Milowe kroki w nauce chodzenia

Chodzenie wydaje się najprostszą czynnością pod słońcem. Spacerujemy, maszerujemy, stąpamy tanecznym krokiem, nie poświęcając tym czynnościom szczególnej uwagi. Tymczasem to wcale nie jest takie proste. Chodzenie wymaga silnych, prawidłowo napiętych mięśni (i to nie tylko nóg, ale też grzbietu, klatki piersiowej itd.), rozwiniętego zmysłu równowagi i wystarczająco dojrzałego, sprawnie działającego układu nerwowego. Krok po kroku Jak dziecko uczy się tej trudnej sztuki? Stopniowo! Na początek musi zacząć kontrolować swoje ciało: najpierw głowę, potem tułów, ręce, a końcu nogi. A to musi troszeczkę potrwać! Choć jedne smyki uczą się chodzić szybciej, a inne później, wszystkie przechodzą te same fazy rozwojowe. Autorzy książki „Pierwsze 365 dni życia dziecka”, Theodor Hellbrügge i J. Hermann von Wimpffen, przedstawiają je tak: - 1. miesiąc. Maleństwo już… „chodzi”. Gdy weźmiesz je pod paszki i postawisz na stole, zacznie „maszerować” – opierać o podłoże to jedną, to drugą nóżkę. To chód automatyczny, odruch, po którym już niedługo nie pozostaje nawet ślad. I dobrze, bo tylko jego zniknięcie umożliwia dziecku naukę prawdziwego chodzenia. - 3. miesiąc. Dziecko zgina nóżki. Gdy próbujesz postawić malucha na podłodze, zegnie nogi, jakby chciał „uciec” podłożu. - 5. miesiąc. Brzdąc prostuje nóżki. Postawiony na podłodze (i trzymany pod paszkami) ma proste nogi. Potrafi nawet na sekundę czy dwie przejąć ciężar swojego ciała. Z każdym dniem radzi sobie coraz lepiej. - 7. miesiąc. Malec sprężynuje. Na przemian zgina i prostuje nóżki, odpychając się od podłoża. I bardzo mu się to podoba! - 9. miesiąc. Dziecko trzymane przez mamę lub tatę za obie rączki potrafi już stać. Umie to robić nawet przez dłuższą chwilę! - 10. miesiąc. Brzdąc z radością podciąga się do...

Kiedy dziecko zaczyna chodzić, nie robi tego idealnie. To czas radości dla rodziców z postępów dziecka, ale również powód do różnych zmartwień. Pilnowanie dziecka, by podczas nauki chodzenia nie zrobiło sobie krzywdy, jest męczące. Dodatkowo pojawia się niepokój o to, jak dziecko stawia pierwsze kroki. Wyjaśniamy, w jakim wieku dziecko powinno zacząć chodzić i jak wygląda prawidłowa nauka chodzenia.  Spis treści: Kiedy dziecko zaczyna chodzić? Jak dziecko zaczyna chodzić? Jak pomóc dziecku w nauce chodzenia? Kiedy się niepokoić, gdy dziecko nie chodzi? Co niepokoi rodziców, kiedy dziecko zaczyna chodzić Kiedy dziecko zaczyna chodzić? Pierwsze samodzielne kroki dziecko najczęściej stawia około 12 miesiąca życia . Połowa dzieci zaczyna chodzić właśnie około pierwszych urodzin. Aby dziecko zaczęło chodzić i wypracowało prawidłowy wzór chodu, musi wcześniej przejść przez inne etapy rozwoju ruchowego. To nie jest tak, że przeskakuje ono od umiejętności do umiejętności, które nie mają ze sobą nic wspólnego. Opanowanie kolejnych etapów rozwoju ruchowego jest przygotowaniem ciała do podejmowania nowych wyzwań i dalszego rozwoju jego sprawności, w tym chodzenia. Kiedy najwcześniej dziecko może zacząć chodzić? Najwcześniej dziecko może zacząć chodzić w 7 miesiącu życia, ale zdarza się to niezwykle rzadko. Częściej spotyka się dzieci, które zaczynają chodzić w 8 miesiącu życia. Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) podaje 8 miesiąc życia jako najwcześniejszy moment, w którym dzieci zaczynają chodzić. Wcześniej niemowlę musi opanować inne umiejętności, które umożliwiają pionizację ciała i utrzymanie równowagi w pozycji stojącej. A to zajmuje dużo czasu. Jeśli dziecko zaczyna chodzić między 8 a 10 miesiącem życia, uznaje się je za dziecko wcześnie chodzące. Kiedy najpóźniej dziecko...

Gdy zbliżają się pierwsze urodziny, dziecko za wszelką cenę chce już samo dreptać. Ledwie stanie na nóżki, próbuje puszczać się mebli. Boi się, ale chęć nauki jest silniejsza. Więc odrywa rączki od kanapy i… klap. Jeśli nie czekasz obok z otwartymi ramionami, kończy się upadkiem na pupę. Nie szkodzi! To jeden z kolejnych kroczków ku chodzeniu. Ma już ich za sobą kilka. Krok pierwszy - ćwiczę mięśnie od pierwszych dni Tak, tak – gimnastyka trwa od chwili urodzenia. Czasem nie zdajesz sobie sprawy, że jesteś trenerem swojego maluszka. Czy wiesz, że mięśnie szyi i karku dziecka wzmacniają się, gdy unosisz je do karmienia? Pracują też intensywnie, gdy kładziesz malucha na brzuszku. Próbując unieść główkę, dziecko ćwiczy mięśnie obręczy barkowej i rączek, kręgosłupa, klatki piersiowej i brzucha. W szóstym miesiącu podnosi ją już wysoko, bez wysiłku, podobnie na łokciach i rączkach unosi tułów. Rozgląda się przy tym na boki – tak przygotowuje się do raczkowania. Nóżki także nie próżnują. W siódmym miesiącu maluch sprężynuje, czyli prostuje nogi i zgina, gdy podtrzymujesz go pod pachami. Próbuje też dreptać w miejscu, zabawnie uginając kolanka. Po co to robi? By około dziewiątego miesiąca, chwytając cię za ręce, stanąć i utrzymać ciężar ciała. Ale do chodzenia nie wystarczą silne mięśnie... Bez zarzutu musi działać zmysł równowagi, wzrok i nerwy, po których jak po drucikach biegną informacje od mięśni do mózgu. I tu zadanie dla mamy. Jak mu pomóc. Kołysz malca, to stymuluje układ nerwowy. Podsuwaj zabawki, by je chwytał i manewrował nimi. Sprawne rączki to dobry zmysł równowagi. Krok Drugi - pełzam w 7. miesiącu Niektóre dzieci potrafią już siedzieć, choć jeszcze kiwają się na boki. Kiwaczek szybko zmienia się w pełzaczka. Najczęściej najpierw maluch kręci się wokół własnej osi, potem pełza do tyłu,...