Twoje dziecko krzyczy, buntuje się i wszystko wymusza? Co z niego wyrośnie? Inni rodzice będą ci zazdrościć!

Dwulatek potrafi być trudnym dzieckiem. Wybuchy złości, ośli upór, częste protesty, a nawet ataki agresji potrafią każdego rodzica wyprowadzić z równowagi. Okazuje się, że od tego, jak będziesz reagować w trudnych sytuacjach, zależy to, czy twój syna nauczy się radzić sobie z negatywnymi emocjami. Przepracujcie złość i strach Zamiast karać złość i frustracje syna bądź wyrozumiała i postaraj się dziecko zrozumieć . Jeśli tego nie zrobisz, twój syn nauczy się w przyszłości internalizować uczucia i odczucia. Oznacza to przyjmowanie za własne cudzych postaw, poglądów i wartości. A to może rodzić w dorosłym życiu wewnętrzne konflikty i problemy emocjonalne. Dwa sposoby reagowania Naukowcy przebadali wpływ na dzieci w wieku 33 miesięcy dwóch rodzajów reakcji rodziców. Pierwsza reakcja polegała na umniejszaniu emocji i uczuć dziecka , np. poprzez mówienie "Nie zachowuj się jak małe dziecko". Drugim typem reakcji było karanie za niepożądane zachowanie poprzez wysłanie do malca pokoju, aby tam się wypłakał lub "przemyślał" swoje zachowanie. Pół roku później przepytano rodziców, jak obecnie zachowują się ich dzieci i jakie problemy wychowawcze stwarzają. Kara za emocje szkodzi Okazało się, że rodzice karzący dzieci za ich strach czy frustrację zgłaszali, że ich pociechy są niespokojne i wycofane . Szczególnie dotyczyło to chłopców, którzy wcześniej mieli skłonność do negatywnych emocji. Karanie chłopców za nie sprawia, że uczą się je ukrywać. A ukrywanie ich budzi w nich niepokój i lęk. Boją się, że gdy okażą złość lub lęk, spotkają się z przykrymi konsekwencjami. Czas zmienić podejście do synów W naszej kulturze płaczący mężczyzna uważany jest za słabego . Uważa się, że prawdziwy facet powinien panować nad sobą i swoimi emocjami. Emocjonalne są przecież kobiety, nie mężczyźni... Ale takie...

Porażki przekuwać w naukę, śmiać się ze swoich błędów, zawsze wierzyć we własne siły – któż o tym nie marzy? Twoje dziecko może wyrosnąć właśnie na takiego optymistycznego, pewnego siebie człowieka. Ty możesz mu w tym pomóc i do tego... sama skorzystać!   Zarażam się nastrojem Z naszym optymizmem jest tak samo jak z inteligencją albo poczuciem humoru. Rodzimy się z pewnym potencjałem, który w zależności od wychowania rozwiniemy albo nie. Chociaż natury nie przeskoczymy i urodzonego marudy nie zmienimy całkowicie w człowieka pozytywnie nastawionego do świata, to jednak nasze otoczenie już od pierwszych lat życia wpływa na to, czy jesteśmy nieco bardziej ponurzy, czy nieco bardziej radośni i optymistyczni – to zostało udowodnione naukowo! Nastawienie do świata dziecko przejmuje od swoich rodziców, dlatego postaraj się, chociażby dla jego dobra, narzekać jak najciszej (zwłaszcza na zachowanie twojego maluszka!) i częściej niż do tej pory dostrzegać jasne strony życia.     Mnie to śmieszy! Maluch podczas pierwszych prób chodzenia upadł na pupę? Najpewniej niezbyt go to zabolało: gruba pieluszka zwykle amortyzuje wstrząs. W takiej chwili dziecko najpierw czuje tylko tyle, że stało się coś nieoczekiwanego. Zaskoczone patrzy na mamę... – i tu uwaga! Jeśli zobaczy w twoich oczach przestrach, najpewniej momentalnie uderzy w płacz. Ale jeśli zawołasz wesoło: „Brawo! Złapałeś zajączka!”, najpewniej uzna, że nic się nie stało i samo zacznie się śmiać ze swojej przygody. Ba! Być może nawet postara się ją powtórzyć (teraz już oczywiście w kontrolowany sposób), bo przecież pokusa ponownego rozśmieszenia mamy jest tak silna, że trudno się jej oprzeć. Takie przekuwanie porażek w sukcesy to cenna umiejętność.     Mierzę siły na zamiary Maluszek z natury stawia sobie ambitne...

Wielu rodziców sądzi, że podnosząc rękę na swoje dziecko, czegoś je w ten sposób nauczą. Mają rację – czegoś je nauczą. Ale na pewno nie tego, czego by chcieli. „Wychowawczy” klaps wcale nie jest wychowawczy. „Inaczej do niego nie dociera...” – przekonuje wielu rodziców broniąc (nie-)„wychowawczych” klapsów. I choć bywa, że żałują zbyt pochopnie podniesionej ręki, doprowadzeni do ostateczności znów dają się ponieść nerwom. Nieskuteczna kara Być może sama też masz wiele takich doświadczeń. Maluch, niezadowolony, że nie kupiłaś mu batona szybko przestaje pluć i kopać, gdy „dostanie w tyłek”. Może się wydawać, że to działa. Ale to tylko pozory. Bite dziecko niewątpliwie boi się bólu oraz związanego z biciem upokorzenia i z lęku często unika zachowań, za które zostało ukarane. Ale w tym samym czasie narasta w nim bunt i chęć zrobienia na złość dorosłemu, który tak je upokorzył. Na dłuższą metę bicie się nie sprawdza, może być co najwyżej narzędziem tresury. Gdy maluch coś spsoci, najlepiej jeśli musi ponieść konsekwencje swojego czynu – wytrzeć rozlane ze złości mleko, oddać skrzywdzonej siostrze swój kawałek ciasta, by przestało być jej przykro lub bawić się samotnie, gdy sypie innym dzieciom piach w oczy. Inna kara jest tak naprawdę niepotrzebna. Jeśli bijesz dziecko, nie nauczysz go w ten sposób, że nie wolno dotykać żelazka, tłuc szklanek, pluć jedzeniem. Wpoisz mu za to przerażające zasady. Czego uczą klapsy To właśnie w domu rodzinnym większość ludzi po raz pierwszy styka się z przemocą. Lanie, które dziecko dostaje od rodziców, gdy nie spełnia ich oczekiwań, uczy go, że można bić słabszych, jeśli nie podoba nam się ich zachowanie. Że można bić nawet tych, których się kocha. Pokazuje też, że silny może innym narzucać swoją wolę, że nie trzeba niczego tłumaczyć ani z nikim się liczyć, bo...