Jeśli masz taką możliwość, bądź z dzieckiem jak najdłużej. Pieść, całuj i tul, ale staraj się nie zapominać, że ono kiedyś musi zacząć zdobywać świat. Przygotuj je nie tyle na rozstanie, ile na dobre wejście w życie. Na tym też polega twoja rola.
Związek z mamą w pierwszym okresie życia jest dla dziecka tym najsilniejszym. Traktujesz malucha niemal jak część własnego organizmu, którego potrzeby najlepiej znasz i rozumiesz. Im jednak wcześniej uświadomisz sobie, że masz do czynienia z odrębną istotą, tym lepiej. Doświadczanie rozstań jest dla dziecka ważnym elementem rozwoju, skłania je w kierunku innych osób i uczy samodzielności. Maluch, który został do nich dobrze przygotowany, wie, że mama go kocha, troszczy się o niego, a kiedy musi wyjść, zostawia pod opieką osób, dla których też najbardziej liczy się to, by był bezpieczny i czuł się dobrze. Nawet jeśli nie myślisz jeszcze o powrocie do pracy, próbuj oswajać dziecko z sytuacjami, w których może cię nie być. Trening rozstań powinien odbywać się stopniowo. Przechodząc przez kolejne etapy, które opisujemy niżej, nie tylko dziecko, ale i ty lepiej zdacie ten egzamin.
1. Sam na sam z tatą od początku
Młodej mamie zwykle wydaje się, że nikt nie może jej zastąpić. Marzy o chwili wytchnienia, a jednocześnie wszystkiego chce dopilnować, nie odstępując dziecka na krok. Pół godziny samotnego spaceru, wyjście do sklepu lub krótkie spotkanie z przyjaciółką to z jednej strony tak bardzo potrzebna ci chwila wytchnienia, a z drugiej – pierwszy krok w przygotowaniu dziecka do rozłąki. Odprężysz się, nabierzesz dystansu do domowych spraw. A jaką lekcję zyska maleństwo? Dowie się, że tata to też pełnowartościowy opiekun i kiedy cię nie ma, może przy nim czuć się zupełnie bezpiecznie. Postaraj się, by maluch nie nabrał przekonania, że kiedy tata kąpie, usypia, w tle zawsze musi być mama, która poda ręcznik lub poprawi kołderkę.
2. Dwie–trzy godziny bez rodziców
Nawet bardzo małe dziecko może na krótko zostać pod opieką babci, cioci lub zaufanej sąsiadki. Zdarzają się różne sytuacje: urzędowe sprawy, które rodzice muszą wspólnie załatwić, albo po prostu chcą wyjść do kina lub na kolację tylko we dwoje. Ważne, by dziecko zostało wtedy z osobą, którą zna i lubi, i jeśli zdarza się to pierwszy raz – niezbyt długo. Jeżeli karmisz piersią, zwykle czas waszej nieobecności i tak dyktuje rytm karmienia.
3. Mama w kuchni maluszek w pokoju
Gdy dziecko pochłonięte jest zabawą (zdarza się to już ponadpółrocznym maluchom), spróbuj wychodzić z pokoju. To pozwoli mu oswoić się z tym, że mama nie zawsze musi być tuż obok. Możesz np. gotować obiad w kuchni, zostawiając szeroko otwarte drzwi do pokoju dziecka. Podstawowy warunek tego eksperymentu – maluch musi być bezpieczny, np. zostawiasz go z zabawkami w kojcu. Kiedy usłyszysz dźwięki, które świadczą o jego zaniepokojeniu sytuacją, postękiwania, pojękiwania, odezwij się, by zobaczyć, jak zareaguje, a dopiero po tym, jeśli to konieczne, podejdź. W ten sposób przyzwyczajasz dziecko do obecności słuchowej – mamy nie widać, ale jest w pobliżu, bo ją słychać.
4. Słodkie noce we własnym łóżku
Właściwie już od początku, kiedy tylko unormuje się sytuacja z karmieniem piersią, niemowlę może spać we własnym łóżeczku. Najpierw tuż obok łóżka rodziców, a po pewnym czasie, gdy dziecko przesypia już całą noc, w dziecinnym pokoju. Ze względu na wygodę związaną z karmieniem wiele mam śpi z dzieckiem nawet przez kilka lat. Dzieje się tak, bo potrzeba chwili przechodzi stopniowo w nawyk, który utwierdza malucha, że bezpieczne jest tylko w fizycznym kontakcie z tobą. Wtedy noc z dala od ciebie może zamienić się w koszmar.
5. Z babcią od kolacji do śniadania
Szczególnie wieczorem małym dzieciom potrzebna jest obecność mamy lub taty. Położenie się do łóżka, kiedy nie ma w pobliżu rodziców, to przełomowa sytuacja. Osoba, która zastępuje w takim momencie mamę i tatę, powinna dostosować się do rytuału zasypiania, któremu każdego wieczora poddawany jest maluch. Takie powtarzalne sytuacje dają poczucie bezpieczeństwa. Rodziców nie ma, ale poza tym nic się nie zmieniło – ten sam dom, wanienka, jedzenie, łóżeczko.
6. Dłuższa wizyta u babci albo cioci
Albo wizyta w domu bliskich znajomych czy przyjaciół. Twoja obecność ogranicza się tylko do odprowadzenia i odebrania dziecka. To wariant dla nieco starszych maluchów. Można go przećwiczyć w różnych wersjach: dziecko zostaje na popołudnie, spędzi poza domem cały dzień albo zostanie na noc (nocowanie np. u kolegów lub kuzynów może być wielką atrakcją). Bez względu na to, jak długo trwać ma wizyta, umów się z dzieckiem, kiedy je odbierzesz, np. zaraz po śniadaniu, i zrób wszystko, by go nie zawieść.
Wakacje z babcią i dziadkiem to wspaniały pomysł. Dziecko może dłużej pobyć nad morzem, na wsi albo w górach, przebywa z ludźmi, którzy kochają je nad życie i ma okazję związać się z nimi jeszcze bardziej niż dotąd. Ty nie musisz się martwić, że pociecha zamiast nabierać sił, wdycha spaliny i smaży się na pustawym podwórku. Babcia i dziadek też są zadowoleni: mogą wreszcie nacieszyć się nim do syta (a nawet trochę go porozpieszczać), a przy okazji przypominają sobie czasy, gdy sami byli dziećmi (wnuk to świetne „alibi” dla starszego pana – wreszcie znów bez skrępowania może robić babki z piasku!). ZOBACZ TEŻ: Mama i babcia. Jak ułożyć relacje? Kiedy dziecko jest gotowe na wyjazd z babcią i dziadkiem? Naszym zdaniem możesz je spokojnie wysłać na wakacje z dziadkami, jeśli dziecko: Skończyło już trzy lata (albo i nie, ale jest bardzo zżyte z dziadkami i widuje ich na co dzień) Nie płacze i nie chowa ci butów, gdy chcesz wyjść z domu bez niego Lubi bywać u dziadków i czuje się przy nich zupełnie bezpiecznie Bez problemu zostaje u nich na noc. Śpi spokojnie, nie żąda, by po niego przyjechać. Kiedy lepiej zrezygnować z takich wakacji? Zdaniem psychologów lepiej nie wysyłać na pierwsze wakacje z dziadkami dziecka, które przeżyło ostatnio duży stres (np. było w szpitalu). Warto przy tym pamiętać, że nawet pozytywne wydarzenia, takie jak przeprowadzka do nowego mieszkania, mogą sprawić, że życie malca stanie nagle na głowie. Lepiej wówczas nie fundować mu zbyt wielu zmian naraz. Trzeba być bardzo ostrożnym zwłaszcza wtedy, gdy na świat przychodzi młodsze rodzeństwo. „Oddelegowany” nad morze czy w góry starszak może się poczuć odsunięty („No tak, rodzice mają nowe dziecko, więc mnie oddają babci”) i zamiast odpoczywać, będzie się...
Jako rodzic 3-latka pewnie denerwujesz się na równi z dzieckiem i zastanawiasz się, czy to na pewno dobry moment, by posłać malucha do przedszkola. Spokojnie, wbrew pozorom łatwo sprawdzić, czy dziecko jest już gotowe na taką zmianę. Gotowość przedszkolna to ważne umiejętności, które pomogą maluszkowi zaadaptować się w grupie innych przedszkolaków i w pełni korzystać z przedszkolnych zajęć. Sukces w przedszkolu zwykle osiągają te dzieci, których rodzice mogą twierdząco odpowiedzieć na wymienione niżej pytania. Czy dziecko jest gotowe do przedszkola? Rodzice często nie wiedzą dokładnie, kiedy dziecko jest gotowe do przedszkola. Odpowiadamy: już 3-latek może osiągnąć tzw. gotowość przedszkolną. Zastanów się i uczciwie odpowiedz na poniższe pytania: Czy twoje dziecko nie nosi już pieluch? Choć nie wszystkie dzieci wyrastają z pieluch w tym samym czasie, trzy-, czterolatki, a nawet część dwulatków umie sobie już bez nich poradzić. I to bez względu na to, czy chodzą do przedszkola, czy nie. Jeśli twoje dziecko jest odpieluchowane i przyzwyczajone do korzystania z nocnika, próbuj zachęcić je do używania sedesu (pamiętaj o zakupie odpowiedniej nakładki), aby umiało sobie w przyszłości poradzić w przedszkolnej łazience. Przygotuj się również, że na początku przedszkolnej kariery z powodu stresu dziecku czasem mogą zdarzać się awarie. Czy dziecko umie sobie czasem poradzić bez pomocy dorosłych? Im bardziej samodzielny jest przedszkolny debiutant, tym lepiej. Opiekunki starają się pomagać we wszystkich czynnościach, ale niemożliwe jest, aby obsłużyły naraz wszystkie dzieci. Maluch, który sam je zupę, zamiast czekać, aż go ktoś nakarmi, czuje się przy stole pewniej i przede wszystkim nie wstaje od niego głodny. Podobnie dziecko, które próbuje samo myć ręce lub zęby (o to też dbają maluchy w przedszkolu),...
Niania zwykle pojawia się w domu, kiedy ty musisz wrócić do pracy. Bywa jednak potrzebna także wtedy, gdy dziecko idzie do przedszkola , a ani ty, ani twój mąż nie możecie go odbierać, bo dłużej pracujecie. Przeczytaj: Jak zostaje się opiekunką do dziecka Zacznij od krótkich rozstań z dzieckiem Kiedy tylko podejmiesz decyzję o zatrudnieniu niani , stopniowo przyzwyczajaj do tego swoje dziecko. Im wcześniej zaczniesz, tym łatwiej będzie znosiło rozłąkę. Zostawiaj je czasem pod opieką babci albo zaprzyjaźnionej sąsiadki na 2–3 godziny, np. gdy wychodzisz na zakupy. Ważne, by dziecko zostawało z osobą, którą zna i lubi. Taki trening rozstań pozwoli oswoić się z tym, że mama czasem wychodzi z domu, ale potem zawsze wraca. Zarezerwuj czas na poznanie z nianią Nie szukaj niani w ostatniej chwili. Trudno przewidzieć, ile czasu upłynie, nim znajdziesz właściwą osobę. Kiedy trafisz na tę odpowiednią, potrzebujesz jeszcze czasu, by ją wprowadzić do czekających ją obowiązków. Przez pewien czas (np. dwa tygodnie) niania powinna zajmować się dzieckiem razem z tobą, wychodzić na spacery, karmić. Dziecko będzie miało szansę, by ją poznać i polubić. Opiekunce zaś taki wspólny czas pozwoli nauczyć się rozkładu dnia dziecka , poznać jego upodobania, twoje oczekiwania itp. Sprawdź, a potem ustal W czasie kiedy będziecie się wspólnie opiekować dzieckiem, masz szansę potwierdzić słuszność swego wyboru. To daje większą pewność niż sprawdzenie referencji (oczekiwania innych nie muszą pokrywać się z twoimi). Pozostaje jeszcze sprawa obowiązków. Im więcej oczekiwań wobec niani (pranie, gotowanie, prasowanie, sprzątanie), tym mniej zostanie jej czasu dla dziecka. To kwestia wyboru, czy niania ma być panią do prowadzenia domu , czy bardziej (modną ostatnio) guwernantką, która zadba o prawidłowy rozwój dziecka , zostawiając jednocześnie po swoich...
