Oswajamy nocne strachy dziecka

Koszmary, lęki nocne czy inne problemy ze snem, na przykład strach przed zasypianiem, przydarzają się wielu małym dzieciom. Dlaczego tak się dzieje? Jak sobie z tym radzić?  Zapytaliśmy o to  dr psychologii  Barbarę Arską-Karyłowską, wykładowcę w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej oraz psychoterapeutę w Laboratorium Psychoedukacji.  Sprawdź także dlaczego dzieci powinny się wysypiać Strach przed zasypianiem Znasz to? Po kąpieli, myciu zębów i buziaku na dobranoc zaczyna się koncert życzeń:   "Mamo pić!",  "Mamo, siusiu!",  "Mamoooo,  gorąco!" (zimno, niewygodnie itd - niepotrzebne skreślić).   Bywa i tak, że malec, który potrafi już mówić,  musi (Już! Teraz! Natychmiast!) rozwikłać jakąś nie cierpiącą zwłoki kwestię, np. dowiedzieć się, czy rosiczka tyje, gdy zjada zbyt wiele much. Granie na zwłokę i  wzbranianie się przed pójściem spać wynika ze strachu przed zasypianiem. Dla niektórych dzieci już samo zasypianie  bywa straszne ("Co się ze mną dzieje, kiedy zasypiam?"). Innym dzieciom nie pozwala zasnąć strach przed ciemnością . Ciemności mogą bać się dzieci w każdym wieku, nawet te, które chodzą już do szkoły.  Mały człowiek  zaludnia ciemną sypialnię wytworami własnej wyobraźni. A że nie potrafi jeszcze odróżnić fantazji od rzeczywistości, ma z nimi nie lada problem.  Sprawdź   z czego wynika lęk przed ciemnościąi czego jeszcze boją się dzieci    Co możesz zrobić?  Spróbuj się dowiedzieć, czego  dokładnie boi się twoje dziecko.  - Gdy rozmawiam ze swoimi pacjentami, często okazuje się, że ich strach wiąże się z czymś konkretnym, np. z przypominającym coś przerażającego cieniem na ścianie czy zaciekiem na suficie - mówi dr Arska-Karyłowska.  Pomóż....

Dzięki lękowi unikamy niebezpieczeństw (np. groźnego rottweilera, gorącego żelazka). A jeśli to się nie uda, walczymy lub uciekamy. Lęk jest bardzo „praktyczny” u dzieci. Płaczący ze strachu malec zapewnia sobie pomoc; boi się być sam, więc nie oddala się od mamy. A że przy okazji dzieci czują strach przed niegroźnymi rzeczami? No cóż, nie mają wielkiego doświadczenia. Oto czego mogą się bać. Dziecko boi się nieznanych sobie osób Dzieci zaczynają się bać obcych osób około 8. miesiąca życia . Za żadne skarby nie pozwalają wziąć się na ręce mało znanej cioci, wybuchają płaczem na widok listonosza czy sprzedawczyni. Do tego bardzo boją się rozstawać z mamą i urządzają dantejskie sceny, by zmusić ją do pozostania w domu. To bywa kłopotliwe, ale lęk przed obcymi i rozstaniem z rodzicami jest absolutnie normalny. Świadczy o przywiązaniu do najbliższych i dojrzałości dziecka (potrafi odróżnić obcych od „swoich”). Dziecko boi się domowych zwierzaków Roczne dzieci boją się zwierząt . Nic dziwnego: futrzane stwory wyglądają inaczej niż ludzie i nie wiadomo, czego można się po nich spodziewać. Kiedyś ten lęk pomagał nam przetrwać. Nietrudno sobie wyobrazić, jak mogłoby się skończyć głaskanie wilka. Zobacz też: Gdy dziecko boi się psów Dziecko boi się burzy, wiatru i suszarki Dwulatki boją się grzmotów, wycia wiatru itp., bo choć coraz więcej widzą i słyszą, nie rozumieją jeszcze, skąd te dźwięki się biorą. Co im pozostaje? Wiadomo – rozpłakać się i wezwać na pomoc mamę. Współczesnym maluchom przybyło powodów do obaw: przeraża je łoskot tramwaju, warczenie miksera, szum suszarki.   Dziecko boi się tajemniczych, strasznych cieni Mniej więcej w tym samym wieku dzieci zaczynają bać się cieni. Dostrzegają je, ale nie mają pojęcia, jak znalazły się na ścianie...

Gdyby malec nie bał się niczego, najpewniej świadczyłoby to... o jego kłopotach ze zdrowiem. Strach to pożyteczny prezent od natury: ostrzega nas się przed niebezpieczeństwem (wyobraź sobie, co by było, gdybyśmy nie bali się np. pędzących aut) i wyzwala produkcję adrenaliny, dzięki której mamy więcej siły albo szybciej uciekamy. To, czego się boimy, zmienia się z wiekiem – kilkuletniego malucha wszystko może przyprawić o dreszcze! Odkurzacz jak potwór Maluchy boją się nie tylko tego, co widzą, ale też tego, co słyszą. Dorośli nauczeni doświadczeniem wiedzą, że hałas nie musi wiązać się z zagrożeniem, ale dziecko nie może być tego do końca pewne („buczy tak strasznie, to pewnie też może mnie zjeść!”). Aby pomóc dziecku, które boi się odkurzacza, zaproponuj, aby dotknął go jeszcze przed włączeniem, ale uwaga! – nic na siłę. Zmuszanie dziecka do stawienia czoła budzącej strach sytuacji może spowodować utrwalenie lęku na długi czas. Możesz też kupić malcowi „zabawkowy” odkurzacz albo namówić go do wspólnego odkurzania „na sucho”. Żłobek – strach zaczyna się w szatni Dla żłobkowego dziecka najstraszniejsza jest perspektywa rozstania się z mamą i pozostania samej we wciąż nieco obcym miejscu. Nowe zwyczaje, jedzenie, nawet zabawki:wszystko tu jest inne niż w domu, a dla rocznego dziecka „inne” oznacza „straszne”. Małe dzieci bardzo powoli akceptują zmiany, dlatego daj swojemu żłobkowiczowi więcej czasu. W szatni żegnaj się czule, ale nie przedłużaj chwili rozstania – w ten sposób mimowolnie dajesz dziecku do zrozumienia, że rzeczywiście wpuszczasz je do jaskini lwa. Lekarz i trauma po szpitalu A któż z nas na widok białego fartucha nie czuje mocniejszego bicia serca? Już na pierwszy rzut oka lekarz nie budzi w dziecku miłych skojarzeń: patrzy tak groźnie,...