Czy w lecie można położyć dziecko spać z niedosuszoną główką?

Jest wiele czynników zaburzających wieczorne kładzenie się do łóżka twojego dziecka. Można do nich zaliczyć niesprzyjające zasypianiu warunki w domu czy pokoju dziecka, niechęć pozostania samemu w ciemnym pokoju czy do rozstania się z rodzicami, a także strach przed zaśnięciem z powodu koszmarów nocnych. Można na pocieszenie powiedzieć, że sytuacje takie nie są wyjątkiem, dotyczą większości dwuletnich dzieci. Najlepiej wykazać się wtedy cierpliwością i konsekwencją w postępowaniu, aby jak najszybciej zmienić sytuację. Daj dziecku czas na zaśnięcie Zwykle niechęć dziecka do pozostania samemu w pokoju i położenia się spać wyrażana jest poprzez nieskończoną ilość próśb o picie, jedzenie, całusa na dobranoc, przeczytanie książeczki, opowiedzenie bajki itp. Celem jest oczywiście przytrzymanie przy sobie mamy jak najdłużej. Prośby dziecka na początku trzeba spełnić, ale pamiętaj, żeby robić to w granicach zdrowego rozsądku i w pewnym momencie zakończyć tę lawinę potrzeb, pocałować na dobranoc, wyjść z pokoju i dać dziecku czas na zaśnięcie .   Zobacz też: Czego boją się małe dzieci? Przytul i wyjdź z pokoju Innym sposobem jest również po przytuleniu na dobranoc  pozostawienie dziecka w pokoju, aby zasnęło, i konsekwentne niereagowanie na ciągłe wołanie z pokoju. Jeśli dziecko jest zmęczone lub z wcześniejszych doświadczeń wie, że mama już wieczorem nie przyjdzie, sposób ten może się okazać skuteczny. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, kiedy dziecko faktycznie samo się boi zostać w pokoju i reaguje strachem i płaczem. W takiej sytuacji obecność mamy przy dziecku do jego zaśnięcia bywa zwykle koniecznością. Poproś, by to tata usypiał Bardzo skuteczna okazuje się również zmiana osoby usypiającej z mamy na tatę. Jego przyjście do pokoju zwykle zmienia nastawienie dziecka i rezygnuje ono z wielu swoich próśb. Okazuje...

Mamy mają różne poglądy na to, czy spać z dzieckiem w łóżku, czy w jednym pokoju, a może od małego przyzwyczajać do spania we własnym pokoiku? Na szczęście, te mamy, które intuicyjnie czuły, że warto spać blisko dziecka chociaż do 12. m-ca życia  mogą się cieszyć. Miały rację! Dlaczego? Spać razem czy osobno? Amerykańska Akademia Pediatrów opublikowała dane, wyraźnie wskazujące, że dziecko do ukończenia 1.roku życia powinno spać w tym samym pokoju co rodzice . Nie w tym samym łóżku, a w odrębnej przestrzeni w tym samym pomieszczeniu (łóżeczko postawione w pobliżu miejsca spania rodzica). Okazuje się bowiem, że zmniejsza to ryzyko śmierci łóżeczkowej aż o 50% ! Eksperci twierdzą, że mama, która przebywa obok maluszka, jest w stanie wychwycić pewne nieprawidłowości i zareagować.  - Dziecko, które jest w zasięgu matki może mieć większy komfort lub fizyczną stymulację do bycia w środowisku z inną osobą - powiedział dr Lori Feldman -Winter.- Utrzymanie dziecka w bliskim sąsiedztwie daje też większą szansę na efektywne karmienie piersią , co z kolei zmniejsza ryzyko nagłej śmierci niemowląt o 70 procent.- dodaje. Do dziś nikt nie określił, jakie są przyczyny śmierci łóżeczkowej (SIDS). Podejrzewa się, że odpowiedzialne za to są: bezdech, wady serca, niedobór serotoniny, zakażenie bakteriami, czy wcześniactwo. 90% dzieci zmarłych na SIDS, umiera w pierwszych sześciu miesiącach życia, a okres 2. i 3. m-ca traktowany jest jako potencjalnie najbardziej niebezpieczny. Jak zapobiegać nagłej śmierci łóżeczkowej? 1. Spać w pobliżu dziecka. 2. Nie pozwalać dziecku spać na brzuszku. 3 . Materacyk na którym śpi dziecko nie powinien być miękki. 4 . Temperatura w pokoju nie może być zbyt wysoka, najlepiej gdy jest to max do 21 st.C. 5 . Nie śpij z dzieckiem we wspólnym łóżku. 6 . Jeżeli możesz – karm piersią. Dziecko,...

Miała być synkiem. - Będą Państwo mięli śliczną dziewczynkę! - oznajmił lekarz podczas badania USG. - Skąd on wie, że będzie śliczna? - spojrzałam pytającym wzrokiem na męża. -Ważne, by było zdrowe. Może przy kolejnym się uda. - pomyślałam, nie wiedząc jeszcze, że kolejne będzie podwójne i w dodatku same dziewczynki. Przez 9 miesięcy głaskałam mój wielorybi brzuch, wyobrażając sobie, jak wygląda jego lokatorka. - Będę mamą ślicznej dziewczynki (już sama zaczęłam wierzyć w słowa lekarza, no bo która matka myśli, że urodzi brzydkie dziecko?) o pięknych ciemnych o oczach (po mamie) i długich, brązowych lokach (nie wiadomo po kim). - Jaka śliczna niebieskooka blondyneczka! Takie jasne, proste włoski, jak aniołek! - wykrzyczała w zachwycie kobieta do mojej dwuletniej córki. Z dzieckiem innej płci niż oczekiwałam , jestem w stanie się pogodzić, z wyglądem skrajnie różnym niż się tego spodziewałam również. Istnieją jednak pewne aspekty, w których rozbieżność między moim oczekiwaniem a rzeczywistością była dla mnie ... trudna, bolesna. Nie takie dziecko chciałam! Znasz takie dzieci, które swoim zachowaniem drażnią cię tak bardzo, jak czerwona płachta byka? Patrzysz na nie i wiesz, że ich nie lubisz . To mało powiedziane. Najchętniej wytarmosiłabyś je za ucho albo podniosła do wysokości swoich oczu i zaczęła nim potrząsać, żeby w końcu przestało tak się zachowywać. A potem rodzisz własne dziecko i niezależnie od twoich wyobrażeń , sposobu wychowania, okazywanej miłości ono właśnie takie jest! Wygłupia się w sposób, który najbardziej denerwował cię u innych dzieci, sprawdza granice twojej wytrzymałości , jakby sprawiało mu przyjemność obserwowanie twoje złości, popisuje się przy innych, a tego przecież tak bardzo nie znosisz ! I mimo tłumaczeń, próśb, rozmów, kar czy nagród nic się nie zmienia, bo ... ono właśnie...