Ja się boję spać! Strach przed zasypianiem, koszmary, lęki nocne

Dzięki lękowi unikamy niebezpieczeństw (np. groźnego rottweilera, gorącego żelazka). A jeśli to się nie uda, walczymy lub uciekamy. Lęk jest bardzo „praktyczny” u dzieci. Płaczący ze strachu malec zapewnia sobie pomoc; boi się być sam, więc nie oddala się od mamy. A że przy okazji dzieci czują strach przed niegroźnymi rzeczami? No cóż, nie mają wielkiego doświadczenia. Oto czego mogą się bać. Dziecko boi się nieznanych sobie osób Dzieci zaczynają się bać obcych osób około 8. miesiąca życia . Za żadne skarby nie pozwalają wziąć się na ręce mało znanej cioci, wybuchają płaczem na widok listonosza czy sprzedawczyni. Do tego bardzo boją się rozstawać z mamą i urządzają dantejskie sceny, by zmusić ją do pozostania w domu. To bywa kłopotliwe, ale lęk przed obcymi i rozstaniem z rodzicami jest absolutnie normalny. Świadczy o przywiązaniu do najbliższych i dojrzałości dziecka (potrafi odróżnić obcych od „swoich”). Dziecko boi się domowych zwierzaków Roczne dzieci boją się zwierząt . Nic dziwnego: futrzane stwory wyglądają inaczej niż ludzie i nie wiadomo, czego można się po nich spodziewać. Kiedyś ten lęk pomagał nam przetrwać. Nietrudno sobie wyobrazić, jak mogłoby się skończyć głaskanie wilka. Zobacz też: Gdy dziecko boi się psów Dziecko boi się burzy, wiatru i suszarki Dwulatki boją się grzmotów, wycia wiatru itp., bo choć coraz więcej widzą i słyszą, nie rozumieją jeszcze, skąd te dźwięki się biorą. Co im pozostaje? Wiadomo – rozpłakać się i wezwać na pomoc mamę. Współczesnym maluchom przybyło powodów do obaw: przeraża je łoskot tramwaju, warczenie miksera, szum suszarki.   Dziecko boi się tajemniczych, strasznych cieni Mniej więcej w tym samym wieku dzieci zaczynają bać się cieni. Dostrzegają je, ale nie mają pojęcia, jak znalazły się na ścianie ani co zrobić, żeby sobie poszły.  ...

Niemowlęce pobudki możesz usprawiedliwiać np. głodem albo słabo rozwiniętym układem nerwowym. Ale kiedy dwulatek wstaje po kilka razy każdej nocy, zaczynasz się bać, że może coś jest z nim nie w porządku. Masz rację? Niekoniecznie. Kiedy Kasia skończyła półtora roku, wróciły nocne pobudki. Pierwsza nieprzespana noc zdarzyła się u babci, kiedy Kasi rodzice wyjechali na urlop. Stres wywołany dłuższą niż zwykle nieobecnością rodziców sprawiły, że dziewczynka zaczęła mieć problemy ze snem, nawet po powrocie mamy i taty. Pomógł szybki powrót do normalnego trybu życia i dużo czułości. Już po kilku tygodniach wszystko było w porządku. Budzenie się jest częstą reakcją na zmiany: przeprowadzkę, pojawienie się młodszego rodzeństwa czy nowej opiekunki. Zazwyczaj mija bez śladu, gdy malec przyzwyczai się do zmienionej sytuacji. Jeśli jednak nocnym pobudkom towarzyszą płacz i histeria, być może spowodowane są one złymi snami – umysł dwulatka potrafi zarejestrować już bardzo dużo, a zapamiętane wydarzenia przekształca w najdziwniejszy sposób. Aby zmniejszyć ryzyko pojawienia się koszmarów, zadbaj o wieczorne wyciszenie malca i nie zaniedbuj domowych rytuałów. Jeżeli jednak nawet po spokojnym wieczorze maluch obudzi się z krzykiem, spróbuj przez kilka następnych nocy pozostawiać mu w pokoju zaświeconą lampkę nocną. Nie przyzwyczajaj dziecka na siłę do ciemności. Wiele maluchów przez całe lata śpi przy włączonej lampce i nie jest to żaden powód do wstydu. Ekspert odpowiada: Małgorzata Ohme, psycholog, wykłada w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej, specjalizuje się w psychologii rozwoju, mama Klary i Jurka. - Czy dwulatek może już mieć koszmary? Oczywiście, choć większość tego typu strachów pojawia się, kiedy dziecko idzie do przedszkola i rozwija się jego wyobraźnia. Zwykle koszmary zdarzają się, gdy maluch jest...

Większość dzieci między trzecim a szóstym rokiem życia po raz pierwszy na wiele godzin rozstaje się z rodzicami: zostaje z opiekunką albo idzie do przedszkola. Świat malca staje się coraz bardziej skomplikowany i dostarcza coraz silniejszych wrażeń. Wszystkie przeżycia wywołują napięcia emocjonalne i strach. Również radość i podniecenie związane z miłymi przeżyciami mogą skutkować „niespokojnym” snem i koszmarami.   Nocne koszmary u kilkulatka Koszmary zdarzają się już u dwu- trzylatków . Pojawiają się w tej samej fazie snu, co marzenia senne . Dziecko budzi się przerażone z krzykiem albo głośnym płaczem. Jego serduszko łopocze jak u zająca, a oddech jest płytki i przerywany. Maluch może gwałtownie siadać na łóżku, chować się pod kołdrę lub rozpaczliwie szukać mamy. Często dziecko jest zdezorientowane i, choć wygląda przytomnie, trudno nawiązać z nim kontakt. Jego przerażenie bierze się stąd, że ono nie do końca jeszcze umie odróżnić sen od rzeczywistości, zatem wyobrażone strachy są dla niego tak samo realne, jak mama i tata. Od Twojego postępowania zależy, czy maluch za chwilkę spokojnie uśnie, czy z płaczem będzie odmawiał powrotu do łóżka, w którym czają się potwory. Zobacz też: 6 sposobów na dziecięcy stres . Przyczyny lęków nocnych Sen można podzielić na 2 główne fazy: fazę NREM (sen o wolnych ruchach gałek ocznych, ang. non-rapid eye movement) i fazę REM (sen o szybkich ruchach gałek ocznych, ang. rapid eye movement), podczas której występują na ogół marzenia senne o określonej fabule. Dodatkowo fazę NREM dzieli się na 4 stadia, przy czym stadium pierwsze to sen płytki, a stadium czwarte - sen najgłębszy (to w tym stadium u niektórych dzieci obserwuje się lęki nocne). W czasie nocy faza NREM i REM następują po sobie naprzemiennie, u osób dorosłych w liczbie 4-5 cykli w ciągu nocy. U większości ludzi...