O poczuciu własnej wartości, czyli jak wychować szczęśliwe dziecko

Klapsy - to jest metoda wychowawcza Bite dziecko uczy się, że przemoc to sposób na rozwiązywanie konfliktów; że silniejszy ma rację. Potem samo stosuje tę metodę. A na razie zaczyna się bać , spada jego poczucie własnej wartości , może robić na przekór – by zachować resztki godności.   Wychowywanie krzykiem Tak jak bicie są wyrazem twojej bezradności . Poniosło cię – to się zdarza. Gdy czujesz, że wybuchniesz, lepiej pooddychaj głęboko, policz do dziesięciu, wyjdź do drugiego pokoju, żeby się uspokoić.     Kary - sposobem na wychowanie Działają, jeśli są wyraźną konsekwencją winy . I dziecko pojmuje, że to skutek złego zachowania. Roczne czy dwuletnie dziecko jest na to jeszcze za małe. Ale zrozumie, jeśli powiesz: „Prosiłam, byś nie szarpała talerzykiem. Szarpałaś i zupa się wylała. Musimy teraz razem posprzątać”.     Zawiłe tłumaczenia Małe dziecko umie skupić uwagę tylko na chwilę. Wszystko, co następuje po pierwszym zdaniu, nie dociera do niego. Zaczyna traktować twoje wykłady jako coś, co lepiej ignorować . Tłumacz krótko i prosto (góra dwa zdania!): „Nie wolno biegać po ulicy, bo są tam samochody”.     Wzbudzanie poczucia winy „Zjedz, bo inaczej mama będzie smutna” itp. To za duże obciążenie emocjonalne dla dziecka. Nie ma on jeszcze wykształconej w pełni empatii (umiejętności wczuwania się w doznania innych). I powinien raczej jeść dla zaspokojenia głodu , a nie dla zadowolenia mamy.     Przekupywanie dziecka Można je wykorzystać w trudnych sytuacjach (np. u lekarza). Ale dziecko to nie zwierzątko, które trzeba kusić: „Jak ładnie pójdziesz do sklepu, kupię Ci lizaka”. Powiedz raczej: „Jeśli szybko dojdziemy, będzie czas, byś sam wybrał bułeczki i policzymy je”.   Szantaż, straszenie dziecka „Jak nie dasz się ubrać, to zostaniesz sam w...

Nieustanne krytykowanie "Jeśli ja mu nie powiem, co zrobił źle, to inni mu to wytkną" – tak mawiała moja koleżanka, ciągle strofując syna . Efekt, mały co chwilę spoglądał na mamę, szukając w jej wzroku pochwały lub dezaprobaty. Wydawało mi się, że jest ciągle spięty i nie potrafi cieszyć się tak jak inne dzieci – nie pozwalał sobie na nieskrępowaną niczym radość. Zapytałam, czy nie wolałaby skupić na tym, co malec zrobił dobrego i pochwalić go za to. Spojrzała na mnie dziwnie i wtedy zrozumiałam... ona też wiecznie była krytykowana przez swoich rodziców , stąd jej dążenie do perfekcjonizmu w każdej dziedzinie życia. Powiela jedyny znany jej schemat rodzicielskiego postępowania. Uznałam, że czas na zmiany i zaproponowałam "zabawę w radość" (stosuję ją odkąd przeczytałam książkę "Pollyanna" Eleonor H. Poter). Zaproponowałam, by spróbowała dostrzec dobre strony w postępowaniu synka. Nie było łatwo, ale z czasem, co raz lepiej jej to wychodziło. Rada: Nie krytykuj ciągle dziecka. Zamiast na każdym kroku podkreślać, co zrobiło źle, postaraj się docenić je za to, co zrobi, w czym jest dobry ("Zobacz, jeszcze tydzień temu bałeś się wejść na rowerek, a dziś dzielnie pedałujesz!"). Pamiętaj, że dziecko stale ganione ("Ale z ciebie niezdara!") szybko zaczyna wątpić w siebie i swoje talenty. Staje się bierne, nieufne, zamknięte w sobie. Nie skąp dziecku zasłużonych pochwał. Nie martw się, one nie psują dzieci, ale dowartościowują je i dodają im pewności. Zobacz także: Czy mówisz tak do dziecka? Sprawdź, jakie zwroty kształtują twoje dziecko Porównywanie do innych "Zobacz, Krzysio tak ładnie stoi, a ty ciągle się wiercisz", "Ania tak dobrze się uczy, a ty znowu dostałaś dwóję" – takie ciągłe porównywanie sprawia, że dziecko traci poczucie własnej wartości , myśli, że jest gorsze. Taka sytuacja ma też niestety jeszcze...

Wychowujemy dzieci bezstresowo, bo chcemy by miały lepiej niż my. Tylko, c zy na pewno robimy im w ten sposób przysługę? Kiedyś dzieci miały więcej wolności, przestrzeni i na więcej im się pozwalało. Dziś trwoga o dziecko czasem jest tak wielka, że przesłania racjonalne myślenie i pozbawia maluchy beztroskiego biegania po łąkach, wyjeżdżania na kolonie i samodzielnego działania. Nie zaprzeczaj, każda z nas tak robi! Dzieci a wyjazdy Mało kto jest na tyle odważny, by wysłać dziecko na obóz przetrwania. Myśl, że nasz synek, czy córka nie będzie miało dostępu do bieżącej wody, spać będzie w namiocie, a jeść mrożonki , jest zbyt przerażająca. Do tego komary przenoszące choroby, kleszcze , które są straszakiem poważnym, oraz inne pajęczaki, które mogą stanowić zagrożenie dla dziecka, dają taki efekt, że dzieci w wakacje zamiast się integrować wśród rówieśników, przesiadują w domu przed komputerem. Dzieci  a choroby Kiedyś stawiało się bańki, dawało dziecku sok z cytryny i czosnku,a dziś każde przeziębienie kończy się wizytą w aptece i nierzadko antybiotykiem . Większość dzieciaków ma alergie, uczulenia i diety eliminujące różne potrawy, które wykluczają je z biegania po podwórkach i zdobywania nowych doświadczeń. Dzieci często są przez rodziców odseparowywane na wszelki wypadek, by nic się nie stało, choć nie ma ku temu wskazań. Dzieci a zaradność Jak nasze dzieci mają być zaradne, gdy większość rzeczy robimy za nie? Nie mają obowiązków domowych, nie muszą prać, gotować, sprzątać. Gdy coś się popsuje przyjdą do nas, gdy trzeba podjąć jakąś decyzję, mama to za nich załatwi. Nawet wymyślenie zabawy jest trudne, gdy rodzic nie pomoże, zresztą po co męczyć się, gdy pomoc jest zawsze blisko? Dzieci a oczekiwania Dziś nie robimy nic dla siebie, tylko na pokaz. Dziecko gra w piłkę, informujemy o tym cały świat....