Lalka dla chłopca, pistolet dla dziewczynki?

Choć nie wszystkie dziewczynki zaczynają mówić szybciej niż ich koledzy z piaskownicy, zazwyczaj właśnie tak się dzieje. Nie tylko prędzej wymawiają pierwsze wyrazy, ale mają także większy zasób słów i lepiej radzą sobie z budowaniem zdań oraz zawiłościami gramatyki. Gdy podrosną, szybciej uczą się czytać i pisać. Robią mniej błędów ortograficznych, łatwiej też uczą się języków obcych. Wcześniej niż ich koledzy zaczynają posługiwać się liczbami, lepiej dodają, odejmują, mnożą... Czy to oznacza, że dziewczynki są zdolniejsze niż chłopcy? Nie, po prostu każda z płci rozwija się trochę „po swojemu”. Chłopcy, choć więcej czasu zajmuje im oswojenie się z cyferkami, z czasem (na ogół) zaczynają bić na głowę swoje koleżanki w zadaniach wymagających rozumowania matematycznego. Przeważnie mają także bardziej rozwiniętą wyobraźnię przestrzenną, lepiej radzą sobie z pojmowaniem pojęć abstrakcyjnych i łatwiej dostrzegają relacje między nimi. Są również odważniejsi w podejmowaniu nowych wyzwań. Ale spokojnie: jeśli chodzi o pamięć i inteligencję, nie stwierdzono między płciami istotnych różnic. Skąd się to bierze Jak wyjaśnić te różnice? Zdania badaczy są podzielone. Jedni uważają, że są one wrodzone i wynikają z odmiennej budowy mózgu i innego działania hormonów. Świadczy o tym według nich to, że ujawniają się zbyt wcześnie, by wpływ środowiska mógł mieć jakieś znaczenie. Inni twierdzą, że – niezależnie od różnic biologicznych – ogromne znaczenie ma właśnie środowisko, które w zależności od płci maluszka wzmacnia albo zaniedbuje rozwój jego poszczególnych umiejętności. Zauważono na przykład, że opiekunowie, zajmując się dziewczynkami, częściej czule do nich gruchają (a one dzięki temu będą sobie w przyszłości lepiej radziły z mówieniem), natomiast chłopców starają się zainteresować...

Kiedy mówię „ przedszkole ”, myślę „pani Ala”. Pani Ala to przedszkolanka , którą pokochały moje dzieci. To osoba, którą najczęściej prosiłam o rady w sprawach wychowawczych. Jej myślenie i sposób rozmawiania z najmłodszymi przekonywał nie tylko maluchy, ale też ich rodziców i dziadków. Pani Ala pracuje z dziećmi od ponad 40 lat ! Pracowała w placówkach w różnych miastach, w przedszkolach państwowych, założyła też domowe. Teraz pracuje w prywatnym prowadzonym przez jej córkę. Oprócz setek kochających ją wychowanków ma czwórkę dzieci i ośmioro wnucząt. O niej pomyślałam, gdy wybuchła ta awantura wokół gender i przedszkolaków . Przeczytaj koniecznie: Co to znaczy gender? Program o równości „ Równościowe przedszkole ” to program, który wywołał burzę. Dlaczego? Zajrzymy do programu. Czytamy w nim, że wyjaśnia on dorosłym pracującym z dziećmi, jak unikać stereotypów płciowych , jakie przekazy wzmacniać, a jakie osłabiać, na co zwrócić uwagę dzieci, jak dostosować gry, zabawy i ćwiczenia, by nie utrwalać płciowych stereotypów . Co w tym złego? Komu zależy na tym, by stereotypy jednak funkcjonowały? Ja nie lubię stereotypów, nie chcę, by moje dzieci nimi przesiąkały. Ale wróćmy do programu. Jego autorki piszą, że powstał ponieważ „równe traktowanie, szacunek dla równości ludzi, w tym dla równości płci nie jest normą w naszym społeczeństwie”. Dalej zaznaczają, że „program do edukacji przedszkolnej (...) jest nietypową propozycją. Nie można według niego, krok po kroku, prowadzić zajęć dla dzieci przez cały rok. Nie ma też takiej potrzeby”. Reasumując, walczy ze stereotypami, uczy równego traktowania dziewczynek i chłopców. Nikt nie pyta o gender O to, czy w przedszkolu, w którym teraz pracuje moja znajoma, prowadzony jest program „Równościowe przedszkole”, nikt z rodziców nie pytał. Byłam pierwsza. – Ten...

Kiedyś w takich zabawach nie widziano nic dziwnego: przecież chłopcy musieli się nauczyć walki, odwagi, by wyrosnąć na silnych mężczyzn , którzy będą polować, bronić ojczyzny i za nią walczyć. Teraz coraz częściej tego typu zabawy są krytykowane, bo rodzą agresję , uczą przemocy , okrucieństwa ... Rodzice więc niechętnie na nie pozwalają, a dzieci... A dzieci bawią się dalej. Chłopcy chętniej bawią się w wojnę Militarne zabawy to często domena chłopców. Choć są dziewczynki, które chętnie bawią się żołnierzykami i toczą ze sobą boje na niby, jest ich zdecydowanie mniej. A wszystkiemu „winien" jest mózg. To on w dużej mierze odpowiada za to, że chłopcy potrzebują więcej ruchu , tego żeby stale się coś działo. Z grubsza wygląda to tak, że na placu zabaw chłopaki biegają i wymachują rękami, a dziewczynki, nawet jeśli chwilę pobiegają, to zatrzymują się, by skupić się na jakieś bardzo ważnej czynności. Takie różnice w potrzebie ruchu można zaobserwować już u trzylatków, a więc nie da się powiedzieć, że są one wyuczone, tylko stanowią pierwotną potrzebę. Jest jeszcze jedna poważna różnica, która tłumaczy, dlaczego to chłopcy chętniej bawią się w wojnę. Płeć męska jest znacznie słabsza w słowach. Te konflikty, które dziewczynki rozwiązują gadaniem (czyli dyskusją, plotkowaniem czy uszczypliwymi uwagami), chłopcy usiłują rozwiązać siłowo (czyli popychaniem czy zwykłą bójką ).    Zabawy w wojnę nie zawsze są złe Dorośli nie lubią patrzeć, jak ich dzieci urządzają pojedynki na niby, walczą z potworami , strzelają z zabawkowych pistoletów ... Boją się o bezpieczeństwo swoich pociech, martwią, że dzieci wyrosną na łobuzów, a poza tym wydaje im się, że to niewychowawcze pozwalać dzieciom na walkę. Bo przecież nad negatywnymi emocjami trzeba umieć zapanować, a nie rozładowywać je pięścią. Potem...