Stefan jest instruktorem zajęć Zumba Fitness. Pracuje wieczorem, a w ciągu dnia opiekuje się córeczką – i tak już od dwóch lat! Jak wygląda jego zwykły dzień? Opowiedział nam o tym:
Nie nastawiam budzika na konkretną godzinę. Mój osobisty budzik budzi mnie około 8-9. Najpierw słyszę: „Tata, tata”, potem zaczyna się potrząsanie, klepanie po twarzy. Wstaję i od razu muszę szybko zrobić dużo rzeczy. Po pierwsze trzeba Ninkę przewinąć i dać jej jeść. Kolejność losowa. Gdy była malutka, od razu po spaniu musiała mieć butelkę. Teraz potrzebuje chwili, żeby zgłodnieć, więc najpierw przewijamy. Ale też nie jest tak zawsze. Zdarzają się czasem takie dni, że Ninka wstanie za wcześnie i wtedy trzeba zrobić wszystko odwrotnie, niż na co dzień. Nie przewijać, nie rozbudzać, tylko dać butelkę – wtedy wypije i jeszcze trochę dośpi. Tak więc: są reguły, ale trzeba wyczuć, jaki zestaw reguł pasuje do jakiej sytuacji.
Kiedy jem swoje śniadanie? To proste: kiedy mi się uda. Zwykle nie wyrabiam się ze śniadaniem tak gdzieś do południa. Teraz i tak już jest łatwiej. Kiedy Ninka była mniejsza, to w ogóle nie miałem czasu zrobić sobie jeść. Bywało tak, że w południe zamawiałem na śniadanie pizzę albo brałem kabanosa w jedną rękę i jadłem, nosząc Ninkę na drugiej ręce. Usiąść przy stole to luksus. Ludzie nie zdają sobie sprawy, jak dużo mają czasu, dopóki nie mają dziecka.
Najbardziej nie lubię ubierać na spacer. Zimą to była masakra. Wiesz: dziecko ubiera się na końcu, więc zanim ją zapakowałem w kombinezon, buty, czapkę, to już sam cały byłem mokry. Z drugiej strony, spacer to najlepsza część dnia. Zwykle idziemy do piaskownicy: ja stawiam babki, Ninka je burzy i tak możemy z godzinę. Na zjeżdżalni też jesteśmy długo. Co jeszcze lubię? Tak najbardziej ze wszystkiego to, gdy Ninka się do mnie przytula. Rozbraja mnie, gdy np. się przewróci i biegnie do mnie, żebym ją utulił. Jasne, jest mi jej wtedy żal, ale jednocześnie rozpływam się w środku, gdy wczepia się we mnie jak małpka i czeka, żeby ją pocieszyć.
To nie jest tak, że dziecko mnie nigdy nie denerwuje. Z natury zupełnie nie jestem nerwowy, ale są takie sytuacje, które doprowadzają mnie do szału. Jeżeli muszę np. w ciągu pół godziny czwarty raz zmieniać pieluszkę i umyć małą, to choć wiem, że nic tu nie jest zależne od Ninki – i tak się wściekam! A jak ty jesteś zdenerwowany, to dziecko przejmuje twoje emocje. Ucieka, nie daje się przebrać. Kopie, bije, drapie. Wyrywa się, a roczny czy dwuletni maluch wcale nie jest taki słaby! No i to już nie jest fajne, ale wtedy olewasz już, że płacze, bo przecież jakoś musisz założyć tę piątą pieluszkę z rzędu. Tak samo jest po kąpieli – musisz ją ubrać, bo inaczej się przeziębi.
W ogóle prawda jest taka, że jak jesteś sam w domu z dzieckiem, to mniej więcej po trzech godzinach zaczynasz się irytować. Drażnią cię rzeczy, które normalnie by rozczulały. Potrzebujesz 5-10 minut przerwy. W takim momencie sprawdza się Youtube. Gdy Ninka była mniejsza, zapinałem ją w foteliku samochodowym, włączałem „Krecika” czy inną bajkę i wychodziłem na moment do drugiego pokoju. Teraz już nie muszę zapinać, ale reszta została bez zmian. Ona coś tam przez chwilę ogląda, a ja np. dzwonię do znajomych albo do mojej żony, Kasi, nawet nie w jakiejś konkretnej sprawie, ale tak tylko: „Cześć, co słychać?” – żeby pogadać z kimś dorosłym. Czasem wystarczy mi, że wypiję sobie powoli szklankę coli z lodem albo zrobię kilka głębokich wdechów. Wracam i mam siłę na rundę drugą.
Po spacerze znowu jest mleko, a po mleku drzemka. Już od dawna mam taki sposób, że puszczam Ninie płytę z kołysankami, daję wodę, bo mała koniecznie musi mieć coś do picia i po prostu z nią leżę. Żadnego „Ćśśś” ani „Aaaa” – to by ją raczej irytowało, bo wtedy już by wiedziała, że ją usypiam. Udaję więc, że wcale nie chcę, żeby zasnęła, tylko że po prostu ot, tak – na chwilę się razem położyliśmy. Głaszczę po głowie albo trzymam za ramię. Często zasypiam pierwszy.
Przeczytaj: Jak wybrać strój i buty na zumbę?
Spodziewałam się raczej samotnego życia, bo miałam tylko córkę. A w ostatnie Święta Bożego Narodzenia przy stole wigilijnym zasiadłam z Julią, Markiem i ich dziećmi, Kasią z mężem Jackiem i córeczkami, rodzicami Marka, moją mamą i dość liczną rodziną Jacka. Wszystko zaczęło się, gdy moja córka poszła do przedszkola. Jesień 1973 roku Pewnego dnia w przedszkolnej szatni Julka spojrzała na mnie błagalnie. – Mamo, czy Kasia może do nas pójść? – spytała, wskazując drobną blondyneczkę, która stała obok w towarzystwie postawnej kobiety. – Jasne, że tak, jeśli tylko mama Kasi pozwoli? – odparłam i spojrzałam w ich stronę. Chyba mam omamy wzrokowe , albo czytam za dużo książek – pomyślałam. Jakbym widziała oberżystkę i Kozetę z "Nędzników"! Dziewczynka wyraźnie bała się matki . A ta mama! Wiek trudny do określenia, cera szara, mina skrzywiona, żałosny widok! – Mieszkam tuż obok – zachęciłam. – Może Kasia pójdzie do nas, a potem przyjdzie pani po córeczkę? – Za to my mieszkamy daleko – zacharczała dama głosem przepalonym i mocno "wczorajszym". – Niech ją pani odwiezie wieczorem taksówką! – Nie mam na taksówki – oświadczyłam. – To może pani wejdzie do nas na herbatę? Dziewczynki pobawią się chociaż chwilę – zaproponowałam. Miałam w domu dwa kotlety mielone, więc dałam obiad tylko dziewczynkom, a dla nas zaproponowałam kawę. – Po turecku i mocną – zażyczyła sobie Barbara, już mówiąc mi po imieniu, po czym zapaliła. Na moją uwagę, że u mnie się nie pali , a już na pewno nie w obecności dzieci, odparła, że "z dzieciakami nie ma się co cackać". "Ale się wpakowałam" – wściekłam się w duchu. Na diabła mi taka znajomość? Natomiast dziewczynki były uszczęśliwione . W pokoiku Julki, z dala od matczynego spojrzenia, Kasia rozkwitła! Śliczne dziecko. Nie mogłam pojąć, jakim cudem takiej...
Jestem w ciąży! – jak mam to im powiedzieć? Najbardziej bałam się reakcji córki i zięcia... Jak to jesteś w ciąży ? Przecież to ja jestem w ciąży! – Kaśka patrzyła na mnie szeroko otwartymi, nic nie rozumiejącymi oczami. Potem spojrzała na Andrzeja, jakby u niego szukając pomocy w rozwiązaniu tej zagadki, ale jego też kompletnie zamurowało. – Nnno... w ciąży... Ty jesteś w ciąży i ja też jestem w ciąży, córeczko – wydukałam. Prawdę mówiąc, tego się najbardziej obawiałam . Że nie zrozumie. Że będzie miała za złe. Mam 46 lat i nawet nie chodzi o to, że jest dosyć późno na dziecko, ale także o to, że właśnie dwa miesiące temu Kasia i Andrzej oznajmili z radością, że będą mieli dziecko . Tak się wtedy ucieszyliśmy z Wojtkiem. Nasza jedynaczka w ciąży! Zobacz także: Prawdziwe historie: Byłam ciocią mojego dziecka Co inni powiedzą! Gdybym wiedziała, że we mnie też już kiełkuje nowe życie... No właśnie, gdybym wiedziała, to co? Zrobiłabym dokładnie to, co zrobiłam – badania prenatalne , by mieć pewność, że dziecko jest zdrowe. Kasię urodziłam jako siedemnastolatka . Trzeba było sądownie załatwiać zgodę na ślub z Wojtkiem. Na szczęście okazał się tym jedynym na całe życie. Ale jakoś nie chcieliśmy mieć więcej dzieci. Historia się powtórzyła i Kaśka zaszła w ciążę także bardzo młodo – w wieku 19 lat. Tyle, że najpierw był ślub z Andrzejem. – Mama, ty chyba żartujesz ?! Przecież ty masz już ponad czterdziestkę – usłyszałam swoje dziecko. – No i pomyślałaś, co ludzie powiedzą? Mama, czy ty o tym pomyślałaś? Tego było już za wiele. Poczułam, jak wzbiera we mnie złość. – Ciebie obchodzi tylko, co ludzie powiedzą! Nawet nie spytałaś, jak się czuję. Wiesz co, mam gdzieś, co ludzie powiedzą. I tak urodzę to dziecko! – odwróciłam się na pięcie i wyszłam. Mama i...
Ile można czekać na ukochane dziecko? Rok, dwa lata? Nam upłynęło pięć wiosen i zim odmierzanych kolejnymi wizytami u lekarzy, kolejnymi cudownymi przepisami, kolejnymi straconymi złudzeniami. Aż do dnia, kiedy się zdecydowaliśmy na adopcję . Ale po kolei... – Nic tu nie widzę – kolejny specjalista rozkładał ręce. – Medycyna bywa bezradna w takich przypadkach. Państwo chyba za bardzo chcecie. Wyjedźcie gdzieś, nacieszcie się sobą, a dziecko samo się pojawi. Wyjeżdżaliśmy więc. Spacerowaliśmy po Sopocie niczym para zakochanych nastolatków, by zaraz stracić humor na widok uśmiechniętej mamusi z wózkiem. Albo spotykaliśmy się ze znajomymi, by po chwili wrócić do rzeczywistości przywołani słowami koleżanki: – Chcieliśmy się z wami podzielić radosną nowiną... Ojej, przepraszamy – gryzła się poniewczasie w język przyszła mama. Potem było tylko gorzej Wiele razy zadawałam sobie pytanie, które pewnie stawiają sobie wszyscy w podobnych sytuacjach: Dlaczego właśnie my? Znaliśmy się długo, jeszcze z jednej ławki w ogólniaku. Pasowaliśmy do siebie idealnie. Oboje spokojni, poważni. Kiedy Artur mi się oświadczył, wydawało się, że wszystko fantastycznie się ułoży. Trzeba przyznać, że zawsze mogłam na nim polegać i nigdy się nie zawiodłam, zwłaszcza w tamtym trudnym okresie. I jak płakałam, po raz kolejny wracając od lekarza. I jak odpowiadał na coraz bardziej natarczywe pytania rodziców: – Powiedzcie nam, czemu nie jesteśmy jeszcze dziadkami ? Droga do adopcji Artur zawsze stanowił dla mnie ogromne wsparcie. To właśnie on po tych pięciu latach pełnych niepokoju i straconych nadziei powiedział: – Dość już tego czekania na cud. Natalka, adoptujmy dziecko . Skłamałabym, gdybym stwierdziła, że nigdy o tym nie myślałam. Ciągle łudziłam się jednak, że uda nam się mieć własne dziecko . Poza tym trochę się bałam. W końcu to inne geny...
