Rodzice zazwyczaj niewiele wiedzą o przedszkolnym psychologu, a jeszcze rzadziej korzystają z jego konsultacji. Tymczasem może on pomóc dziecku polubić przedszkole i dobrze się w nim zaaklimatyzować. Te pozytywne doświadczenia ułatwią później dziecku szkolny start.
Nie we wszystkich przedszkolach możesz skorzystać z porady psychologa. W państwowych placówkach jego zatrudnienie uzależnione jest od gminy (rodzice mogą jednak starać się o stworzenie takiego stanowiska, np. poprzez złożenie petycji lub prośby w urzędzie gminnym czy miejskim), a w prywatnych – od właściciela.
Psycholog zazwyczaj zatrudniany jest na 2-3 godziny tygodniowo, więc w dużych miastach pod jego opieką najczęściej znajduje się kilka przedszkoli. Może ci się wydawać, że te parę godzin to niewielka ilość czasu. Wystarcza jednak, by specjalista poznał dzieci i ich problemy.
Psycholog w przedszkolu najpierw obserwuje wszystkie dzieci: jak bawią się w grupie, co robią w sytuacjach stresowych (czy są agresywne, nieśmiałe, wycofane, czy też odwrotnie: przebojowe i odważne). Czasem przygląda się, jak rano rozstają się z rodzicami, może też oglądać prace plastyczne przedszkolaków, „podsłuchiwać", co dzieci do siebie mówią i jak odzywają się do rodziców i wychowawczyń. Na podstawie obserwacji specjalista określa problemy wychowawcze i dzieci, które jego zdaniem wymagają pomocy.
Czytaj też: Przeklina, kopie, pluje – 5 sposobów na dziecięce wybryki
Psycholog w przedszkolu pomaga dzieciom i rodzicom w różny sposób.
Jeśli zdaniem psychologa jakieś dziecko potrzebuje pomocy, bo np. nie potrafi odnaleźć się w grupie, specjalista rozmawia z wychowawczynią o swoich spostrzeżeniach. Może też być tak, że to pani zwraca się z prośbą do psychologa, bo np. zauważyła, że dziecko ma kłopoty z rysowaniem. Psycholog umawia się wtedy także na rozmowę z rodzicami dziecka. Nie trzeba się jednak takiego spotkania obawiać. Rodzicom czasem wydaje się, że zostaną oskarżeni o złe zachowanie dziecka, a psycholog zacznie wytykać im błędy wychowawcze. Nic z tych rzeczy. Rozmowa z psychologiem nie skupia się na tym, co dzieje się niepokojącego (czyli w rozumieniu rodziców: jak strasznie niegrzeczna jest ich pociecha), tylko na tym, jak bawić się z dzieckiem, do czego je zachęcać i jak reagować na jego kłopotliwe zachowania.
O rozmowę z przedszkolnym psychologiem możesz poprosić także ty sama. Twoje dziecko może zachowywać się całkiem normalnie w przedszkolu, ale codziennie po wyjściu z niego stawać się np. płaczliwe albo agresywne. Takiego zachowania psycholog ani wychowawca nie mają już możliwości zobaczyć, więc myślą, że wszystko jest w porządku. Tymczasem dziecko prawdopodobnie silnie przeżywa stres związany z przedszkolem i właśnie w ten sposób go odreagowuje.
Czytaj też: Dziecko nielubiane w przedszkolu – jak możesz mu pomóc?
Co robić, gdy pojawiają się problemy w przedszkolu? Podpowiada Beata Chrzanowska-Pietraszak, psycholog i psychoterapeuta z "Uniwersytetu dla rodziców " Moja córeczka nie chce chodzić do przedszkola. Co rano w szatni wpada w histerię, krzyczy „Nie zostawiaj mnie mamusiu! Błagam! Będę już z grzeczna!”. Pęka mi serce i czuję się jak kat. ( Dagmara, mama 3,5-letniej Marty) Zdaniem Beaty Chrzanowskiej są dwie możliwości: albo Marcie jest z jakiegoś powodu źle w przedszkolu albo jej mama tak naprawdę nie chce, by mała tam chodziła. Tak czy inaczej trzeba zrobić wszystko, by poprawić sytuację, zanim Dagmara osiwieje ze zmartwienia, a jej dziecko na dobre zrazi się do przedszkola. – Myślę, że warto zacząć od spokojnej rozmowy z córeczką . Jeśli problem dotyczy przedszkola, trzeba go zidentyfikować. Może mała nie cierpi leżakowania? Albo pokłóciła się z najlepszą koleżanką? Warto także porozmawiać z nauczycielką, być może z jej pomocą uda się rozwiązać zagadkę – radzi Beata Chrzanowska. Także Dagmara powinna przyjrzeć się swoim uczuciom . – Zdarza się, że mamy tak naprawdę wcale nie chcą by ich dzieci chodziły do przedszkola. Posyłają je tam, ale mają ogromne poczucie winy, czują, że je krzywdzą. Dzieci to wyczuwają i mają w głowie bałagan: „Muszę iść w miejsce, którego moja mama nie lubi. Będzie strasznie!” Przeczytaj także: "Mamo, weź mnie stąd" - wywiad z psychologiem o pierwszych dniach w przedszkolu Moja córeczka próbuje rządzić innymi dziećmi. Gdy nie chcą jej słuchać, poszturchuje je, a nawet bije. Nie wiem, gdzie się tego nauczyła. (Ewa, mama 4-letniej Wiktorii) - Gdy dziecko jest agresywne , warto przyjrzeć się dorosłym, którzy je otaczają. Maluchy są jak lusterka, w których odbija się ich zachowanie. Rodzice nie muszą...
Gdyby moja przyjaciółka urodziła się kilka lat temu, zapewne nigdy nie zadzwoniłaby do mnie, radośnie dzieląc się swoim nowym odkryciem: „Mam zespół nadpobudliwości psychoruchowej. Szkoda, że nie wiedziałam o tym, gdy byłam dzieckiem. Zaoszczędziłabym sobie problemów”. Od tego czasu jest zachwycona, że jej „kłopoty z rzeczywistością” wreszcie mają wytłumaczenie. Teraz wie, że jej roztrzepanie, wieczne szukanie kluczy, rachunków, pieniędzy, robienie bałaganu, a nawet poczucie winy lub przekonanie, że nic jej się od życia nie należy, związane jest z ADHD . Ta wiedza o sobie pozwala jej znaleźć sposoby na różne „przywary” wynikające z ADHD. Przykład? „Zawsze miałam problemy z nauką języków obcych . Myślałam, że jestem beztalenciem, a wystarczyło znaleźć metodę zgodną z moimi potrzebami”. Gdyby moja przyjaciółka urodziła się kilka lat temu, na pewno byłaby już po spotkaniu z psychologiem dziecięcym, a jej rodzice wiedzieliby, jak pomóc córce. Nadmiar bodźców szkodzi dziecku Jakie są przedszkolaki (i nie tylko)? Na pewno żywiołowe, tryskające energią, choć także zdarzają się maluchy pełne rezerwy, spokojniejsze. Są i takie, które w ferworze zabawy niechcący popchną kolegę albo same stłuką sobie kolano. Norma? Jak najbardziej. Jednak niektóre maluchy nie działają w jej granicach. Wyrabiają 200 procent! Jeśli energia, to tylko taka, która rozsadza i nie pozwala usiedzieć na miejscu, nawet kiedy dorosły o to poprosi. Rezerwa? Wręcz chorobliwa, bo podszyta bojaźnią, nieśmiałością. Agresja? Trudna do opanowania. Mocne uściski, popchnięcia – niby nic, ale dlaczego ten drugi maluch zanosi się płaczem? I jeszcze dzieciaki, które nie kontrolują swoich ruchów, potykają się o własne nogi, strącają przedmioty, po które sięgną… Takie zachowanie powinno zaniepokoić. Ten nadmiar może oznaczać,...
Jeśli przedszkolanka sygnalizuje ci, że twój kilkulatek ma problem w nawiązaniu kontaktu z kolegami albo w ogóle nie słucha jej poleceń, nie wpadaj od razu w panikę. Dzieci – tak jak dorośli – mają czasem problemy. Pamiętaj też, że zawsze powinnaś być adwokatem swojego dziecka. Pani zwraca ci uwagę, że jest nieposłuszne , za dużo płacze czy brzydko mówi ? Traktuj problem z powagą, postaraj się go rozwiązać, ale nigdy nie potępiaj dziecka. Ono także przeżywa stres związany z kłopotami. Jeśli nie ty, to kto inny będzie jego obrońcą i wsparciem? Dlatego przyjrzyj się problemowi dziecka i znajdź rozwiązanie. Dziecko bije innych w przedszkolu Każdemu dziecku zdarza się czasem uderzyć w kłótni kolegę czy siłą wydrzeć zabawkę. Bywają jednak takie kilkulatki, które nadużywają swojej siły i z tego powodu stają się dla innych niebezpieczne. Prawdopodobne przyczyny: Agresja dziecka może być wynikiem braku innych wzorców rozwiązywania problemów. Jeśli dwulatek widzi, jak w piaskownicy opiekunka pozwala na wyrywanie komuś łopatki, to zaczyna sądzić, że użycie siły po prostu się opłaca. Czasem taki brak pozytywnych zachowań dodatkowo jest wzmocniony werbalnym komunikatem. Kilkulatek wówczas słyszy, jak dorośli na widok agresywnego dziecka stwierdzają: „Bardzo dobrze, przecież musi sobie radzić w życiu!". Bywa jednak też tak, że bijące kogoś dziecko za wszelką cenę po prostu próbuje zwrócić na siebie uwagę dorosłych („Mama tak długo rozmawia z ciocią. Jak klepnę Karolinkę, to na pewno szybko skończy."). Możliwe rozwiązania: Pokazuj dziecku, jak ma rozwiązywać konflikty. Tłumacz też, jak czuje się osoba skrzywdzona. Powiedz, że uderzenie boli, jest także przykre i smutne. Jeśli dziecko traktuje bicie jako sposób kontaktu, pokaż jak może go nawiązać inaczej, np. głaszcząc po policzku czy podając rękę. Uświadom...
