Dziecko je rączkami

Ciąża wręcz idealna, żadnych mdłości, żadnych zachcianek. Wyniki idealne. W piątym miesiącu wiedzieliśmy już, że w moim brzuszku rośnie dziewczynka, nasza córeczka.  Chcieliśmy wybrać dla niej imię. Marzenka, bo jest naszym marzeniem. Marzeniem, które się spełniło.  Za kilka miesięcy mieliśmy zostać rodzicami. Zaczęła nas po woli ogarniać panika, czy damy sobie rade, czy podołamy nowym wyzwaniom. Pod koniec ósmego miesiąca lekarz skierował mnie do szpitala z podejrzeniem hipotrofii płodu . Na szczęście szybko ustalono, że z naszym maleństwem wszystko jest w porządku. Zgłosiłam się do szpitala trzy dni przed planowanym porodem, a następnego dnia odeszły mi wody płodowe i zaczęła się akcja porodowa .  Nie tak to planowałam Niestety nie było tak jak chciałam, maleństwu wcale się nie spieszyło . Lekarz prowadzący postanowił, że zrobi cesarskie cięcie . I tu kolejny stres, bo przez całą ciąże nawet słowa nie słyszałam o cesarce. Nawet do głowy mi nie przyszło, aby poczytać cokolwiek o tej operacji. Wiedziałam, że to dla dobra mojego i dzidziusia, dlatego starałam się nie panikować...  Już po piętnastu minutach zobaczyłam naszą kruszynkę . Była najpiękniejszym noworodkiem na świecie. Płakałam ze szczęścia, że już jest z nami. Urodziła się zdrowa, dostała 10 punktów w skali Apgar , i była bardzo głośna.  Gdy wracałam sama na salę, płakałam, że nie ma przy mnie córci. Mąż mnie pocieszał i wspierał, że to tylko na jedną noc, że mała jutro będzie już ze mną. Tej nocy nawet nie zmrużyłam oka, myśląc, co się dzieje z moim dzieckiem i z bólu... Bolało strasznie i już sama nie widziałam, czy płacze z tęsknoty, czy z tego bólu. Utulę cię w ramionach Córcię mogłam wziąć na ręce dopiero następnego dnia rano, nie powiem że było łatwo, bo wszystko mnie bolało, ale gdy tylko trzymałam ją na rękach...

Nadszedł dzień wyznaczony przez lekarza prowadzącego - data porodu . Nic się nie działo. Pojechałam do szpitala, żeby zobaczyć się z panią doktor i zorientować się, co dalej. Kiedy weszłam na oddział, dowiedziałam się, że jest na urlopie! Moje poczucie bezpieczeństwa runęło. Co mam teraz robić...? Chciało mi się płakać. Musiałam jednak działać... Przecież moje dziecko może chcieć przyjść na świat w każdej chwili, a to już czas. Zaczepiłam na korytarzu ordynatora oddziału. Zapytałam, co robić. Odburknął, że przyjąć się na oddział, albo gdzieś ambulatoryjnie sprawdzić na własną rękę. Spanikowana myślałam: "Mam rodzić na własną rękę?! Gdzie gdzieś?! Sama mam się przyjąć na oddział?" Wyszłam przed szpital i zaczęłam płakać, bo nie wiedziałam co począć dalej .  "Przyjęłam się na oddział" Mąż mnie trochę uspokoił i kiedy już mi przeszło, udałam się na izbę przyjęć i "przyjęłam się" na oddział. Był wtorek. Dni w szpitalu strasznie się dłużyły. Leżałam i słuchałam opowieści, zastanawiając się, jak będzie wyglądał mój poród . Wtedy po raz pierwszy naprawdę zaczęłam o tym myśleć. Wcześniej nigdy nie analizowałam przebiegu porodów, nie układałam sobie w głowie scenariusza przebiegu mojego. Pobyt w szpitalu mijał spokojnie, aż do czwartkowego popołudnia. Właśnie wtedy się zaczęło... W toalecie zauważyłam różową wydzielinę. Od razu zgłosiłam ten fakt pielęgniarce, która przekazała tą informację lekarzowi dyżurującemu. Po popołudniowym obchodzie zostałam zbadana. Pan doktor stwierdził, że wody zaczęły się sączyć i przeniósł mnie na salę przedporodową. Leżałam tam sama, nie mogąc zebrać myśli. Zastanawiałam się: "Co dalej?" To pytanie prześladowało mnie nieustannie.  Nie musiałam długo czekać na odpowiedź Wieczorem pojawiły się bóle , a na sali obok mnie, pojawiły się dwie inne...

Każda mama, która oczekuje dziecka zastanawia się, jakie rzeczy przydadzą się w pierwszych miesiącach po porodzie. Kompletując niezbędne rzeczy, pamiętamy oczywiście o ubrankach i pieluszkach. Szukamy też poduszek i akcesoriów do karmienia. Myślimy, co jeszcze może nam się przydać? Jedną z takich rzeczy jest otulacz, który zapewnia maleństwu spokój i szansę oswojenia się z tym, że już nie jest się w łonie mamy. Po porodzie maluch oczekiwanie zyskuje całe mnóstwo przestrzeni i nie jest w stanie zapanować nad wieloma odruchami. Wszystko to budzi jego niepokój, w efekcie czego dziecko nie może usnąć ani się wyciszyć. Dlatego dobrym pomysłem jest stosowanie właśnie otulaczy. Jaki otulacz jest dobry na start? Przez pierwsze 4 miesiące życia niemowlęta lubią spać z rączkami w górze, co uznawane jest za prawidłowy odruch. Mówi się, że dzieci są wtedy szczęśliwe, zadowolone i błogo im się śpi. Otulacz Swaddle UP ™ przeznaczony jest dla dziecka w wieku 0-4 miesięcy. Pozwala on dziecku spać w jego naturalnej pozycji z rączkami w górze, dzięki czemu maluszek ma dostęp do swojej twarzy, by mógł samodzielnie uspokoić się w razie potrzeby. Otulacz wyposażony jest w dwukierunkowy zamek, co jest dużym ułatwieniem dla mamy. Nie będziesz musiała budzić malucha ze snu w trakcie zmiany pieluszki, gdy zajdzie taka potrzeba. Dzięki temu otulaczowi maluch będzie spał dłużej i bezpieczniej, a co za tym idzie – ty będziesz mogła poświęcić więcej czasu na swój sen. W przeciwieństwie do tradycyjnych otulaczy, które utrzymują ramiona dziecka z boku ciała lub przy klatce piersiowej, unikalny kształt otulacza Swaddle UP ™ został zaprojektowany tak, aby podtrzymać u dziecka uczucie przebywania w łonie matki. Co więcej, dzięki temu, że otulacz jest zrobiony z tkaniny bambusowej o różnej przepuszczalności termicznej, możesz dobrać odpowiedni na daną porę roku. Chcesz go...