Gra w klasy – pokaż dziecku, na czym polega i skaczcie razem!

Potrzeba jest matką wynalazku. To powiedzenie doskonale sprawdzało się np., gdy przypomnimy sobie nasze podwórkowe gry. Zamiast wyszukanych zabawek (których nie było!) wystarczyła guma do majtek, kamień, kreda i koledzy. Mama i tak nie mogła się doprosić, byśmy wrócili z podwórka. Dziś jest inaczej. Większość dzieci siedzi w domu i ogląda telewizję lub gra na komputerze . To, niestety, nie wymaga ani kombinowania, ani choćby ruszania się. Stały dostęp zaś do łatwych rozrywek sprawia, że nasze dzieciaki nawet nie wiedzą, że można bawić się inaczej . Dlatego wakacje, czas wspólnie spędzany z rodziną czy znajomymi, to świetna okazja, by pokazać im zabawy z naszego dzieciństwa . Na pewno się spodobają, szczególnie gdy i my weźmiemy w nich udział. 1. Gra w klasy (dla 2 i więcej osób) Potrzebne: szkiełko, kreda albo patyk. Zasady gry: na chodniku narysuj kredą (a na ziemi patykiem) tzw. chłopka, czyli 3 kwadraty w pionie, 2 – jak gdyby ręce – w poziomie (patrz rysunek obok), znów jeden kwadrat – szyję. Dorysuj do niej spory okrąg (głowę) i podziel go na pół. Pola ponumeruj od 1 do 8. Dziecko rozpoczynające grę rzuca szkiełko i stara się trafić w pierwsze pole. Gdy trafi, może rozpocząć skoki (zwykle na jednej nodze). Trzeba skoczyć kolejno na każde pole, zaś w przypadku podwójnych rozstawić nogi na oba pola. Po dotarciu do „głowy” musi zrobić skok z obrotem i wrócić, zabierając po drodze szkiełko. Następnie rzuca szkiełkiem do kolejnego okienka itd. Kto nie trafi na właściwe pole albo podczas skakania nadepnie na linię chłopka oddaje kolejkę przeciwnikowi. Plusy: ćwiczy zmysł równowagi , sprawność rzutów.   2. Gra w gumę (dla 3–4 osób) Potrzebne: ok. 4 metrów związanej na końcach gumy, najlepiej o szerokości pół centymetra. Zasady gry: dwójka stojących naprzeciwko dzieci nakłada gumę na kostki i rozciąga ją, by powstały...

Korzyści można mnożyć. Ruch kształtuje sylwetkę, dotlenia, zapobiega otyłości i chorobom cywilizacyjnym, np. wadom postawy tak powszechnym wśród dzieci w wieku szkolnym. Dłużej nie trzeba przekonywać, że warto z całkiem małym dzieckiem aktywnie spędzać czas, i to najlepiej na świeżym powietrzu. Na zorganizowane zajęcia sportowe, takie jak karate czy taniec, twoja pociecha musi jeszcze kilka lat zaczekać. Roczniak czy dwulatek nie będzie też szusował na nartach i pokonywał ścianek wspinaczkowych, bo nie umie jeszcze sprawnie podskoczyć czy ustać na jednej nodze. Ale z radością popluska się w brodziku, pościga ze starszym bratem na trzykołowym rowerku lub rozegra z tatą „mecz” w piłkę.   Piłka jest nieoceniona. Duża, miękka, gumowa albo dmuchana plażowa zapewni długie godziny zabawy, pozwoli ćwiczyć koordynację ruchową i sprawność. Niewielka, piankowa posłuży do gry w „minigolfa”: zbudujcie z klocków przeszkody, a następnie spróbujcie za pomocą drewnianej łyżki przeprowadzić piłkę przez tor przeszkód. Właściwie każdy spacer to okazja do zabaw ruchowych i zwykle maluchy świetnie to wykorzystują. Wdrapują się na napotkane schodki i kamienie, balansują na krawężnikach. Wykorzystaj ten zapał. Narysuj kolorową kredą „klasy”, przez które malec spróbuje skakać. Pomóż mu wdrapać się na murek, z którego później skoczy w twoje objęcia, urządzajcie wyścigi do drzewa w parku. Namów dziecko do zabawy w „dziwne kroki” (chodzenie na palcach, na piętach, na zewnętrznych krawędziach stóp). A latem pozwól biegać boso po piasku, trawie albo ziemi (to wzmacnia mięśnie stóp i zapobiega ich wadom). Aktywność ruchowa nie może stać się dla was przykrym obowiązkiem. Żeby malec pokochał sport, musi kojarzyć go z zabawą i przyjemnym spędzaniem czasu z rodzicami. Jeśli nie znosisz gry w piłkę lub jazdy na rowerze, pobaw...