No, podziel się! No, daj zabawkę koledze! Musisz nauczyć się dzielić! Czemu nie chcesz dać zabawki dziewczynce? Powinniśmy się dzielić. I to uczucie zakłopotania, które się pojawia nie wiadomo skąd, kiedy twoje dziecko nie chce oddać zabawki innemu… Czy na pewno jestem dobrą matką?
Takie i inne hasła słyszymy wciąż dookoła już od najmłodszych lat. Słyszymy je od naszych rodziców, a później sami powtarzamy je jak mantrę i kierujemy do naszych dzieci. Nawet się zbytnio nad nimi nie zastanawiamy, po prostu te słowa są w naszych głowach zakodowane, wypowiadamy je automatycznie, wychodzą z naszych ust niemal bezwiednie.
Czy kiedykolwiek zastanawialiście się nad sensem dzielenia się? Nad koniecznością uczenia dzieci dzielenia się? Czy to jest rzeczywiście tak niezbędne, by nauczyć takiego zachowania w każdej możliwej sytuacji i na okrągło? Podczas każdego wyjścia na plac zabaw, w przedszkolu, na urodzinach, u rodziny, po prostu wszędzie i to niezależnie od sytuacji?
Jedna z mam, Alanya Kolberg, postanowiła to przerwać i zaapelować do rodziców, by odrobinę… pomyśleli i zastanowili się nad sensem tego co robią, co mówią i czego uczą własne dzieci. A wszystko to po jednej z wypraw na plac zabaw, z własnym synem, Carsonem.
Co się tam wydarzyło? Zwyczajna codzienna sytuacja jakich rodzice i dzieci doświadczają po raz milionowy. Chłopiec zabrał ze sobą do parku kilka figurek-zabawek typu "transformers", by pobawić się nimi z przyjaciółmi, z którymi tam był umówiony. Jak tylko weszli do parku, do Carsona podeszła grupa obcych, nie znanych mu, chłopców, która zażądała, by dał im się pobawić swoimi zabawkami... I co się stało dalej?
Chłopiec spojrzał na swoją mamę wymownie z pytaniem w oczach, a ona po prostu wyjaśniła, że nie musi się dzielić. „Możesz im powiedzieć, nie” – podkreśliła. „Po prostu powiedz nie. Nie musisz mówić nic więcej.”
Chłopiec powiedział nie, ale reszta dzieci natychmiast przybiegła do niej poskarżyć, że jej syn nie chce się z nimi podzielić zabawkami. Skąd mieli tę pewność, że to, co on zrobił jest niewłaściwie, że to on się źle zachowuje? To wynika właśnie z wychowania i płynie od rodziców. Więc wyjaśniła także dzieciom: „On nie musi się dzielić z wami. Powiedział nie. Jeśli będzie chciał się podzielić, to się podzieli”. Ta matka powiedziała to na głos, było słychać i się poniosło. Możecie sobie tylko wyobrazić, jakie złowrogie spojrzenia w tym momencie rzucili jej inni rodzice.
Zobacz też: Łam zasady wychowawcze - to dobre dla dziecka!
Dlatego niezrażona mama postanowiła napisać post i wyjaśnić wszystkim rodzicom, którzy to przeczytają, dlaczego tak się zachowała. „MOJE DZIECKO NIE MUSI SIĘ DZIELIĆ TYM, CO JEST JEGO”. Mama chłopca napisała to dużymi literami - krzycząc i są one tutaj jak najbardziej na miejscu. Dlaczego ta mama nie wymaga od własnego dziecka, by dzieliło się swoimi rzeczami z innymi?
Tłumaczy całą sprawę na prostym przykładzie. "Jeśli ja, dorosła osoba, chodzę sobie po parku i jem kanapkę, i nagle ktoś obcy zażąda, bym mu oddała moją kanapkę, co zrobię? To oczywiste – nie oddam mu jej! Czy jakikolwiek obcy dobrze wychowany dorosły człowiek sięgnie po moją kanapkę i obruszy się jeżeli ja cofnę rękę? Oczywiście, że nie! Więc dlaczego, rzucacie mi gromiące spojrzenia, sugerując, że ja i mój syn jesteśmy źle wychowani? Komu tu brakuje dobrych manier? Osobie, która odmawia oddania swoich 3 zabawek, czy 6 obcym, którzy żądają czegoś, tylko dlatego, że chcą i to nie należy do nich?"
Oczywiście musimy nauczyć nasze dzieci dzielenia się, ale przekaz jaki za tym idzie, nie powinien być taki „poświęcaj wszystko, co masz, cały czas”, prawda? Dlaczego taki miałby być? Tego chcemy uczyć nasze dzieci? To tak nie działa przecież nawet w dorosłym życiu. Tylko dlatego, że inne dziecko chce się bawić czymś, co ma nasze dziecko, nie znaczy, że musimy się tej chęci i chceniu poddawać.
Nikt z dorosłych nie oddaje niczego innym dorosłym, tylko dlatego, że tamci tego chcą. Niemal w żadnej sytuacji. To niedorzeczne. Oddajemy nasz telefon obcym, tylko dlatego, że chcą się nim pobawić? Nie! Dlaczego to takie ważne? Dlatego, że jeśli taki przekaz będziemy fundować naszym dzieciom przez cały czas i niemal przez całe dzieciństwo, na każdym kroku, w dorosłym życiu mogą nie potrafić powiedzieć nie, po prostu się tego nie nauczą. Nie będą potrafiły też walczyć o swoje. Nie będą wiedzieć jak stawiać granice i jak dbać o siebie. Nie możemy uczyć dzieci, że ich potrzeby są nieważne i że zawsze powinny być na drugim miejscu. Nie możemy, jako rodzice, zmuszać dzieci do takich poświęceń. Nie zmuszajcie dzieci do dzielenia się, tylko dlatego, że inne dzieci chcą im odebrać zabawkę.
Źródło: scarrymommy.com
Zobacz też:
Dzielenie się z innymi to trudna sztuka. Trzeba się jej nauczyć. Do dzielenia się trzeba dorosnąć Do dzielenia się , podobnie jak do pomagania innym czy współpracy, potrzebna jest zdolność przyjmowania perspektywy innej niż własna („Dam ci ten traktor, bo rozumiem, że bardzo ci zależy, by się nim pobawić”). Roczne czy dwuletnie dziecko jeszcze tego nie potrafi. Jest nastawione na branie, a nie na dawanie. Nie ma w tym nic złego – to normalny etap w jego rozwoju. Nawet jeśli malec umie już okazywać uczucia (np. głaszcze płaczącą koleżankę), skupia się na sobie, a gdy coś idzie nie po jego myśli, nie jest w stanie zapanować nad emocjami. Przyjemność z dzielenia się zabawkami może czerpać dopiero trzy-, czterolatek. Dzieci w tym wieku często pożyczają sobie nawzajem różne przedmioty, potrafią już bawić się razem. Są w stanie zrobić wiele, żeby utrzymać dobre relacje z innymi. Nie zawsze jednak tego chcą (podobnie zresztą jak osoby dorosłe). Polecamy także: Podwórkowy savoir-vivre Nauka dzielenia się z innymi Jeśli chcesz, by twoje dziecko potrafiło się dzielić , staraj się, by miało częsty kontakt z rówieśnikami. Zabieraj je do znajomych z dziećmi, na plac zabaw , wszędzie, gdzie można spotkać inne dzieci. Dzielenia się, podobnie jak współpracy czy bycia miłym, nie da się nauczyć teoretycznie! Nie licz na to, że nauka dzielenia się będzie przebiegała gładko. Dziecko, które raz czy dwa bez protestów oddało swoją łopatkę koledze, może krzyczeć wniebogłosy, gdy ten zapragnie pobawić się jego autkiem. A poza tym: Daj dobry przykład. Pozwól dziecku bawić się np. swoimi kluczami, jeżeli o to grzecznie prosi. Dziel się z nim jabłkiem, proponuj własny szalik. Jeśli nie pozwalasz maluchowi dotykać swoich rzeczy, trudno mu będzie zrozumieć, dlaczego on ma...
Nic tak czasem nie wkurza jak życzliwe rady i to od osób, które nie mają dzieci , albo są w zupełnie innej sytuacji. Niestety wiele osób czuje nieodzowną potrzebę dzielenia się z całym światem swoimi przemyśleniami i poczuciem, że są najlepszymi rodzicami. Oto 6 najbardziej irytujących porad dla rodziców! Mamy świadomość, że ich znacznie więcej! 1. Nie karm dzieci w samochodzie, nie będziesz mieć bałaganu. Jakże łatwo to powiedzieć, gdy jedziesz w dalszą drogę, a Twoje maluchy nie chcą spokojnie siedzieć z tyłu auta. Drożdżówka , paczka ciasteczek oraz paluszki, to produkty, które potrafią utrzymać je w radosnym nastroju przez dłuższy czas. 2. Twoje dziecko nie byłoby takim niejadkiem , gdybyś je przegłodziła. Niektórzy wierzą w to, że jak wybredne dziecko nie zje kilka razy obiadu, czy kolacji i zazna głodu, wtedy przekona się do pewnych potraw i chętniej będzie zjadać posiłki. Która kochająca mama położyłaby spać dziecko, które płacze z głodu i prosi o kanapkę z ulubionym serkiem? 3. Jeżeli naprawdę kochasz dzieci, nie będziesz zabierać ich na hamburgery i frytki. No tak, takie jedzenie nie jest najlepsze. Ale czasem wyjście np. do McDonaldsa czyni dzień lepszym. Ty nie musisz gotować, dzieci dostaną obiad i nową zabawkę, pobawią się na placu zabaw, a ty możesz spokojnie z mężem wypić kawę. I jak z tego zrezygnować? 4. Dzieci nie mogą zawładnąć twoim życiem! Hmm... ciekawe jak ma to wyglądać? Mamy je zostawiać same w domu i chodzić na spotkania z przyjaciółmi? Mamy kupić sobie nowe spodnie, kiedy wiemy, że dzieci potrzebują buty? Dzieci to całe nasze życie. Gdyby nie były najważniejsze, to nawalilibyśmy jako rodzice. 5. Nie rozumiem, dlaczego jesteś ciągle zmęczona? To chyba nie wymaga komentarza... 6. ...
Odkąd pojęcie inteligencji emocjonalnej zrobiło karierę, wiadomo, że najlepiej radzą sobie w życiu ci, którzy potrafią szanować i rozumieć innych, jednocześnie dbając o własne interesy. Osoba otwarta na ludzi, na ich potrzeby, pomagająca im w drobnych sprawach ma poczucie, że w razie czego sama też może liczyć na innych. Jest jej łatwiej, czuje się rozumiana, akceptowana, otoczona życzliwością i przyjaciółmi . Dziecko samolubne czy przebojowe? Pewnie takiej właśnie przyszłości pragniesz dla swojego dziecka, prawda? Nie chciałabyś, by wyrosło na człowieka, który myśli tylko o sobie. Choć niekiedy, obserwując jego rówieśników, masz wątpliwości, czy w dzisiejszych czasach warto nadal uczyć dziecko umiejętności współpracy i pomagania . A może bardziej przyda mu się tak powszechna przebojowość? Zdecyduj sama. My możemy ci tylko wyjaśnić, skąd się bierze egoizm u dziecka i jak nauczyć je umiejętności myślenia także o potrzebach innych. Niezależnie od wieku dziecka, pamiętaj, że: Nikt nie rodzi się egoistą – kimś ciągle walczącym o swoje, myślącym wyłącznie o sobie. Dziecko chce być troskliwe. Takie zachowanie jest bliskie naszej naturze, bo w ten sposób zapewniamy sobie opiekę. Trzeba tylko pokazać dziecku, jak to robić. Dziecko uczy się od innych. Jeśli w twoim odczuciu zachowuje się jak król, to dlatego, że musiało się przekonać, że taka postawa się opłaca (bo wtedy jest się w centrum uwagi). Zdolny i zaborczy to nie to samo. Osoby inteligentne bywają niecierpliwe, skupione na sobie, roszczeniowe, ale nie warto tego wzmacniać. Dobra współpraca rodzi się powoli. Aby się jej nauczyć, potrzeba wielu prób i popełniania błędów. Nim dziecko będzie umiało dogadywać się z innymi dziećmi, najpierw musi poznać samo siebie, rozumieć emocje, znać poczucie własności. Czytaj też: 5 wartości,...
