Promienie słońca wpadają do pokoju... Budzi się dzień, jestem wypoczęta jak nigdy... Zaraz wstanę i zaparzę pachnącą kawę... Jest pięknie... Dostaję piętą w czoło. Mrugam powiekami i jestem na nogach w trzy sekundy.
Julian śmieje się do mnie, rozłożony na całym łóżku. Uśmiecham się, witam z synkiem i szybko przypominam sobie plusy samotnego wychowywania dziecka: nie śpię z nieogolonym facetem, który wypił wczoraj pięć piw, ale z najsłodszym i mężczyzną na świecie.
Zaczynamy dzień. Zamiast zrobić sobie kawę, gotuję, oczywiście, zdrowe płatki jaglane na śniadanie dla synka. Zanim siądziemy do stołu, piętnaście razy powtarzam: „Kochanie, uważaj!”, trzydzieści: „Co z tym robisz?”, a pięćdziesiąt: „Śniadanie zaraz będzie, nie jedz tego ciastka”. Znów myślę o plusach samotnego rodzicielstwa: robię śniadanie dla najwdzięczniejszego smakosza pod słońcem, a nie dla faceta, który czepiałby się o za słoną jajecznicę.
Idziemy na spacer i zakupy. Wchodzimy do sklepu. Julian chce wyjść z wózka. Biega. Co minutę muszę brać głęboki oddech, co dwie uśmiecham się przepraszająco do innych klientów. Co trzy minuty udaję, że nie widzę wymownego spojrzenia ochrony. Gdy Julian zrzuca słoik, który rozpryskuje się widowiskowo, szybko szukam jakiegoś plusa samotnego macierzyństwa. Facet pewnie rozbiłby litr wódki.
Wracamy do domu. Próbuję gotować obiad, Julian też. Dostaję drewnianą łyżką w piszczel – biorę głęboki oddech. Julian rozwija papier do pieczenia niczym czerwony dywan – liczę do dziesięciu. Z parapetu spada bazylia w doniczce, ląduje na psie – walę głową w ścianę. Chociaż jeden plus! Szybko! Facet pewnie jęczałby mi nad uchem, że jest już głodny.
Po obiedzie zabawy. Bajki. Książeczki. Czas kąpieli. Gdy napuszczam wodę do wanny, Julian wrzuca do niej wszystko, co ma w zasięgu ręki. Biorę głęboki oddech i proszę, aby tego nie robił. Gdy odwracam się do synka, by go rozebrać, w rączce ma moją nowiutką pomadkę, na którą wydałam o jakieś 100 zł za dużo. Pomadka jest też na Julku, na podłodze i na ścianie. Zamykam oczy. Przez chwilę modlę się, aby to był sen. Facet pewnie czepiałby się, że kosztowała za dużo.
Gdy Julian już śpi, zerkam w lusterko. Na czole mam ślad po porannym kopniaku. Siniaka w kształcie... serca.
Felieton nagrodzony w „Twoim Dziecku” nr 4/2015
Zobacz zasady Konkursu na Felieton w miesięczniku „Twoje Dziecko”
Jeden skurcz porodu nie czyni Na myśl o drugim porodzie i okolicznościach z nim związanych uśmiecham się radośnie, ale wtedy nie było mi do śmiechu. Termin porodu miałam wyznaczony na 18 stycznia, więc bez żadnego niepokoju wybraliśmy się na święta Bożego Narodzenia na wieś do moich rodziców. Minęła Wigilia, mija pierwszy dzień świąt. Na dworze robi się szarawo. Mężczyźni, czyli tata, mąż i brat, po kilku lampkach wina ledwo widzą na oczy. Mama chce ich położyć spać. Na zewnątrz pada śnieg, wszędzie wielkie zaspy. Nagle czuję skurcz , nie przejęłam się. "Jeden skurcz porodu nie czyni" - pomyślałam i nałożyłam sobie kolejny kawałek ciasta. Nagle patrzę, a pode mną pojawiła się kałuża. Odeszły mi wody płodowe . Mama w panice. Mężczyźni pijani, komórki nie mają zasięgu, a telefon stacjonarny miał tylko sołtys, który mieszkał na drugim końcu wsi. "Mamo, poproś jakiegoś sąsiada. Na pewno będzie ktoś trzeźwy z autem" - powiedziałam. Niestety myliłam się. Gdy chodziłam do podstawówki, dojeżdżałam do niej rowerem. To jedynie trzy kilometry. Porodówka była niedaleko szkoły. Czułam, że poród się zbliża , więc postanowiłam pojechać do szpitala na rowerze. Powiedziałam do mamy: " Nie mogę dłużej czekać. Biorę rower, ty zostań z małym (moim synkiem). Jak znajdzie się ktoś z autem, spakuj mi rzeczy i przywieź do szpitala." Mama oczywiście protestowała, ale nie zmieniłam zdania. Wzięłam rower i pojechałam . Gdzie mogę zostawić rower? Podczas jazdy miałam skurcze , bardziej męczące niż bolesne. Jechałam w miarę szybko, około 20 minut. Nie wiem, skąd miałam w sobie tyle siły. Szpital składał sie z trzech budynków: "jedynka" - oddział ginekologiczny , "dwójka" - oddział zakaźny, "trójka" - oddział psychiatryczny. Zajechałam pod "jedynkę" i zaparkowała pod dyżurką (przez okno było mnie widać)....
Nie martw się, chyba nie ma mamy, której dziecko nie spadłoby kiedyś z łóżka – przeczytałam na forum i zastygłam. Przeczytałam jeszcze raz. A więc jestem matką idealną! Bo moje dziecko nigdy nie spadło z łóżka… Przypomniałam sobie zaraz zdanie z jakiegoś poradnika: „Chyba nie ma mamy, której nie zdarzyłoby się podczas obcinania dziecku paznokci uciąć kawałka skóry”. Zgroza. Ale mi się to nie zdarzyło. Jeszcze. No tak, zaraz jednak dochodzę do wniosku, że wcale nie jestem taką idealną mamą. Przy myciu główki wlałam córce szampon do oczu. Obyło się na szczęście bez łez. Przy czesaniu coraz dłuższych włosków pociągnęłam zbyt mocno – tym razem Lilia zapłakała. Skarciłam siebie w myślach, ale następnego dnia zrobiłam to samo (naprawdę niechcący)! Innym razem zachwycona patrzyłam, jak Lilia otwiera sama szufladę. Zaraz jednak usłyszałam głośny wrzask – przycięła sobie paluszki! No co ze mnie za matka, przecież powinnam była to przewidzieć! Od kilku tygodni zerkam na wszystkie stoły – usuwam kubki z gorącą herbatą, papierki, monety, bibeloty, małe niejadalne przedmioty… A moja córeczka patrzy na mnie i się ślini. Jejku, ona ma coś w buzi! Szybka akcja, mój palec, córka się wyrywa, ale sytuacja wymaga poświęcenia. Jest! To spinka! Sukces? Co za sukces, przecież mogła się udławić! No co ze mnie za matka?! Gdy była młodsza, zdarzyło mi się nie przewinąć jej w środku nocy, a rano musiałam walczyć z odparzeniami. Na spacer w zimie ubrałam ją za ciepło. A miałam do tego nie dopuścić! Nie sprawdziłam temperatury kaszki (akurat była trochę za gorąca), włożyłam jej za ciasne ubranko (dlatego cały dzień była nie w humorze), a na spacer nie wzięłam smoczka (Lilia była obrażona na cały świat). Ba, zdarzyło mi się upuścić niechcący książeczkę na jej głowę. Na szczęście to była lekka książeczka. Za to tata raz nie...
Jeszcze przed urodzeniem Patryka przyrzekłam sobie samej, że już się nie zakocham . I jak na razie dotrzymywałam słowa. Nie wracam pamięcią do Jacka, mojej pierwszej wielkiej miłości, który na wiadomość o ciąży wykpił mnie cynicznie. – Ja... mam zostać ojcem ? Wolne żarty! Załatw to! Dam ci kasę! – Jak śmiesz? – strzeliłam go w twarz tak mocno, że na samo wspomnienie czuję pieczenie dłoni. – Nie będziesz dziecka przeliczać na pieniądze! W jednej chwili przestał dla mnie istnieć jako człowiek i mężczyzna. W tej jednej chwili moje serce stwardniało . To nic, co nas nie dobije, to nas wzmocni. Teraz muszę zapewnić dobre życie dziecku – postanowiłam. Mam serce tylko dla dziecka i rodziców Tak minęło parę lat. W pracy, w dużej firmie ubezpieczeniowej harowałam za dwóch , robiłam studia podyplomowe i uczyłam się po nocach, żeby po południu mieć czas zajmować się Patrykiem. Byłam dobrze ubrana, zadbana, uśmiechnięta do klientów, a twarda i wymagająca wobec innych pracowników. Szybko awansowałam. Nie zważałam na to, czy jestem lubiana czy nie . Serce miałam tylko dla Patryka i moich rodziców, najcudowniejszych dziadków na świecie. Patryk był radością mojego życia, moją dumą, miłością i wszystkim, a rodzice najwierniejszymi przyjaciółmi. Chłopcy lubią majsterkować Tego dnia po przedszkolu poszliśmy zaraz do domu, bo miał przyjść hydraulik , naprawić coś w łazience. Domofon zadzwonił punktualnie, a po chwili w moich drzwiach stanął młody postawny mężczyzna. – Dariusz Wysocki – przedstawił się uprzejmie, a ja z zadowoleniem stwierdziłam, że nie czuć od niego zapachu papierosów ani alkoholu. Wskazałam łazienkę i już chciałam poprosić, żeby uważał na kafelki, gdy zobaczyłam, że pan Dariusz rozkłada na moich pięknych płytkach ceratę i dopiero na niej stawia ogromną torbę. –O!!! – Patrykowi urosły oczy ze zdziwienia....
