Jak mówić, żeby dziecko słuchało?

Jeśli chodzi o dzieci, to zasada " robię to, co widzę, nie to, co każą mi robić " sprawdza się doskonale. Nic więc dziwnego, że jeśli sam leżysz na kanapie, przerzucając kanały i próbujesz przekonać syna, żeby pomógł przy sprzątaniu, twoje wysiłki na nic się zdadzą. Poniżej znajdziecie kilka dobrych rad, które sprawdzą się nie tylko w komunikacji z dzieckiem . Nawiąż z dzieckiem kontakt  Nawiązanie bezpośredniego kontaktu z dzieckiem jest dużo skuteczniejsze niż przypadkowe wykrzykiwanie poleceń, gdy stoisz odwrócony plecami. Duże prawdopodobieństwo, że dziecko nawet cię nie usłyszy. Ukucnij, żeby wasze twarze były na tym samym poziomie. Zwróć się do dziecka po imieniu, upewnij się, że cię słyszy i słucha . Możesz zrobić krótki wstęp w rodzaju "Teraz chciałbym cię o coś poprosić". Mów do dziecka prostym językiem Nie staraj się przesadzać rozmawiając z dzieckiem, używać trudnych słów i wyszukanej składni. Prostszy przekaz ma większą szansę trafić do dziecka. Powstrzymaj się też przed próbą przekazania długich instrukcji - jest prawie pewne, że w głowie zostanie dziecku tylko pierwsze i ostatnie zdanie. Zamiast mówić: "Pozbieraj książeczki, idź do pokoju, po drodze umyj ręce ", powiedz: "Posprzątaj książeczki i powiedz, jak skończysz". Wtedy będzie czas na kolejny etap. Pamiętaj, że rozmawiasz z dzieckiem Rozmawiając z dzieckiem, nie tylko dostosuj treść przekazu, ale też ton głosu i sposób, w jaki do niego mówisz. Najlepiej, gdyby wasze oczy znajdowały się na podobnej wysokości, wystarczy ukucnąć lub wziąć dziecko na kolana (patrz: nawiąż z dzieckiem kontakt). Pozwól dziecku wybierać Dzieci lubią wybór, ale nie olbrzymi. Jeśli zapytasz, w którym kubku chce wypić kakao, możesz być pewien, że albo będziecie pić kakao z dziesięciu kubków, albo nigdy nie skończycie...

Chwila powrotu z placu zabaw, od babci albo od znajomych wygląda zawsze tak samo? Malec protestuje, krzyczy, zapiera się nogami, a twoja frustracja sięga zenitu? Ten tekst jest więc dla ciebie. Gdy dziecko nauczy się chodzić, odkrywa niezależność. Większość scysji w tym wieku wynika z tego, że malec chce wykorzystać nowe możliwości – przemieszczania się, poznawania świata, wyrażania swoich pragnień. Każda przeszkoda (także mama i tata, którzy coś uniemożliwiają) denerwuje dziecko. Plac zabaw z drabinkami, piaskiem, huśtawkami, podobnie jak dom cioci pełen nieznanych pomieszczeń i tajemniczych szuflad, to miejsca atrakcyjniejsze niż własne mieszkanie. Jeśli twoja pociecha buntuje się przeciw powrotom, nie oznacza to, że w swoim domu czuje się źle. Chce jeszcze przez jakiś czas bawić się w nowym, atrakcyjnym miejscu. Twoim zadaniem jest spokojne i konsekwentne postawienie dziecku granic i wyegzekwowanie tego, o co prosisz. Aby obyło się bez krzyków i wyrywania się, uprzedź malca jakiś czas przed planowanym wyjściem od babci albo z placu zabaw, że zbliża się pora powrotu. Dziecko w tym wieku nie rozumie jeszcze, ile to kwadrans czy pięć minut. Możesz powiedzieć np.: „Postawimy jeszcze dwie babki i wracamy” albo „zjemy ciasto, pożegnamy się z babcią i pojedziemy do domu spać”. Potem musisz wykonać to, co zapowiedziałaś. Jeżeli pozwolisz na jeszcze jedną babkę, jeszcze chwilkę na kolanach cioci, malec będzie zdezorientowany i następnym razem znów zaprotestuje, w nadziei, że też mu się uda odwlec powrót. Cierpliwość wygrywa Gdy puszczają ci nerwy – głęboko odetchnij, zignoruj przez kilka chwil krzyki dziecka, a potem wróć do niego i wyjaśniaj, że trzeba już wracać. - Nie ustępuj „dla świętego spokoju” – w ten sposób tylko pokażesz, że krzykiem da się wymusić na tobie ustępstwa. - Opowiedz dziecku,...

Chciałabyś, by dziecko było śmiałe , przebojowe, a w towarzystwie czuło się jak ryba w wodzie. Tymczasem ono woli trzymać się z boku. Choć nie uda ci się w miesiąc zmienić nieśmiałka w duszę towarzystwa, to jednak drobnymi kroczkami warto go troszkę ośmielić. Podkreślaj dobre cechy dziecka Zamiast na siłę dziecko zmieniać , poszukaj w nim pozytywnych cech. Często osoby nieśmiałe są wrażliwe, mają bogatą wyobraźnię, potrafią współczuć innym. To ważne zalety! Podkreślaj je jak najczęściej, koniecznie w taki sposób, by dziecko słyszało, jak dobrze o nim mówisz. Wzmocnisz jego poczucie wartości . Nie porównuj dziecka z innymi Przy dziecku nie mów, że jest nieśmiały . Bo pomyśli, że jest gorszy. Nie porównuj dziecka z kolegami, mówiąc np. „Staś zawsze jest taki odważny, gra w piłkę z przyjaciółmi, sam zaczepia inne dzieci, a ty ciągle się za mną chowasz”. W ten sposób tylko zestresujesz dziecko . Nie stanie się przez to odważniejszy, a może się poczuć jeszcze mniej pewnie. Pokaż, jak sobie radzić Dziecko nie mówi „dzień dobry” nawet najbliższej sąsiadce, tylko chowa się za tobą? Nie krzycz na niego i nie groź, że jak następnym razem się nie przywita, to nie wyjdziesz z nim na dwór. W zamian zaproponuj mu, że gdy znów spotkacie sąsiadkę, przywitacie ją razem. Jeśli to się uda, super! Pochwal dziecko . Zadawaj nieśmiałemu dziecku proste pytania Na spotkaniach rodzinnych twoje nieśmiałe dziecko do nikogo się nie odzywa? Wszyscy mówią: „Jaka grzeczna dziewczynka, dobrze wychowana...”. A ty wiesz, że córeczka marzy, by wszyscy już wreszcie wyszli. Bywa też inaczej: dziecko wszelkimi sposobami chce zwrócić na siebie uwagę , bałagani, ciągnie cię do pokoju, bo nie ma odwagi odezwać się przy stole. Posadź dziecko obok siebie. Nie każ popisywać się piosenkami. Zamiast tego zadawaj mu pytania,...