Babcia na jabłoni - recenzja książki dla dzieci

W zimie także, a może przede wszystkim, bo dobrze jest pomarzyć, gdy za oknem trzaskający mróz. A może i wam za kilka miesięcy przytrafią się takie wakacje jak małej Iris, która wcale nie chciała wyjeżdżać do babci. Może i wy przeżyjecie jakieś fantastyczne przygody? Kto wie?   Dlaczego Iris nie chciała jechać do babci? Może dlatego, że po śmierci dziadka babcia była smutna? A może obawiała się, że i ona tym smutkiem się zarazi? W każdym razie mała niespełna dziesięcioletnia dziewczynka wolałaby czas wolny spędzić z rodzicami na przykład nad morzem. Jedzie, bo nie chce sprawić przykrości rodzicom, ale robi to bez przekonania. A tymczasem u babci będą się dziać dziwne rzeczy. Spotka mężczyznę o imieniu Bobas, ogromnego, silnego, ale malutkiego, gdy na jego drodze pojawi się miniaturowa myszka.    Pisarka stara się patrzeć na świat oczami dziecka, i trzeba powiedzieć, że fantastycznie się to jej udaje. Stąd w książeczce cała masa niesamowitych zwrotów akcji,  duża dawka humoru, sytuacyjnego komizmu. Mnie bardzo się spodobał opis babci, która miała pięćdziesiąt cztery włoski nad górną wargą. Chyba będę musiała policzyć swoje. To będzie taki mój prywatny konkurs na babcine włoski. A te przygody, te niezwykłe wydarzenia! I ten babciny temperament. Pozazdrościć.  Obie damy wplątają się nawet w jakąś dziwną kradzież, czego tak na dobrą sprawę starsza pani nie powinna robić.   W każdym razie Iris wróci z tych wakacji bardzo zadowolona. I bogatsza o wiele doświadczeń. A przede wszystkim przekonana o tym, że każdą zmianę należy traktować jak nowe doświadczenie, a także, że człowiek, nawet ten mały, nigdy nie wie, co go czeka jutro lub pojutrze. Zwróćcie także uwagę na ilustracje, wspaniale się komponują z treścią, a nawet tę treść uzupełniają. Przeczytajcie książkę samodzielnie. Fajnie się ją...

Bywa i tak, że pomagając, babcia próbuje wcielić w życie własne przekonania i powtórzyć scenariusz, który sprawdził się, gdy wychowywała swoje dzieci. Buntujesz się, bo przecież chcesz zajmować się maluchem po swojemu, tak jak podpowiada ci rozum i serce. Jak ułożyć relacje z babcią , by nie dochodziło do konfliktów? Pamiętaj, że to ty jesteś mamą Nawet jeśli nie czujesz się jeszcze zbyt pewnie w nowej roli, to właśnie ty (oraz oczywiście debiutujący tata malca ) decydujesz o sprawach swojego dziecka i ty jesteś za nie odpowiedzialna. A więc jeżeli np. lekarz uważa, że maluchowi potrzebna jest specjalna dieta lub rehabilitacja, to ty, a nie babcia, odpowiadasz za przestrzeganie tych zaleceń. Wiedząc, co i po co robisz, będziesz spokojniejsza i szybciej dojdziecie do porozumienia. A ona, widząc, że mocno trzymasz ster, będzie mniej skłonna do tego, by za nim stanąć. Bądź konkretna Babcia nie czyta w twoich myślach i nie wie, jakiej dokładnie pomocy potrzebujesz, próbuje więc wspierać cię na różne sposoby, co nie zawsze ci się podoba. Jeśli chcesz uniknąć nieporozumień, mów konkretnie: „Mamo, mogłabyś mi pomóc w tym i w tamtym?”. Mówiąc o konkretach, nie tylko nie skazujesz jej na domysły, ale także dajesz do zrozumienia, że panujesz nad sytuacją i wiesz, czego ci potrzeba. Słowem: nie jesteś dzieckiem we mgle, które trzeba wziąć za rękę i prowadzić.   Uwierz w jej dobre intencje Ona nie robi ci na złość, nie atakuje cię ani się nie mądrzy, gdy zakłada dziecku trzeci sweterek albo radzi, byś go nie nosiła, bo je rozpuścisz. Nawet jeśli nie ma racji, chce dla swojego wnuka jak najlepiej, co oczywiście nie oznacza, że musisz się na wszystko godzić. Zawsze jednak warto spokojnie wysłuchać jej zdania.     Spróbuj zrozumieć Gdy wychowywała własne dzieci, wbijano matkom do głowy, że niemowlęta karmi...

Często w naszym wychowaniu niebagatelną rolę odgrywali dziadkowie – to oni opiekowali się nami, gdy rodzice byli w pracy, pielęgnowali podczas choroby, bawili się z nami i zabierali na wakacje. Dlatego wielu z nas wydaje się, że gdy na świecie pojawią się nasze własne dzieci, nasi rodzice z radością przejmą odwieczne obowiązki dziadków i bez reszty poświęcą się opiece nad wnukami. Coraz częściej jednak nasi rodzice mają własny pomysł na życie, a stereotyp dziadków, których jedynym sensem istnienia jest rozpieszczanie wnuków, powoli odchodzi do lamusa. Jeszcze nie tak dawno temu… Gdy młode małżeństwo oznajmiało swoim rodzicom, że spodziewają się dziecka , przyszli dziadkowie zazwyczaj pękali z dumy i nie mogli doczekać się wejścia w nową rolę. Babcia już planowała, jakie ubranka uszyje czy zrobi na drutach dla wnuka lub wnuczki, a dziadek – że nauczy jeździć na rowerze i sklejać modele samolotów. Pomoc dziadków przy nowo narodzonym maleństwie wydawała się oczywista – przecież wcześniej pomagali im ich rodzice, a jeszcze wcześniej – rodzice rodziców. Było to szczególnie łatwe dawniej, kiedy rodziny wielopokoleniowe żyły wspólnie pod jednym dachem, ale nawet jeśli młodzi mieli własne mieszkanie, babcia i dziadek zawsze byli w pogotowiu. Czasem nawet babcia przeprowadzała się na kilka tygodni do córki, by pomóc jej w opiece nad noworodkiem. Dziecko chore , a rodzice muszą iść do pracy? Nie ma problemu, wystarczy zadzwonić do dziadków. Trzeba posłać dziecko do przedszkola? Po co? Przecież jest babcia. Sylwester, wesele koleżanki czy wieczorne wyjście ze znajomymi? Babcia albo dziadek na pewno mogą zaopiekować się wnukiem. Szef nie chce dać urlopu? Trudno, maluch na wakacje pojedzie z dziadkami. Poza tym babcia zawsze potrafi stworzyć ciepłą, domową atmosferę, upiecze ciasto i ugotuje obiad, wysłucha skarg na kolegę z przedszkola...