5 zabaw, by dziecko przestało bić innych

Dzięki rówieśnikom mały człowiek uczy się życia: dzielenia się, stawiania na swoim, sztuki kompromisu i tysiąca innych bardzo ważnych rzeczy. Ma z kim robić kawały dorosłym, zaśmiewać się do łez, kłócić, bawić w dom albo wyścigi. Pierwsze przyjaźnie , choć nietrwałe, są cenne, bywa jednak, że przyprawiają rodziców o ból głowy. Jak postępować w trudnych sytuacjach? Kolega dziecka czuje się zbyt swobodnie Przyjaciel Kamila, Maciek, jest sympatycznym i wesołym chłopcem, jednak czuje się w naszym domu stanowczo zbyt swobodnie. Często zagląda do lodówki, szuflad i szafy, jest wścibski („Dlaczego tata Kamila tu nie mieszka?”), a ostatnio nawet porysował ścianę w pokoju syna. Co w takiej sytuacji powinnam zrobić? Olga Nie pozwól, by Maciek wchodził ci na głowę, nawet jeśli robi to z wdziękiem. Spokojnie, ale stanowczo powiedz mu, że nie lubisz, gdy zagląda do szaf, i że w waszym domu nie rysuje się po ścianach. Pamiętaj, by skupić się na konkretnych zachowaniach i własnych odczuciach, a nie ocenianiu dziecka (zamiast: „Jesteś niegrzeczny”, powiedz: „Nie zgadzam się na rysowanie po ścianie, nie podoba mi się to”). Zobacz też : Dziecko i rówieśnicy Koleżanka dziecka kradnie pieniądze Koleżanka mojej córki ostatnio wzięła sobie pieniądze z jej skarbonki! Weszłam do pokoju akurat w momencie, gdy wrzucała monety do kieszeni. Zapytałam więc: „Co robisz?”. A ona udawała, że nie wie, o co chodzi. Jak powinnam postąpić? Ania Pamiętaj, że każdy ma prawo do błędów , zwłaszcza dziecko, które dopiero uczy się reguł rządzących w społeczeństwie . Nie udawaj, że nic się nie stało, powiedz na przykład, że nie bierze się niczego, co należy do innych, bez pytania, ale pozwól dziewczynce wyjść z tej sytuacji z twarzą (nie każ jej wywracać kieszeni na lewą stronę, nie wymuszaj przyznania się do winy, po prostu daj jej czas na...

Gniew, smutek, rozczarowanie czy złość to emocje tak samo jak radość czy zadowolenie, jednak znacznie trudniej sobie z nimi poradzić. Choć pewnie bardzo byśmy chcieli, to niestety nie uda nam się wyeliminować ich całkowicie ani z naszego życia, ani z życia naszych dzieci, możemy jednak nauczyć maluchy, jak wyrażać je w konstruktywny sposób. Jak oswoić emocje? 1. Rozmawiaj z dzieckiem. Pierwszym krokiem do tego, by konstruktywnie wyrazić swoje emocje, jest rozpoznanie, co tak naprawdę czujemy. Dla kilkulatka może być to nie lada wyzwanie, bo maluch czasem nie zna nawet jeszcze słowa, by nazwać to, co czuje. Dlatego rozmawiaj z dzieckiem o jego wewnętrznych przeżyciach i zachęcaj, by o nich opowiadało za pomocą takich słów, jakie zna. Jeśli widzisz, że maluch ma problem z nazwaniem jakiejś emocji, możesz mu pomóc, pytając: „A kiedy ostatnio tak się czułeś?”. Jeśli maluch opisze sytuację, w której odczuwało podobne emocje, będziesz mogła podpowiedzieć mu właściwe słowo. 2. Daj dziecku prawo do wyrażania emocji. Nie oczekuj, że Twoja pociecha będzie zawsze grzeczna, miła i uśmiechnięta. Dziecko to mały człowiek i jak każdy ma prawo do odczuwania różnych emocji – czasem może być smutne, złe czy rozczarowane i nie ma w tym nic złego. Nie mów więc nigdy zdań typu: „Dziewczynki nie powinny się tak złościć” albo „Chłopcy nie płaczą i się nie smucą”. Takie komunikaty mogą spowodować, że dziecko zacznie wszystkie emocje kumulować w sobie, a to nie jest korzystne dla zdrowia psychicznego. Nie ukrywaj także swoich emocji. Mów przy dziecku o tym, co czujesz i nazywaj te stany, np. „Jestem szczęśliwa, ponieważ…”; „Jestem zła, bo…”. Dzięki temu maluch nauczy się, że o emocjach trzeba rozmawiać i nie należy się ich wstydzić. 3. Przećwicz z dzieckiem wyrażanie emocji. Pomoże Wam w tym zestaw LEGO DUPLO „Posterunek policji” . Dzięki niemu...

Jeśli przedszkolanka sygnalizuje ci, że twój kilkulatek ma problem w nawiązaniu kontaktu z kolegami albo w ogóle nie słucha jej poleceń, nie wpadaj od razu w panikę. Dzieci – tak jak dorośli – mają czasem problemy. Pamiętaj też, że zawsze powinnaś być adwokatem swojego dziecka. Pani zwraca ci uwagę, że jest nieposłuszne , za dużo płacze czy brzydko mówi ? Traktuj problem z powagą, postaraj się go rozwiązać, ale nigdy nie potępiaj dziecka. Ono także przeżywa stres związany z kłopotami. Jeśli nie ty, to kto inny będzie jego obrońcą i wsparciem? Dlatego przyjrzyj się problemowi dziecka i znajdź rozwiązanie. Dziecko bije innych w przedszkolu Każdemu dziecku zdarza się czasem uderzyć w kłótni kolegę czy siłą wydrzeć zabawkę. Bywają jednak takie kilkulatki, które nadużywają swojej siły i z tego powodu stają się dla innych niebezpieczne. Prawdopodobne przyczyny: Agresja dziecka może być wynikiem braku innych wzorców rozwiązywania problemów. Jeśli dwulatek widzi, jak w piaskownicy opiekunka pozwala na wyrywanie komuś łopatki, to zaczyna sądzić, że użycie siły po prostu się opłaca. Czasem taki brak pozytywnych zachowań dodatkowo jest wzmocniony werbalnym komunikatem. Kilkulatek wówczas słyszy, jak dorośli na widok agresywnego dziecka stwierdzają: „Bardzo dobrze, przecież musi sobie radzić w życiu!". Bywa jednak też tak, że bijące kogoś dziecko za wszelką cenę po prostu próbuje zwrócić na siebie uwagę dorosłych („Mama tak długo rozmawia z ciocią. Jak klepnę Karolinkę, to na pewno szybko skończy."). Możliwe rozwiązania: Pokazuj dziecku, jak ma rozwiązywać konflikty. Tłumacz też, jak czuje się osoba skrzywdzona. Powiedz, że uderzenie boli, jest także przykre i smutne. Jeśli dziecko traktuje bicie jako sposób kontaktu, pokaż jak może go nawiązać inaczej, np. głaszcząc po policzku czy podając rękę. Uświadom dziecku, jak wielka może...