Zobacz także:
Gdyby moja przyjaciółka urodziła się kilka lat temu, zapewne nigdy nie zadzwoniłaby do mnie, radośnie dzieląc się swoim nowym odkryciem: „Mam zespół nadpobudliwości psychoruchowej. Szkoda, że nie wiedziałam o tym, gdy byłam dzieckiem. Zaoszczędziłabym sobie problemów”. Od tego czasu jest zachwycona, że jej „kłopoty z rzeczywistością” wreszcie mają wytłumaczenie. Teraz wie, że jej roztrzepanie, wieczne szukanie kluczy, rachunków, pieniędzy, robienie bałaganu, a nawet poczucie winy lub przekonanie, że nic jej się od życia nie należy, związane jest z ADHD . Ta wiedza o sobie pozwala jej znaleźć sposoby na różne „przywary” wynikające z ADHD. Przykład? „Zawsze miałam problemy z nauką języków obcych . Myślałam, że jestem beztalenciem, a wystarczyło znaleźć metodę zgodną z moimi potrzebami”. Gdyby moja przyjaciółka urodziła się kilka lat temu, na pewno byłaby już po spotkaniu z psychologiem dziecięcym, a jej rodzice wiedzieliby, jak pomóc córce. Nadmiar bodźców szkodzi dziecku Jakie są przedszkolaki (i nie tylko)? Na pewno żywiołowe, tryskające energią, choć także zdarzają się maluchy pełne rezerwy, spokojniejsze. Są i takie, które w ferworze zabawy niechcący popchną kolegę albo same stłuką sobie kolano. Norma? Jak najbardziej. Jednak niektóre maluchy nie działają w jej granicach. Wyrabiają 200 procent! Jeśli energia, to tylko taka, która rozsadza i nie pozwala usiedzieć na miejscu, nawet kiedy dorosły o to poprosi. Rezerwa? Wręcz chorobliwa, bo podszyta bojaźnią, nieśmiałością. Agresja? Trudna do opanowania. Mocne uściski, popchnięcia – niby nic, ale dlaczego ten drugi maluch zanosi się płaczem? I jeszcze dzieciaki, które nie kontrolują swoich ruchów, potykają się o własne nogi, strącają przedmioty, po które sięgną… Takie zachowanie powinno zaniepokoić. Ten nadmiar może oznaczać,...
Jakie objawy wskazują na zaburzenia w rozwoju psychoruchowym niemowlęcia i na co powinni zwrócić uwagę rodzice dziecka? Objawy, które powinny zaniepokoić rodziców, to wszelkie odstępstwa od normalnego zachowania dzieci w danym okresie rozwoju. Mogą to być zaciśnięte piąstki , trudności ze ssaniem, trudności z karmieniem , odgięciowe układanie się dziecka (maluch robi tzw.: mostki). Niepokojącym sygnałem są również przeciwne objawy, czyli nadmiernie wiotkie wiotkie dziecko, które "przelewa się" przez ręce. Rodzice powinni też zwrócić uwagę na zachowanie dziecka, np. czy jest mało aktywne lub nieustannie pobudzone, ma kłopoty ze snem, płacze bez powodu i nie daje się w żaden sposób uspokoić. Które dzieci najczęściej mają problemy z rozwojem psychoruchowym? Najczęściej są to dzieci z grupy ryzyka okołoporodowego , chociaż problemy rozwojowe zdarzają się również u zupełnie zdrowych niemowląt. Które dzieci zalicza się do grupy ryzyka okołoporodowego? Do grupy ryzyka okołoporodowego zalicza się dzieci, wymagające szczególnej opieki medycznej ze względu na obciążający wywiad ciążowo-porodowy. Są to noworodki ze zbyt małą masą urodzeniową, dzieci urodzone przedwcześnie i urodzone w zamartwicy. Również choroby matki w czasie ciąży mają tu olbrzymie znaczenie. Także wtedy dziecko jest bacznie obserwowane i dokładnie badane. Pewną informację o początkowym stanie dziecka daje również powszechnie znana skala Wirginii Apgar, która jest umieszczana w książeczce zdrowia każdego dziecka. Co robić jeżeli się okaże, że dziecko ma problemy w rozwoju psychoruchowym? W takich sytuacjach najbezpieczniej udać się do neurologa dziecięcego, który oceni stan dziecka i - w razie potrzeby - skieruje na odpowiednie usprawnienie (rehabilitację). Nie zawsze takie niemowlę musi mieć problemy rozwojowe. Jeśli lekarz stwierdzi, że stan...
