Pamiętam ten niepokój z kwietnia, kiedy trzeba było złożyć w przedszkolu papiery. Zastanawiałam się, czy Zuzia nie jest za mała, czy na pewno da sobie radę... Po podjęciu decyzji zapomniałam o swoich obawach. W końcu do września było jeszcze tyle czasu. Kiedy jednak z pięciu miesięcy zrobiło się nagle tylko kilka tygodni, spanikowałam.
Wydawało mi się, że przez wakacje córka zdąży się jeszcze mnóstwa rzeczy nauczyć, że podszkoli się w samodzielnym jedzeniu, ubieraniu. No i teoretycznie widać postępy, tylko dlaczego Zuzanka wydaje mi się nadal taka malutka i bezbronna? – Spokojnie – pocieszyła mnie sąsiadka, weteranka, bo do przedszkola posłała już trójkę swoich pociech. – Dla mamy dziecko zawsze jest małym krasnoludkiem, a jednak w grupie rówieśników daje sobie całkiem dobrze radę. Postanowiłam więc zachować spokój, tym bardziej, że moje dziecko w ogóle nie sprawiało wrażenia, że boi się przedszkola. Co więcej, wydawało mi się, że ona nie ma zielonego pojęcia, jak wiele zmieni się od września w jej życiu. Może to i dobrze. Postanowiłam na razie nie zawracać jej głowy długimi opowieściami o przedszkolu. W końcu to tak, jakby ktoś opowiadał mi o locie w kosmos, który odbędę już za kilka tygodni.
Czytaj też: 4 proste rady, jak nauczyć dziecko samodzielności
Nie chciałam jednak również przypomnieć Zuzance o przedszkolu dopiero na początku września. W końcu każdy ma prawo znać najbliższe swoje plany. A już w szczególności dzieci uwielbiają wiedzieć, co będą robiły (codziennie słyszę pytanie: „Mamo, a gdzie dzisiaj jedziemy", „A kiedy przyjdzie dziadek" itp.). Powiedziałam córci, że już za niedługo pójdzie do przedszkola („Pamiętasz Zuniu, to tam, gdzie bawiłaś się z innymi dziećmi na takich specjalnych zajęciach przed wakacjami"). I w związku z tym musimy pojechać dzisiaj do sklepu, żeby kupić worek, śliczne, nowe kapcie, piżamkę... – A będę mogła sama wybrać kapciuszki i dostanę loda? – zapytała rezolutnie moja córeczka. – Oczywiście – zgodziłam się bez mrugnięcia okiem.
Zakupy wyprawki przedszkolaka były bardzo udane. Zuzia wybrała różową piżamkę, przymierzyła z tuzin kapci, przy okazji kupiła nowe trampki, a potem usiadłyśmy w kawiarni. Córcia zapytała, czy w przedszkolu będą dzieci, które poznała w maju na zajęciach. Odpowiedziałam, że pewnie tak. A wtedy mała zaczęła opowiadać, jak bardzo lubi malinowe lody. „I to tylko tyle? – pomyślałam – nic więcej nie chce wiedzieć?". Byłam trochę zaskoczona.
Kiedy Zuzanka wieczorem zasnęła, opowiedziałam o zakupach i naszej rozmowie mężowi. – A ty myślałaś, że poprosi cię o cały szczegółowy harmonogram przedszkolnych zajęć? – zdziwił się. No fakt, dzieci rozumują trochę inaczej. Tylko, co ja mam jej w końcu opowiedzieć o przedszkolu? O czym chciałaby posłuchać? I nagle przypomniałam sobie, co napisała kiedyś mądra pani psycholog. Że trzeba podążać za pytaniami dziecka. Nie wyprzedzać, nie unikać, tylko mówić dokładnie tyle, ile maluch chce wiedzieć. Tego będę się trzymać.
Czy wiesz: Jak rozmawiać z dzieckiem o jego problemach?
Do końca sierpnia córka zadała może jeszcze z trzy pytania o przedszkole. Chciała wiedzieć, czy będzie mogła zostawić obiad, jak jej nie zasmakuje, jakie będą zabawki i jak wyglądać będzie jej nowa ciocia. Ostatniego dnia „przed" opowiedziałam jej o jutrze: że odprowadzę ją do przedszkola, tam będzie bawić się z dziećmi, pozna swoją panią, zje obiadek, a po nim przyjdę ja i zabiorę ją do domu. Mała wysłuchała z powagą i poprosiła, żebym pobawiła się z nią misiami. Wieczór upłynął nam na grach, całusach, przytulankach. Chciałam, by córcia czuła się dopieszczona. A jej to bardzo odpowiadało. Ach ta moja mała przylepka!
Wstałam rano, żeby spokojnie przygotować się do wyjścia. Córeczkę obudziłam na śniadanie trochę wcześniej, żeby miała czas spokojnie zjeść, umyć i ubrać się. Starałam się nie wprowadzać wrażenia pośpiechu, nie poganiałam, nie krzyczałam, gdy córcia po raz trzeci zmieniła zdanie co do koloru koszulki. Zabrałyśmy worek z kapciami, piżamkę i wyruszyłyśmy w drogę. Za drzwiami czekało na moją małą Zuzankę całkiem nowe życie. W duchu obiecałam jej, że będzie naprawdę fajne. I tego będę się trzymać!
Jeśli chcesz jeszcze lepiej przygotować swoje dziecko do przedszkolnego debiutu, codziennie zaglądaj do naszego kalendarza Przygotowania do przedszkola
Czy potrafisz wymienić choć 3 domowe obowiązki swojego kilkulatka ? Nie? No cóż, nie ty jedna. Jak się okazuje, tak bardzo dbamy o to, by naszym dzieciom niczego nie zabrakło, że zapominamy o tym, iż one także czasem powinny coś „musieć”. Kilka dni temu wypełniałam w przedszkolu ankietę na temat mojej córeczki Zuzi. Gdy opisałam zainteresowania i umiejętności mojego dziecka, przeszłam do części „obowiązki”. O ile wypełnienie wcześniejszych pozycji zajęło mi kilka minut, o tyle niepozorna rubryka „obowiązki” po prostu mnie przerosła! Na początku pomyślałam oburzona: „Jak to? Przecież to dopiero czterolatka, co ona może, taka malutka, sama zrobić? Czego oni ode mnie w ogóle chcą?”. A potem zaczęłam się nad tym zastanawiać głębiej i... Dziecko zbyt zajęte na domowe obowiązki? My, rodzice, mnóstwo czytamy o wychowaniu dzieci, dbamy o nie, uczymy je dobrego zachowania, zapisujemy w przedszkolu na dodatkowe zajęcia... Jednym słowem, jesteśmy świadomi, jaki wpływ mamy na rozwój dziecka i, co ważniejsze, potrafimy to dobrze wykorzystać. Kilkulatki są ponad swój wiek mądre, szybko i chętnie się uczą (kiedy ja byłam przedszkolakiem, nie miałam pojęcia o angielskim), zdobywają mnóstwo doświadczeń (pierwszy raz w kinie byłam w zerówce). A z drugiej strony mamy świadomość, że każde dziecko potrzebuje zabawy. Zatem, kiedy maluch wraca z przedszkola, bawimy się z nim. No i kiedy to dziecko ma znaleźć czas na domowe obowiązki? Jakie obowiązki dla małego dziecka Moja sąsiadka mawia: „Jeszcze zdąży się w życiu napracować” i zbiera po swoim 10-letnim (!) synu talerze ze stołu. „Rety!” – myślę. „10-latek, a ma dwie lewe ręce”. Tyle tylko, że mądra jestem w teorii, bo w praktyce moja córcia też nie sprząta po jedzeniu. Ma co prawda 4 lata, ale właściwie czemu nie miałaby...
I co ja mam teraz zrobić? Wszystko wygląda ładnie w filmie: rzucamy się sobie w ramiona i żyjemy potem długo i szczęśliwie. Życie jednak nie zawsze bywa tak proste, a serce matki nie wybiera. Kocham Zuzę całą sobą. A Sylwia, czy ona też nie zasługuje na miłość? To wszystko dlatego, że ktoś wiele lat temu popełnił straszny błąd. Ciąża była dla mnie wielką radością Bardzo się cieszyłam, kiedy dwadzieścia trzy lata temu zobaczyłam na teście ciążowym dwie kreseczki. Nie przypuszczałam wtedy, że moje życie tak bardzo się skomplikuje. Najpierw odszedł ode mnie Marek, mój mąż. Byliśmy małżeństwem zaledwie dwa lata, wydawało się, że to wielka miłość. Kto przypuszczał, że okaże się wprawdzie wielka, ale i krótkotrwała, spali się jak płomień przedwcześnie zapalonej zapałki. Na szczęście narodziny Zuzi miały mi te trudne chwile wynagrodzić. Przyszła na świat w piękny, letni dzień i od razu okazała się prawdziwym słoneczkiem. Pogodna, śliczna, zdrowa, z malutką główką z blond włoskami, podobna do mnie i do swojego ojca jak dwie krople wody. Ufna, delikatna, cichutka. Niestety, trzy doby po narodzinach Zuzi dowiedziałam się, że żółtaczka fizjologiczna przedłuża się i malutka będzie musiała zostać kilka dni dłużej w szpitalu. Nie robiłam z tego powodu paniki – wiedziałam, że takie rzeczy zdarzają się u niemowląt. Za kilka dni odbiorę Zuzankę i będziemy już zawsze razem. Jak bardzo się myliłam... Kilka rzeczy zwróciło moją uwagę, ale zapewnienia pielęgniarki uśpiły moją czujność Po dziesięciu dniach przyjechałam z mamą po córeczkę. Może trudno w to uwierzyć, ale nic wtedy nie wzbudziło moich podejrzeń. To były inne czasy – teraz matki mają wiele dni i godzin, żeby leżąc wspólnie ze swoimi niemowlętami, studiować ich buźki, uczyć się na pamięć dołeczków w policzkach, całować po milion razy...
Jak może wyglądać pierwszy dzień w przedszkolu ? Przeczytajcie relacje mam, które przedszkolny debiut swoich pociech mają już za sobą. Polecamy także: Będzie dobrze! Rady na pierwsze dni w przedszkolu Magda Kantorska :"Siedziałam w domu jak na szpilkach" Karol (3 i pół roku) poszedł do przedszkola 2 tygodnie temu. Przez kilka dni chodziliśmy tam popołudniami, a ja zostawałam na zajęciach razem z nim. We wtorek miał zostać na 2 godziny sam. Śniadanie zjadł w domu. Umowa była taka, że przyjdę po niego przed zupką. Chociaż wiedział, że dziś zostanie w przedszkolu beze mnie, nie obyło się bez płaczu . Nie chciał się ode mnie odkleić, ale panie zaprowadziły go do sali. Siedziałam w domu jak na szpilkach. Może płacze? Może wpadł w histerię? Zastanawiałam się, czy zadzwonić. Po godzinie dostałam MMS-a ze zdjęciami: Karol świetnie się bawił . Kilka razy pytał, kiedy przyjdę, ale kiedy przyszłam zgodnie z umową (przed zupką) był tak zajęty, że zauważył mnie dopiero po kilku minutach. Nie chciał powiedzieć jak było. Po przedszkolu zabrałam go na lody. Szokiem było dla mnie to, że musiałam tak po prostu go zostawić. Myślałam, że może posiedzę z nim chwilę, żeby się oswoił. Panie stwierdziły jednak, że tak byłoby pewnie codziennie. Teraz też szybko wychodzę. Jeśli Karol płacze, jedna z pań siedzi z nim chwilkę na ławce. To sprawdza się najlepiej. Magdalena Mielczyk: "Pierwszego dnia odprowadził go tata. Ja szłam kilka kroków za nimi" Mój Antek pierwszy raz poszedł do przedszkola rok temu. Miał wtedy niecałe 3 lata. Zanim tam trafił, zamartwiałam się przez całe wakacje . Jak sobie poradzi? Czy nie będzie za mną płakał? Czy nie będzie się bał zostać sam? Itp, itd. Wiedziałam, że bardzo rwie się do dzieci, do towarzystwa. Gdy podczas spacerów mijaliśmy przedszkole w naszej okolicy, zaglądał...
