Na początku ciąży są tylko wyobrażenia i marzenia, w których widzisz siebie z dzieckiem w ramionach. I choć na prawdziwe dowody miłości – pierwsze ruchy i pierwsze fotki z badania USG – jeszcze trochę poczekasz, zwykle już wiesz, że kochasz. Czy rzeczywiście obudziła się już w tobie miłość macierzyńska?
Naukowcy raczej są skłonni nazywać te uczucia pierwotnym matczynym zaangażowaniem. Ten stan pojawia się podczas ciąży i trwa przez jakiś czas po jej zakończeniu. A że sprowadza się do tego, że myślisz czule o dziecku, wyobrażasz je sobie i tęsknisz do chwili, kiedy się pojawi – wolimy nazywać go miłością lub przynajmniej jej początkiem.
Wersje wydarzeń są różne. Większość kobiet w ciąży opowiada się za chwilą, w której poczuły pierwsze ruchy dziecka, czyli ok. 20–22. tygodnia ciąży. Są i takie, które kochają dziecko od pierwszej wizyty u ginekologa, potwierdzającej ich odmienny stan. Zdarza się, że kobieta wzbrania się przed uczuciowym zaangażowaniem, nie próbuje wyobrażać sobie dziecka, nie kompletuje wyprawki, nie wybiera imienia. To działanie na wszelki wypadek, które w sytuacji ciąży zagrożonej poronieniem lub po wcześniejszych doświadczeniach z utratą dziecka pomaga zmagać się z niepewnością.
Podczas ciąży organizm zaczyna pracować inaczej. Spora w tym zasługa hormonów, które sprawują nad nim władzę prawie absolutną. Jeden z nich, oksytocyna, odgrywa szczególną rolę w rozwoju więzi z dzieckiem. Ze względu na swe zasługi nazywana jest hormonem miłości i przywiązania, ale jej działanie nie sprowadza się jedynie do budzenia uczuć (czytaj więcej o oksytocynie w ciąży i podczas porodu).
Wydawałoby się, że trudno to określić, bo jaką miarę przyłożyć do własnych uczuć? Okazuje się jednak, że na poziomie chemicznym wszystko da się oszacować. Siłą macierzyńskiej miłości zajęła się prof. Ruth Feldman z izraelskiego uniwersytetu Bar-Ilan. Z jej badań płynie wniosek, że wyższy poziom oksytocyny u przyszłej mamy skutkuje silniejszym przywiązaniem do potomka. Na szczęście kobiety w ciąży nie są poddawane rutynowym badaniom poziomu tego hormonu, więc każda bez obaw może twierdzić, że kocha swoje dziecko najmocniej.
Wystarczy widok szczeniaczka, kociaczka – malutkiej istoty z wielkimi oczami i bezbronnym ciałkiem – by wzbudzić u ludzi szczególne uczucia. Nic dziwnego, że czujemy je, patrząc na własne dziecko. Gdy młodym mamom badacze pokazywali zdjęcia uśmiechniętych dzieci, w ich mózgu uaktywniała się część odpowiedzialna za emocje. A jeśli na fotografii mogły zobaczyć własnego potomka, pobudzeniu ulegały obie półkule. Badanie pozwoliło wyodrębnić miejsce w mózgu odpowiedzialne za tworzenie więzi z dzieckiem i uzasadnić, że bliski kontakt ze swoim potomkiem tuż po porodzie sprzyja jej zacieśnieniu. Nawet kobiety, które wcześniej rozważały oddanie dziecka do adopcji, widząc je, jeszcze bardziej przeżywały swoją decyzję.
Celem kampanii społecznej " Silence sucks " ("Cisza ssie") jest zachęcenie młodych mam do mówienia o depresji poporodowej. Na plakatach promujących kampanię widzimy zapłakane kobiety ze smoczkami w ustach. Czy taki obraz matki walczącej z depresją poporodową jest trafny? Mam co do tego wątpliwości. Choroba, o której się nie mówi Według danych znajdujących się na stronie kampanii, w Stanach Zjednoczonych depresja poporodowa dotyka od 10 do 20% młodych mam. To najczęstsze "powikłanie" związane z porodem. "Depresja poporodowa utrudnia budowanie więzi z dzieckiem. Jeśli twoja relacja z dzieckiem nie jest silna, fizyczny, psychiczny i emocjonalny rozwój twojego dziecka może być trudniejszy" – czytamy na stronie kampanii. Czy jej twórcy rzeczywiście chcą pomóc mamom chorującym na depresję? Kobiety cierpiące z powodu depresji poporodowej potrzebują wsparcia i poczucia, że nie są same ze swoim problemem. Doskonale zdają sobie sprawę, że ich stan ma wpływ na dziecko – uświadamianie, że przez depresję ich dzieci mogą się gorzej rozwijać, nie pomaga w walce z chorobą. Żadna matka nie chce wiedzieć, że krzywdzi swoje dziecko – niezależenie od tego, czy choruje na depresję poporodową, czy nie. Milczenie na temat depresji poporodowej "ssie". Młode mamy nie są otoczone opieką psychologa po porodzie . Lekarze prowadzący ciążę czy położne nie pytają o ich stan psychiczny, o ich samopoczucie i ich lęki. Kampanie o depresji powinny zachęcić mamy do szukania pomocy, do otwarcia się na innych. Kampania " Silence sucks ", zamiast dodać mamom odwagi, zamyka im usta kolorowym smoczkiem. Jakiej kampanii potrzebujemy? Być może potrzebujemy kampanii, która pomoże w rozpoznawaniu objawów depresji poporodowej i będzie skierowana nie tylko do młodych mam, ale także do ich rodzin i przyjaciół. Poczucie winy, wstyd, strach przed osądzeniem i niezrozumieniem paraliżują i nie pozwalają...
Depresja poporodowa jest diagnozowana u kobiet w pierwszych 12 miesiącach życia dziecka. Okazuje się jednak, że objawy depresji poporodowej mogą występować także u mężczyzn. Doświadcza ich 1 na 4 świeżo upieczonych ojców. Najczęstszymi objawami depresji są: przygnębienie, brak zainteresowania codziennymi aktywnościami, brak skupienia, poczucie bezsilności , brak energii. Jane Iles, Pauline Slade, i Helen Spiby z Uniwersytetu Sheffield w Wielkiej Brytanii, przeprowadzili badanie poziomu stresu i objawów depresji poporodowej u par 7 dni, 6 tygodni i 3 miesiące po urodzeniu dziecka . Okazało się, że symptomy depresji były podobne niezależnie od płci badanych. Tym, co może je potęgować, jest brak wsparcia i niezainteresowanie ze strony partnera. Kobiety częściej mówią o emocjach, choć depresja poporodowa i baby blues wciąż są tematami tabu. U młodych mam depresja może objawiać się smutkiem i przygnębieniem, młodzi ojcowie reagują inaczej – mogą zachowywać się agresywnie, uciekają od obowiązków domowych lub popadają w nałogi. Kobiety boją się mówić o depresji poporodowej. Myślą, że są złymi matkami . O depresji poporodowej wśród mężczyzn w ogóle się nie mówi, młodzi ojcowie są jeszcze bardziej stygmatyzowani, a lekarze ignorują ich uczucia, skupiając się wyłącznie na młodych mamach. Badacze apelują do lekarzy, by dostrzegli problem wśród młodych ojców i przestali go ignorować. Młodym mamom radzą, by nakłoniły partnera do rozmowy, jeśli widzą niepokojące objawy. Zauważyłyście u swoich partnerów objawy depresji? A może same jej doświadczyłyście? Czytaj także: Gwiazdy mówią o depresji poporodowej źródło: psychologytoday.com
Depresja poporodowa to jedno z najczęściej występujących zaburzeń psychicznych po porodzie, ale nie jedyne. Zachwianie równowagi psychicznej po porodzie związane jest ze zmianami hormonalnymi w organizmie młodej mamy. Czasami problemy psychiczne po porodzie są poważne, a statystyki mówią, że na problemy psychiczne o różnym natężeniu cierpi aż 80 proc. kobiet po porodzie. Nie wolno bagatelizować tematu zaburzeń psychicznych u młodych matek – warto wiedzieć, czego można się spodziewać i jak postępować, jeśli zauważymy u siebie obniżenie nastroju, stany lękowe po porodzie lub inne problemy emocjonalne i psychiczne. . Zaburzenia psychiczne po porodzie Zaburzenia nastroju i inne problemy natury psychicznej występują u ok. 80 proc. kobiet w okresie ciąży i po porodzie. Wszystko przez wahania hormonów i zmianę ich stężenia. Specjaliści dzielą zaburzenia depresyjne związane z ciążą i porodem na: baby blues – objawia się drażliwością, zmiennością nastroju, pojawiającym się lękiem i zaburzeniami snu. Baby blues pojawia się po porodzie, a szczególnie nasilone jest w 5-7 dniu po urodzeniu dziecka. Szacuje się, że baby blues dotyka 80 proc. kobiet i mija zazwyczaj samoistnie po około 2 tygodniach. depresja poporodowa – szacuje się, że depresja poporodowa dotyczy ok. 15 proc. kobiet. W przypadku depresji poporodowej mamy do czynienia z pełnoobjawową formą choroby, konieczne jest leczenie farmakologiczne. depresja w przebiegu zaburzeń depresyjnych nawracających – dotyczy kobiet, u których przed porodem występowały epizody depresyjne (tzw. "mała" lub "duża" depresja, a także dystymia). Depresja poporodowa – trudna dla całej rodziny Depresja po urodzeniu dziecka to problem, który dotyka nie tylko kobiety, ale całej rodziny. Depresja poporodowa wpływa na życie wszystkich osób w otoczeniu cierpiącej na tę chorobę mamy – jej partnera, nowo...
