Stało się. Jutro ostatni dzień wakacji i dyżuru przedszkolnego, a za dwie noce (w naszym domu upływający czas odmierzany jest nocami) mój syn, ubrany w białą koszulę i zakupione specjalnie na tę okazję granatowe spodnie, stanie pośród innych 6- i 7-latków w zatłoczonej sali gimnastycznej, w której przez następne lata będzie witał i żegnał kolejne etapy edukacji.
Nie, żebym nie była na to gotowa. Nie, żeby on nie był gotowy. Teoretycznie wszystko jest w porządku: mój syn chce uczyć się czytać i pisać, zna swoją szkołę, bo przez ostatnie dwa lata codziennie odprowadzał do niej siostrę. Ja myślę, że przez kolejny rok w przedszkolu po prostu by się nudził.... A jednak, na tym głębszym, emocjonalnym poziomie w końcu mnie dopadło – mnie, uchodzącą za twardo stąpającą po ziemi realistkę. Ze starszą córką było inaczej, bo w domu nadal miałam jednego malucha, ale teraz już koniec: już nigdy nie będę mamą przedszkolaka. Mój maleńki synek idzie do szkoły! Ratunku!
Będzie odrabiał zadania domowe zamiast się bawić. Będzie dostawał oceny. Świadectwa. Być może uwagi. Pozna nowych przyjaciół i przeżyje nowe rozczarowania. Już nie będzie siadał do śniadania przy malutkim stoliku i nie będzie zjadał zupy mlecznej z innymi przedszkolakami, wśród upomnień pani, żeby nie mlaskać/nie śpiewać/nie wiercić się. Będzie miał śniadaniówkę, a w niej opakowane w folię aluminiową kanapki. To takie dorosłe! A przecież on jest jeszcze taki malutki...
Przesadzam, prawda? Na pewno będzie dobrze. I tak jest lepiej. Trzeba iść naprzód. Rozwijać się. Szkoła jest fajna, spodoba mu się. Tylko dlaczego mi tak smutno? To proste: bo jestem mamą. Wiecie, jak to jest - chcemy na dłużej zatrzymać chwile ich dzieciństwa, nacieszyć się niemowlęctwem, a jednocześnie coś nas ciągle gna do przodu: ach, kiedy będę mogła się wyspać, kiedy wreszcie będę mogła na chwilę wyjść sama z domu, kiedy zacznie jeść to, co my, kiedy nauczy się mówić, kiedy pojedzie sam do babci...
A potem przychodzi ten moment, że stoimy za drzwiami przedszkola i płaczemy wraz z naszym dzieckiem, które nie chce zostać tam bez mamy, machamy na pożegnanie dziecku wyjeżdżającemu na szkolną wycieczkę, tłumaczymy zawiłości dojrzewania... I myślimy sobie: trzeba było bardziej cieszyć się tymi chwilami, nie poganiać czasu, celebrować wieczorne czytanie i przytulanie przed snem, cieszyć się wycieraniem małych ciałek po kąpieli, rozczesywaniem kołtunów w zmierzwionych włosach.
Ta refleksja, że już nigdy nie będziemy trzymać w ramionach własnego niemowlęcia, nie będziemy mamami przedszkolaków, a potem uczniów podstawówki, a w końcu nasze dzieci zaczną nas odwiedzać tylko w wakacje i święta, nie jest prosta. Więc nie popędzajmy już czasu, ale też nie starajmy się go zatrzymać na siłę. Celebrujmy codzienność i cieszmy się każdym dniem i kolejnym etapem rozwoju dzieci. Pozwólmy naszym przedszkolakom rozwijać samodzielność i pozwólmy innym nas pocieszać, kiedy ze wzruszenia ściska nas w gardle, bo nasze maleństwa okazują się nagle takie duże.
Zobacz też:
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 11.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: #000000} p.p2 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 11.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: #000000; min-height: 13.0px} span.s1 {font-kerning: none} Mieszkaliśmy wtedy na jednym piętrze. To były czasy! Dzieci, jak tylko nauczyły się chodzić, w kapciach przechodziły z jednego mieszkania do drugiego. Słabe puk, puk do drzwi - mój syn od razu rozpoznawał, że idzie Majka. Była od niego o rok starsza, ale różnica wieku widoczna była tylko na początku. Kiedy ona już chodziła i mówiła, mój syn dopiero ząbkował i uczył się siadać. Za to kiedy mieli po 3-4 latka i potrafili się już jako tako dogadać, zupełnie przestało im to przeszkadzać. Wtedy zaczęła się zabawa! Oboje byli wtedy jedynakami i jedynymi dziećmi w kamienicy. Wszystko uchodziło im na sucho: soczki rozlane na schodach, piłki porzucone na podwórku, bazgroły malowane kredą przed wejściem. Oni rozrabiali i świetnie się bawili, a nas było aż czworo (rodziców) do zajmowania się jednym chłopcem i jedną dziewczynką. Szkoda tylko, że wtedy nie wiedzieliśmy, jaka to komfortowa sytuacja. Sąsiedzki kolektyw wychowawczy Razem z sąsiadką przeżywałyśmy trudne powroty do pracy po urlopie wychowawczym i wzajemnie sobie kibicowałyśmy. Ona jako pierwsza musiała zmierzyć się z brakiem miejsc w naszym dzielnicowym żłobku, szukaniem innej formy opieki dla córki, zapisami do przedszkola, a potem do szkoły, godzeniem wychowywania dziecka z pracą zawodową. Dzięki niej miałam przetarte szlaki. Za to ona zawsze mogła na mnie liczyć w innych sprawach. Szybko zaczęliśmy sobie nawzajem świadczyć sąsiedzkie usługi opiekuńcze. „Odbierzesz dziś Majkę z przedszkola?”, „mogę wam podrzucić Staśka na godzinę?”, „tatusiowie, zabierzecie dzieci do parku, bo my chcemy iść do kina?”...
Haley DePass ma 24 lata i samotnie wychowuje synka. Ta młoda mama próbuje pokazać innym mamom, że samotne macierzyństwo, chociaż jest trudne, nie jest gorsze od wychowywania dziecka razem z jego tatą. Przeczytajcie wpis, który opublikowała Haley. Zgadzacie się z nią? Jestem samotną matką, przestańcie mi współczuć! Bycie samotną mamą nie oznacza, że mój syn coś traci, bo nie ma z nami jego taty. Myślę, że większość samotnych mam zna to spojrzenie, kiedy mówią, że nie są już w związku z ojcem dziecka. Jako samotna mama, spojrzenie "oj, jesteś taka biedna" dostaję za każdy razem, kiedy mówię, że ojciec mojego syna nie jest już zaangażowany w nasze życie. Szczerze mówiąc, kiedy poznaję kogoś nowego, wyjaśnienie tej sytuacji jest czymś, czego się potwornie boję. Zazwyczaj pojawia się wtedy pytanie "Cóż, a czy on w ogóle angażuje się w życie dziecka". Nienawidzę tego pytania szczególnie dlatego, że kiedy mówię o naszej sytuacji – że ojciec mojego syna właściwie w ogóle nie tego nie robi – ludzie odpowiadają "przynajmniej ma twojego tatę i twoich braci, będzie miał porządne męskie wzorce ". Nie zaprzeczam, mój tata i moi bracia będą wspaniałymi męskimi wzorcami dla mojego syna (już są), ale chcę zaznaczyć, że inni nie mają prawa decydować o obecności mężczyzny w życiu mojego syna. Z jakichś powodów, społeczeństwo przypomina mi na każdym kroku, że moim obowiązkiem, jako samotnej matki, jest wprowadzić do życia mojego syna silną męską osobowość, skoro jego ojciec nią nie jest. Przepraszam, ale chrzanić to! Kto powiedział, że ja nie mogę nauczyć mojego syna, co to znaczy " być prawdziwym mężczyzną "? Kto powiedział, że mój syn musi dorastać w tym bzdurnym przekonaniu? Mam wrażenie, że nasze społeczeństwo ma coś nie tak z głową. Uważa, że przez to, że jestem kobietą, nie mogą...
Czasami pójście dziecka do przedszkola wiąże się z traumatycznymi rozstaniami i wręcz rozpaczą, która odbija się na atmosferze w domu. Gdy dziecko płacze w przedszkolu i sytuacja nie zmienia się wraz z upływem czasu należy przyjrzeć się uczuciom dziecka, a niekiedy skorzystać z pomocy psychologa. Rozmawiamy z Beatą Chrzanowską-Pietraszak , psycholożką, psychoterapeutką, pedagogiem specjalnym z Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej „Uniwersytet dla Rodziców”, która prowadzi też stronę na Facebooku „Zakamarki rodzicielstwa” . Spis treści: Dziecko płacze przy rozstaniu w przedszkolu Dziecko płacze w przedszkolu - czego nie robić? Dziecko płacze w przedszkolu - rola rodzica Co zrobić, by dziecko nie płakało w przedszkolu? Jak długo dziecko płacze w przedszkolu? Jak zostawić płaczące dziecko w przedszkolu? Co zrobić, gdy dziecko płacze w przedszkolu? Dziecko płacze przy rozstaniu w przedszkolu Dlaczego dla niektórych dzieci pierwsze dni w przedszkolu są takie trudne? Często zdarza się sytuacja, że dziecko płacze przy rozstaniu w przedszkolu. - Postawmy się w sytuacji dziecka. Maluch, który jeszcze niewiele wie o świecie, trafia w miejsce, którego nie zna albo które widział tylko raz czy kilka razy. W dodatku zmieniają się reguły gry : nagle wokół pojawia się mnóstwo innych dzieci, a zamiast mamy, babci czy niani , którą miało dotąd na wyłączność, jest pani, która ma pod opieką wiele osób (a więc nie można liczyć na sto procent jej uwagi). Nie każdy trzylatek daje sobie z tym radę, zwłaszcza jeśli dotąd nie miał zbyt wielu kontaktów z rówieśnikami i rzadko rozstawał się z najbliższymi. Dziecko płacze w przedszkolu - czego nie robić Dziecko płacze w przedszkolu - co możemy zrobić w tej sytuacji lub czego nie robić? - Zacznę od tego, czego nie...
