Płaczek - felieton czytelniczki

Zaszłam w ciążę mając 24 lata. Byłam przerażona, nie wiedziałam, jak będzie wyglądać moje życie. Miałam masę obaw; nie wiedziałam, czy sprawdzę się w roli mamy.  Huśtawka nastrojów Ale im większy stawał się mój brzuch, tym mniejsze były moje wątpliwości. Gdy poczułam pierwsze kopnięcie mojego synka , wiedziałam, że wszystko będzie dobrze, że z pomocą najbliższych na pewno sobie poradzę.  Oczywiście miałam emocjonalną huśtawkę . Potrafiłam płakać bez powodu, często kłóciłam się ojcem mojego dziecka. Tych burzliwych dni było więcej niż tych pogodnych.  Gdy brzuszek był coraz bardziej widoczny, w panice szykowałam ubranka, wózek, łóżeczko; chciałam mieć wszystko dopięte na ostatni guzik. To oczywiście była lekka przesada, ale lepiej sie czułam, gdy wiedziałam, że mam już gotowy pokoik dla Jasia. Słyszałam wiele historii na temat zachcianek ciężarnych, lecz ja ich na szczęście nie miałam. Nie wiem, kto z nas dwojga bardziej się cieszył: ja czy mój partner (on głównie dlatego, że nie musiał biegać w nocy po sklepach, np. za agrestem). Może dlatego nie przytyłam za bardzo.  Jedynie porodu się bałam . Zastanawiałam się, jak to będzie wyglądało, czy będę czuła ból, czy go wytrzymam.  A miałam obejrzeć film... Wreszcie nadszedł ten wyczekiwany moment. Byłam sama w domu, planowałam obejrzeć "Epokę lodowcową". Lecz ktoś pokrzyżował mi plany, bo postanowił opuścić mój brzuszek dwa dni wcześniej. Rano poczułam ból brzucha , uznałam, że to nic nadzwyczajnego i położyłam się na chwilę. Ale brzuch zaczął mnie boleć coraz bardziej. Domyśliłam się, że właśnie zaczęłam rodzić. Jak typowa gospodyni, zaczęłam rozmrażać mięso na obiad, by mój chłopak miał przygotowany obiad, gdy ja będę rodzić. Niestety nie dałam rady. Położyłam się do łóżka, zaczęłam do niego dzwonić, ale on nie odbierał...

Jak przygotować się do ciąży? Najlepiej zacząć od badań krwi. Historia naszej czytelniczki – Agnieszki, to przestroga i jednocześnie bardzo przydatna wskazówka dla wszystkich kobiet, które chcą zajść w ciążę.  Starania o ciążę Chciałabym napisać o czymś, co jest bardzo ważne dla wszystkich staraczek, a bardzo mało mówi się na ten temat. Kiedy zaczęłam starania o dziecko, po prostu w kolejnym cyklu przestałam stosować antykoncepcję, ustaliłam, kiedy są dni płodne i codziennie uprawialiśmy z mężem seks. Mijały kolejne miesiące, a ciąży nie było. Myślałam, że coś źle obliczam, może przesunęła się owulacja. Stosowałam nawet testy owulacyjne. I nic! Potem moje obliczenia dni płodnych były znacznie utrudnione, bo pojawiły się plamienia. Dziś wiem, że w tej krwi mógł być zarodek, który nie miał szansy na przetrwanie. I to moja wina!!! Przez ten cały czas, gdy starałam się o dziecko, nie wykonałam żadnych badań, nie zgłosiłam się do ginekologa i nie powiedziałam, że planuję ciążę. Zrobiłam to dopiero po roku bezowocnych starań o dziecko. Wizyta u lekarza Lekarz zlecił badanie tarczycy i okazało się, że mam za wysokie TSH. To sygnał, że tarczyca nie pracuje prawidłowo (mam niedoczynność tarczycy). Zdaniem ginekologa nie miałam prawie żadnych szans na ciążę, a nawet gdybym zaszła, niedobór hormonów tarczycy mógłby doprowadzić do wczesnego poronienia . Dostałam skierowanie do endokrynologa, który już na wstępie (gdy zobaczył wynik TSH) wręczył mi receptę na lek zawierający syntetyczny hormon tarczycy. W aptece zapłaciłam 5 zł. To niesamowite, ale 2 miesiące później zobaczyłam dwie kreski na teście. A lada dzień urodzę synka. Powszechny problem z tarczycą  Wiem od mojego lekarza, że niedoczynność tarczycy ma bardzo wiele kobiet w Polsce, ale często o tym nie wiedzą. Od lat nie zmieniono też norm TSH, górna granica...

Kelly Dirke tuliła w ramionach dziecko płaczące podczas zakupów. Widząc to, jakaś kobieta przechodząca obok oskarżyła ją o rozpieszczanie dziecka.  Dirkes, która adoptowała córkę w wieku 10 miesięcy, po powrocie do domu zamieściła na Facebooku wzruszający list do sklepowej oskarżycielki. "Droga kobieto ze sklepu, Słyszałam już wcześniej, że rozpieszczam moje dziecko. Jesteś przekonana, że w ten sposób nigdy nie nauczy się być niezależne. Uśmiechnęłam się do ciebie, pocałowałam córkę w głowę i kontynuowałam zakupy. Gdybyś tylko wiedziała to, co ja wiem. Gdybyś tylko wiedziała, jak spędziła pierwsze 10 miesięcy swojego życia, zupełnie sama wewnątrz sterylnego metalowego łóżeczku, nie mając nic, co mogłoby ją pocieszyć poza ssaniem palca.  Gdybyś tylko wiedziała, jak wyglądała jej twarz w chwili, gdy opiekun sierocińca przekazał mi ją do kołyski po raz pierwszy - ulotne chwile spokoju połączone ze zwykłym strachem. Nikt nigdy  nie trzymał jej w ten sposób i nie miała pojęcia, co powinna zrobić. Gdybyś tylko wiedziała, że po przebudzeniu leżała w kołysce i nigdy nie płakała - bo do tej pory nikt nie reagował. Gdybyś tylko wiedziała, że lęk był standardową częścią jej dnia, samotna uderzała głową w szczebelki łóżeczka i kołysała się (...) będziemy spędzać minuty, godziny, dni, tygodnie, miesiące i lata próbując zastąpić część jej mózgu, która krzyczy "uraz" i "niebezpieczeństwo". Gdybyś tylko wiedziała to, co wiem. Gdybyś tylko wiedziała, że dziecko teraz płacze, gdy jest odłożone, a nie wtedy, kiedy ktoś je podnosi. Gdybyś tylko wiedziała, że dziecko "śpiewa" z górnej części płuc w godzinach porannych i po drzemce, bo wie, że jego paplanina sprawi, że ktoś podniesie je z łóżeczka i zmieni pieluszkę. Gdybyś tylko wiedziała, że to dziecko kołysze się, zasypiając w ramionach mamy lub taty,...