Słodkie ubranka dla niemowlaka albo stylowe ciuchy dla kilkulatka – kiedy zostajemy mamami otwiera się przed nami odzieżowy raj w wersji mini. Czy Wy też uwielbiacie przeglądać takie miniaturowe stroje? Dla Agaty Legan ubieranie dziecka to jednak trochę coś więcej niż buszowanie w innym dziale sklepowym. Jako jedna z pierwszych założyła – już cztery lata temu – blog o modzie dziecięcej. Z pięknymi zdjęciami (modele to dwaj synowie Agaty!) i ciekawymi wpisami, niekoniecznie zresztą modowymi.
Kiedyś Agata myślała, że będzie przede wszystkim pisać wiersze – wydała nawet dwa tomiki z poezją. Potem odkryła, że woli prozę: opowiadania i powieści – w jej szufladzie znalazłoby się już kilka książek. Teraz, kiedy jej synowie są jeszcze mali, Agata skupia się głównie na pisaniu do czasopism i pisaniu bloga, bo jak mówi: to blogowanie daje największe możliwości bliskiego kontaktu z czytelnikami, i dyskusji. Z zawodu: dziennikarka. Z pasji: blogerka. Z miłości: mama. Zajrzyjcie na jej blog: jjandthebear.blogspot.com – polecam!
Kiedy urodził się J.J., notorycznie słyszałam, że przesadzam w kwestii jego ubioru i wyglądu. Że za często go przebieram, że niepotrzebnie zwracam uwagę na to, jak wygląda. Często mamy, które same wyglądały jak spod igły, mówiły do mnie, że przecież dziecko może chodzić w poplamionych ubrankach, „bo to tylko dziecko”. Nie zgadzam z takim sposobem patrzenia na dziecko w ogóle. Dla mnie dbanie o jego wygląd to wyraz szacunku, po prostu. Z tej niezgody zaczęło się blogowe pisanie. Poza tym to naprawdę wdzięczny temat, ciuszki dziecięce są przecież bardzo piękne, chyba się zgodzisz?
Na pewno jeśli chodzi o J.J.-a, mojego starszego syna, to jego ubiór głównie wyraża jego samego i ze mną ma już mało wspólnego, niestety! I stety! Ostatnio mieliśmy zażartą dyskusję, bo mi podobał się sweterek w precle na musztardowym tle – bardzo mu chciałam go kupić i już miałam w głowie z 10 zestawów z nim – ale J.J. zdecydowanie orzekł, że żadnych precli na sweterku nie będzie, że on chce hot doga na kremowym tle. I stanęło na jego. Może jeśli chodzi o Niedźwiadka, mojego młodszego synka, to tutaj jeszcze mam coś do powiedzenia i jego strój rzeczywiście czasem wyraża mnie i moje wyobrażenie o tym, jak to jest być małym chłopcem.
Czytaj felieton Agaty: „Dziecko ma swój styl” – specjalnie dla Babyonline!
Na tyle dobry, że po blogu powstała gazeta dla rodziców na temat mody dziecięcej, „Przebieralnia”. Ogólnopolska, dostępna w Empikach. Ukazywała się przez ponad rok i ostatni numer już nawet wyszedł nam finansowo na zero, ale niestety, gdy zaszłam w drugą ciążę, nie znalazłam nikogo, kto by przejął ode mnie redagowanie, więc z bólem serca musiałam ją zawiesić.
Kiedy pytam Jowitę, jak określiłaby sama siebie, najpierw odpowiada: „Mama pięciolatki”, a po sekundzie dodaje: „Koniecznie dopisz, że jestem z Podlasia”. Miejsce, w którym mieszka, jest dla niej bardzo ważne: właśnie poprzez tamtejszą naturę patrzy na ciążę i rodzicielstwo. Na swoim blogu MinyNiny.blogspot.com i poza nim promuje naturalne rodzicielstwo , bez sztucznych zasad, za to pełne bliskości i uważności. Jest doulą, instruktorką chustonoszenia, prowadzi też Domową Szkołę Rodzenia w Hajnówce, gdzie mieszka. W rodzinne strony powróciła kilka lat temu po urodzeniu Niny, choć mówi, że przed porodem nie sądziła, że kiedyś to zrobi – że po mieszkaniu w Lublinie, Warszawie, Białymstoku i Łodzi, aż tak zatęskni za tym podlaskim spokojem. Przez wiele lat nie sądziła też, że kiedykolwiek zostanie mamą. Udało się, a jak mówi sama Jowita, narodziny Niny totalnie zmieniły jej perspektywę patrzenia na świat. Przeczytajcie rozmowę z nią: Kiedy czytałam twoje najstarsze posty, zauważyłam, że bardzo dużo z nich jest poświęconych akcesoriom dla dzieci i rodziców. Teraz takich recenzji nie ma u Ciebie prawie w ogóle, dlaczego? Tematyka mojego bloga zmienia się razem z wiekiem Niny. Zresztą to chyba jest nie tylko mój przypadek, ale ogólna zasada: kiedy dziecko jest małe, naszą głowę w dużym stopniu zaprzątają kwestie: w co je ubrać, czym myć, co kupić do pokoiku, jakie zabawki wybierać. Z biegiem czasu liczba gadżetów okołodzieciowych się zmniejsza: już nie potrzebujemy tych wszystkich smoczków i butelek, bardziej zastanawiamy się nad tym, jak wychowywać, jak rozmawiać. I teraz to jest główna tematyka twojego bloga, prawda? Mam dwa główne tematy. Pierwszy to kilkulatki i ich świat, a drugi to mój rozwój osobisty, jako matki. Zauważyłam, że w polskiej blogosferze jest dziura: prawie w ogóle nie ma blogów o byciu rodzicem...
Blogi Oli Radomskiej powinny być opatrzone ostrzeżeniem: „Uwaga, uzależnia, wchodzisz na własne ryzyko!”. Ja najpierw uzależniłam się od jej pierwszego bloga „Mam wątpliwość” , na którym ta sympatyczna okularnica już od trzech lat punktuje absurdy świata . I to jak punktuje! Swoim nieprzeciętnym poczuciem humoru Radomska mogłaby obdzielić z tuzin osób (i jeszcze by jej zostało) – celnością obserwacji tak samo. Kiedy Radomska zaszła w ciążę, założyła drugi blog: Radomskiemacierzynstwo.blog.pl , którego podtytuł brzmi „Jak być mamą i pozostać Radomską?” . Wystarczy przeczytać kilka wpisów, żeby wiedzieć, że Radomska-matka na pewno po porodzie nie zakopała się w pieluszkach. Chociaż rzeczywiście na jej drugim blogu króluje już inna tematyka, choć zamiast absurdalnych zdjęć jak na „Mam wątpliwość”, znajdziemy tu czułe fotki lenki, córeczki Oli – to jednak i tutaj znakami rozpoznawczymi są dystans do siebie i zaskakujące pointy. Dwa lata „Mam wątpliwość” został Blogiem Roku w kategorii blogów absurdalnych i offowych. „Radomskie macierzyństwo” offowe już nie jest, to blog parentingowy pełną gębą. Zajrzyjcie do niego, bo warto! Dlaczego zaczęłaś pisać Radomskie Macierzyństwo? Czym różni się ten blog od Twojego pierwszego bloga? Wiedziałam, że nowe doświadczenia będą kopalnią inspiracji i że będę chciała słowami chwytać jak najwięcej. Czytelników „Mam wątpliwość” przyzwyczaiłam do robienia sobie jaj i plucia jadem, trochę brakowało mi w tym ckliwej melancholii, która też we mnie kaszle i szarpie od środka. Na „Mam wątpliwość” często inspiruje mnie to,co negatywne albo absurdalne. Nie miałam pojęcia jakie będzie Radomskie Macierzyństwo – bardzo bałam się nawrotu depresji i postanowiłam, że blog będzie mnie...
Kiedy podczas naszej pierwszej rozmowy opowiadałam Agacie o moim wielogodzinnym przekopywaniu blogosfery, zaproponowała: „A może chcesz, żebym poleciła ci kilka fajnych blogów?” – i po dwóch dniach dostałam od niej całą listę (co bardzo ułatwiło mi pracę!). Trzy tygodnie później, już po naszym spotkaniu i wywiadzie, zadzwoniłam do niej z prywatą: chciałam, aby podpowiedziała mi, co mogę poradzić koleżance, która dopiero co urodziła i miała duże kłopoty z karmieniem . Nie tylko przez 15 minut tłumaczyła mi, co i jak powinna robić moja znajoma, aby laktacja w końcu ruszyła, ale też już po całej naszej rozmowie przesłała mi smsem kontakty do zaufanych konsultantek laktacyjnych z adnotacją „trzymam kciuki!” . Bo Hafija taka właśnie jest: życzliwa, kompetentna i chętna do pomocy. I nie oczekująca niczego w zamian – dla niej satysfakcją jest samo to, że udało jej się komuś pomóc (wiem, że strasznie patetycznie to brzmi, ale nic na to nie poradzę – to jest prawda). Mama trzyletniego synka. Zawodowo zajmuje się promocją książek w wydawnictwie dla rodziców Mamania. Jest dyplomowanym Promotorem Karmienia Piersią. Współzałożycielka i redaktorka Kwartalnika Laktacyjnego. Organizuje warsztaty dla mam karmiących, eventy blogowe, bierze udział w panelach dyskusyjnych o polskiej blogosferze. Natomiast na 1. miejscu wśród aktywności pozawodowych zawsze jest jej blog: Hafija.pl. Traktujesz bloga jak pracę? Bardziej jako pasję. Praca przecież też może być pasjonująca. Tak, ale nie Hafija.pl nie jest dla mnie obowiązkiem. Nie czuję obowiązku prowadzenia bloga, tylko samą chęć. Czytaj post Hafiji: Nie bijmy dzieci – specjalnie dla Babyonline.pl To może zapytam o coś innego, choć wiem, że tego pytania blogerzy nie lubią. Zarabiasz na blogu? Tak. Mnie to...
