Metody wychowawcze, których lepiej unikać

Każdy szanujący się brzdąc sprzeciwia się rodzicom i z upodobaniem mówi „nie”. Pokazuje w ten sposób, że ma własne zdanie. Jak się z nim dogadać? W jaki sposób mądrze postępować, by wtedy, gdy to konieczne, zechciał być posłuszny? Kiedy z malucha zaczyna wychodzić diabełek? Zwykle pod koniec pierwszego roku życia. Nawet jeśli dziecko jeszcze nie wymawia słówka „nie”, to coraz wyraziściej zaznacza swój sprzeciw. Przeczytaj, co robić, by sobie z nim poradzić. Buntownik z powodami Dlaczego słodki do tej pory maluch nagle zdaje się robić wszystko na opak? I zupełnie, ale to zupełnie, nie chce Cię słuchać? Odpowiedź jest prosta: bo wyrasta z niego świadoma swej odrębności osoba. A jak najlepiej zaznaczyć swoją odrębność? Poprzez zdecydowane wyrażanie własnego zdania! „Zrobię nie tak, jak mama mówi, ale po swojemu, czyli – pokażę, że trzeba się ze mną liczyć”. Małe dziecko po prostu musi ćwiczyć niezależność. I zwykle robi to w niezbyt dla Ciebie wygodny sposób. Ale dobra wiadomość jest taka, że jednak można się z nim dogadać. Przede wszystkim, zanim się zdenerwujesz, bo znowu mówi „nie” i wędruje na spacerze w przeciwną stronę, uświadom sobie, że... to dobrze! To znaczy, że rozwija się prawidłowo. Trenuje umiejętności, które tak cenimy u starszych dzieci i dorosłych: asertywność, poczucie własnej wartości, pewność siebie, odwagę. Troszkę się teraz pomęczysz, ale warto. Znajomość mechanizmów kierujących rozwojem emocjonalnym Twojej pociechy pozwoli Ci spojrzeć na Wasze codzienne przeprawy z większym dystansem. Pomoże również zrozumieć malucha i nauczyć się mądrze z nim postępować. Plan działania Jeżeli chcesz, żeby Twoje dziecko Cię słuchało, nie możesz wyłącznie nakazywać i wymagać. O tym pamiętaj: – Pomyśl, czy musisz zabronić. Zawsze najpierw zastanów się, czy...

Chcesz mieć dobre relacje z dzieckiem? Liczysz, że nie będzie ono miało wielu konfliktów z przyjaciółmi? Pragniesz, by w przyszłości stworzyło szczęśliwy związek i miało dobry kontakt z własnymi dziećmi? Proces budowania poczucia własnej wartości u dziecka powinnaś zacząć już dziś! Czym jest poczucie własnej wartości u dziecka? " Kim jestem? Jak dobrze znam samego siebie? W jaki sposób wykorzystuję wiedzę o sobie? " Odpowiedzi na te pytania są kluczowymi składnikami poczucia własnej wartości, które buduje się w człowieku od okresu niemowlęctwa i przez całe życie ulega przemianom. Dzieci o wysokim poczuciu własnej wartości czują się dobrze same ze sobą. Nie potrzebują udowadniać sobie i rodzicom na każdym kroku, że coś potrafią. Wiedzą, że są kochane za to, że istnieją, a nie za to, jakie są i co umieją. Lubią siebie, a co za tym idzie są też lubiane przez innych. Dzieci o niskim poczuciu własnej wartości są niepewne i często borykają się z poczuciem winy.   Zobacz też : Posłuszne dziecko to nie zawsze szczęśliwe dziecko. Poczucie własnej wartości u dziecka a wiara w siebie Wiara w siebie nie jest tożsama z poczuciem własnej wartości, zarówno u dzieci, jak i dorosłych. Rzadko  boryka się z problemem wiary w siebie dziecko, które ma zdrowe poczucie własnej wartości, jednak ta zależność nie obowiązuje w drugą stronę. Najlepiej wyjaśnić to na przykładzie. Dziecko chciałoby nauczyć się grać w tenisa, ale w tracie lekcji tenisa okazuje się, że sprawność fizyczna dziecka pozostawia wiele do życzenia. Jeśli jego poczucie własnej wartości jest wysokie, prawdopodobnie stwierdzi, że tenis nie jest sportem dla niego, ale za to ma inne zdolności. Jeśli jednak dziecko ma niskie poczucie własnej wartości, do porażki w jednej dziedzinie będzie podchodzić globalnie i uzna, że w niczym nie jest dobre, jest niezdolne. Ciężko...

Wielu rodziców sądzi, że podnosząc rękę na swoje dziecko, czegoś je w ten sposób nauczą. Mają rację – czegoś je nauczą. Ale na pewno nie tego, czego by chcieli. „Wychowawczy” klaps wcale nie jest wychowawczy. „Inaczej do niego nie dociera...” – przekonuje wielu rodziców broniąc (nie-)„wychowawczych” klapsów. I choć bywa, że żałują zbyt pochopnie podniesionej ręki, doprowadzeni do ostateczności znów dają się ponieść nerwom. Nieskuteczna kara Być może sama też masz wiele takich doświadczeń. Maluch, niezadowolony, że nie kupiłaś mu batona szybko przestaje pluć i kopać, gdy „dostanie w tyłek”. Może się wydawać, że to działa. Ale to tylko pozory. Bite dziecko niewątpliwie boi się bólu oraz związanego z biciem upokorzenia i z lęku często unika zachowań, za które zostało ukarane. Ale w tym samym czasie narasta w nim bunt i chęć zrobienia na złość dorosłemu, który tak je upokorzył. Na dłuższą metę bicie się nie sprawdza, może być co najwyżej narzędziem tresury. Gdy maluch coś spsoci, najlepiej jeśli musi ponieść konsekwencje swojego czynu – wytrzeć rozlane ze złości mleko, oddać skrzywdzonej siostrze swój kawałek ciasta, by przestało być jej przykro lub bawić się samotnie, gdy sypie innym dzieciom piach w oczy. Inna kara jest tak naprawdę niepotrzebna. Jeśli bijesz dziecko, nie nauczysz go w ten sposób, że nie wolno dotykać żelazka, tłuc szklanek, pluć jedzeniem. Wpoisz mu za to przerażające zasady. Czego uczą klapsy To właśnie w domu rodzinnym większość ludzi po raz pierwszy styka się z przemocą. Lanie, które dziecko dostaje od rodziców, gdy nie spełnia ich oczekiwań, uczy go, że można bić słabszych, jeśli nie podoba nam się ich zachowanie. Że można bić nawet tych, których się kocha. Pokazuje też, że silny może innym narzucać swoją wolę, że nie trzeba niczego...