powinno być oczywiste. Ale potem patrzę na moją córkę, która w takich chwilach czuje się bezpieczna, najedzona i szczęśliwa. I wiem, że robię dobrze. Nawet jeśli komuś to przeszkadza.
Zobacz także: