Porozrzucane zabawki, plamy z jogurtu i mleka, zniszczone książki – przechodzą przez to wszyscy rodzice. Jedni radzą sobie z tym lepiej, inni... potrzebują drobnej pomocy. Gotowe do dzieła? Sprzątamy!
Tutaj zasada jest prosta – im mniej, tym lepiej. Przyjrzyj się dokładnie wszystkim dziecięcym gadżetom, które posiadasz. Oceń, których tak naprawdę potrzebujesz i używasz. Czy na pewno są ci niezbędne 4 grzebyczki, popsuta karuzelka, 30 smoczków, 2 laktatory? Zostaw tylko te rzeczy, które faktycznie Ci służą na danym etapie. Resztę oddaj, schowaj – jeżeli nadadzą się na przyszłość – lub wyrzuć.
To samo zrób z zabawkami. Zostaw tylko te, którym dziecko się bawi. Zabawki, do których dziecko jeszcze nie dorosło, spakuj i schowaj. Wyjmiesz je, kiedy dziecko będzie odpowiednio duże. Sprawne zabawki, którymi maluch już się nie bawi, oddaj młodszym dzieciom. Jeżeli takich nie znasz, zanieś je do pobliskiego domu samotnej matki, ośrodka pomocy społecznej. Zabawki zepsute, połamane i takie, których na pewno nie da się naprawić, wyrzuć.
Za małe ubranka, które nie są zniszczone, spakuj i podaj dalej (chyba, że planujesz kolejne dziecko). Zniszczone wrzuć do kubła PCK. Za duże schowaj na górnej półce i raz na miesiąc sprawdzaj, czy któreś już się nadaje. W szafie dziecka zostaw tylko te ubranka, których właśnie używasz.
Bałagan, który dziecko robi przy jedzeniu to prawdziwa próba cierpliwości dla rodzica. Zwłaszcza, jeśli zdecydowałaś się je karmić metodą BLW. Tu, niestety, nie ma mądrych. Trzeba przeczekać ten etap i na bieżąco sprzątać to, co dziecko nabrudzi. W pobliżu krzesełka dziecka połóż zapas czystych ścierek i paczkę mokrych chusteczek. Będzie Ci łatwiej rozprawiać się z brudem na bieżąco. Zwróć uwagę na brudne rączki, które lubią zostawiać ślady na meblach!
Wyznacz dziecku stałe miejsce zabawy. Urządź mu jego własny kącik, gdzie może rozrzucać klocki i wysypać wszystkie miśki na podłogę. Dzięki temu dziecko nie będzie roznosić zabawek po całym domu. Ucz je także sprzątać zabawki po skończonej zabawie. Z początku może to nie przynosić wyraźnych efektów. Im więcej razy powtórzycie to "zadanie", tym większa szansa na sukces. Powodzenia!
Chcesz uczyć dziecko porządku, zacznij od nauki sprzątania zabawek . I to jak najwcześniej. Maluch, który wie, że wszystkie rzeczy mają swoje miejsce i powinny na nie wrócić, chętniej je posprząta. Jak zorganizować pokój dziecka? Nawet w najmniejszym mieszkaniu można wygospodarować kącik, szufladę, półkę czy kilka pudeł, by dziecko wiedziało, gdzie znajdują się jego rzeczy. Miejsca te powinny być łatwo dostępne. Dobrze też, gdy pudła, szuflady różnią się kolorem lub kształtem albo są na nich obrazki, które pełnią rolę etykiet, np. domek na pudle z klockami , a miś na pojemniku na pluszaki. Zobacz też: Pokoik malucha - rady architekta Kiedy dziecko samo będzie porządkować zabawki? Nie licz jednak na to, że półtoraroczne dziecko samo uporządkuje swój pokój . On nawet nie rozumie jeszcze pojęcia: bałagan. Zacznij więc od wprowadzenia prostych zasad. Pilnuj, by dziecko bawiło się naraz tylko kilkoma zabawkami. Łatwiej mu będzie odłożyć na miejsce parę autek, niż sprzątnąć całe ich pudło rozsypane na podłodze. Dodatkowo zbyt duża ilość zabawek w zasięgu wzroku nie pozwoli dziecku skupić się na tym, czym się bawi. Dlatego przed rozpoczęciem kolejnej zabawy sprzątnijcie rzeczy z podłogi. Ale spytaj, czy dziecko nie chciałoby pokazać np. swojej budowli z klocków czy układanki tacie, gdy wróci z pracy. Przesuńcie ją wtedy na bok. Czy można się bawić w sprzątanie? Nauka sprzątania przestanie być łatwa, gdy dziecko pozna ulubione słowo dwulatków: „Nie”. Jeżeli na twoje prośby reaguje odmową, spróbuj zrobić ze sprzątania zabawę . Możecie np. urządzić wyścigi – kto pierwszy wrzuci zabawki do pojemnika. Potem koniecznie pochwal zwycięzcę. Zobacz też: W co się bawić z dzieckiem w 2. i 3. roku życia? Jak namówić dziecko na porządki? Małe dzieci same z siebie nie umieją sprzątać. Trzeba ich tego uczyć. Co może...
Toniemy w powodzi zabawek, które nasza trzyletnia córeczka dostaje od rodziny i znajomych. Potykamy się o wózki, lalki, pluszaki... O tym, by sama je sprzątała, nie ma mowy. Zaczyna, ale nigdy nie kończy. Jak nauczyć Aldonkę porządku? I co zrobić, by na każdy dzwonek do drzwi nie reagowała: „Zaraz coś dostanę”? Ewa z Puław Po pierwsze, należy ograniczyć ilość zabawek przynoszonych córeczce w prezencie. Po drugie, warto już teraz uczyć dziecko porządku. Przy okazji pokaż znajomym i rodzinie dobytek córeczki i poproś, by powstrzymali się od nowych zakupów . Wkrótce Aldonka nie będzie na nie czekać. Przyjrzyj się, czym dziecko najchętniej bawi się w danym czasie i pozbądź się tych zabawek, z których wyrosła, a pozostałe spakuj do pojemnika. Jeśli mała będzie protestować, wytłumacz, że zabawki czasami muszą odpocząć. Po jakimś czasie wymień „zmęczone” zabawki na te „wypoczęte”. Ręczę, że Aldonka będzie miała z tego dużo radości. W nauce sprzątania pomoże ustalenie stałych miejsc, np. pluszaki na półeczce, klocki w szufladzie, układanki w pojemniku itd. Zobacz też: Praktyczne sposoby na bałaganiarza, czyli o obowiązkach przedszkolaka
Moja córka jest zazdrosna o młodszego brata. Nigdy, nigdy, nigdyyyyyy!!! – zawodzi od rana Agatka. To fragment jej nowej, ulubionej piosenki. Dodajmy, że to piosenka, do której sama ułożyła muzykę i słowa . Idzie to mniej więcej tak: „Nie dam ci żadnej zabawki. Nie dostaniesz żadnej zabawki. Zabiorę ci wszystkie zabawki. Już nigdy nie będziesz miał żadnej zabawki. Nigdy, nigdy, nigdyyyy!”. Kiedy dziecko jest zazdrosne o młodsze rodzeństwo Znów się pomyliłem. Spodziewałem się, że jeżeli kiedyś u starszego dziecka pojawi się zazdrość , to stanie się to od razu, zaraz po narodzinach Kuby. Tymczasem pierwsze pół roku było spokojne. Powiedziałbym nawet, że przepełnione czułością i troską. Agatka głaskała Kubę po główce, dawała mu buziaki, wręczała grzechotki, by młody miał się czym zająć, śpiewała kołysanki, kiedy płakał. Ale gdy tylko Kubuś się rozkręcił i łóżeczko przestało być jego światem, okazało się, że mamy problem. Młody zszedł na ziemię i zaczął zwiedzać nasze królestwo. To niby niewiele, raptem dwa pokoje z kuchnią. Ale i tak na tej skromnej powierzchni czyha na niego tyle niebezpieczeństw , że nie sposób spuścić go z oka. Dlatego zamiast malować z Agatką słonka i kwiatki, czytać jej książki czy budować domki z klocków muszę głównie pilnować Kubę. Niezrozumiała dziecięca zazdrość Ona tego najwyraźniej nie znosi. Jej zazdrość zaczyna sięgać zenitu (a przynajmniej mam nadzieję, że to już jest szczyt). Zabiera mu wszystko, co tylko może zabrać . Głównie zabawki. – Kochanie, jeśli będziesz zabierać Kubusiowi zabawki, to on będzie płakał. I wtedy będę musiał go wziąć na ręce – tłumaczę Agatce. Niby logiczne, prawda? Tylko czy ona to rozumie? Myślę, że tak, choć emocje biorą górę. – Nie. Kubuś nie będzie się bawił – odpowiada mała i zgarnia z podłogi ulubiony pociąg młodego. –...
