Czasem dziecko może mieć problemy z oceną swoich możliwości: to, co dla kolegów wydaje się uderzeniem w plecy, dla niego jest koleżeńskim klepnięciem. Jeśli tak jest, baw się z nim w te zabawy:
Zobacz też: Zabawy edukacyjne dla dzieci
Spójrz, na otoczenie swojego dziecka. Może się okazać, że wielu jego kolegów z piaskownicy swoje prawa egzekwuje siłą. A może w rodzinie ktoś często w żartach poklepuje czy podszczypuje innych? Dziecko z tych wszystkich zachowań czasem bierze przykład. Sprawdź, jak to zmienić:
Sprawdź również, co robić, gdy dziecko przynosi zły przykład z przedszkola
Czasem dziecko wie, że nie powinno się zachowywać agresywnie, ale mimo tego nie potrafi się powstrzymać, bo ma tyle niespożytkowanej energii. Wtedy pomogą zabawy:
Zobacz, jak u dziecka trenować sztukę koncentracji
Ale jesteś silny. Tym zdaniem jeszcze bardziej podkreślasz, jak ważna jest w życiu siła.
Bez przerwy kogoś bijesz. Zwracasz uwagę na negatywne zachowania, a przecież chcesz wydobyć te pozytywne. Dlatego zamiast krytycznych uwag, wygłaszaj jak najwięcej pochwał, np. "Cieszę się, że tak cicho zamknąłeś drzwi\". Pamiętaj, że dzieci często wchodzą w role, jakie przypisują im dorośli!
Przeczytaj inne słowa, które ranią – 6 zakazanych zdań
Dzięki rówieśnikom mały człowiek uczy się życia: dzielenia się, stawiania na swoim, sztuki kompromisu i tysiąca innych bardzo ważnych rzeczy. Ma z kim robić kawały dorosłym, zaśmiewać się do łez, kłócić, bawić w dom albo wyścigi. Pierwsze przyjaźnie , choć nietrwałe, są cenne, bywa jednak, że przyprawiają rodziców o ból głowy. Jak postępować w trudnych sytuacjach? Kolega dziecka czuje się zbyt swobodnie Przyjaciel Kamila, Maciek, jest sympatycznym i wesołym chłopcem, jednak czuje się w naszym domu stanowczo zbyt swobodnie. Często zagląda do lodówki, szuflad i szafy, jest wścibski („Dlaczego tata Kamila tu nie mieszka?”), a ostatnio nawet porysował ścianę w pokoju syna. Co w takiej sytuacji powinnam zrobić? Olga Nie pozwól, by Maciek wchodził ci na głowę, nawet jeśli robi to z wdziękiem. Spokojnie, ale stanowczo powiedz mu, że nie lubisz, gdy zagląda do szaf, i że w waszym domu nie rysuje się po ścianach. Pamiętaj, by skupić się na konkretnych zachowaniach i własnych odczuciach, a nie ocenianiu dziecka (zamiast: „Jesteś niegrzeczny”, powiedz: „Nie zgadzam się na rysowanie po ścianie, nie podoba mi się to”). Zobacz też : Dziecko i rówieśnicy Koleżanka dziecka kradnie pieniądze Koleżanka mojej córki ostatnio wzięła sobie pieniądze z jej skarbonki! Weszłam do pokoju akurat w momencie, gdy wrzucała monety do kieszeni. Zapytałam więc: „Co robisz?”. A ona udawała, że nie wie, o co chodzi. Jak powinnam postąpić? Ania Pamiętaj, że każdy ma prawo do błędów , zwłaszcza dziecko, które dopiero uczy się reguł rządzących w społeczeństwie . Nie udawaj, że nic się nie stało, powiedz na przykład, że nie bierze się niczego, co należy do innych, bez pytania, ale pozwól dziewczynce wyjść z tej sytuacji z twarzą (nie każ jej wywracać kieszeni na lewą stronę, nie wymuszaj przyznania się do winy,...
Gdyby moja przyjaciółka urodziła się kilka lat temu, zapewne nigdy nie zadzwoniłaby do mnie, radośnie dzieląc się swoim nowym odkryciem: „Mam zespół nadpobudliwości psychoruchowej. Szkoda, że nie wiedziałam o tym, gdy byłam dzieckiem. Zaoszczędziłabym sobie problemów”. Od tego czasu jest zachwycona, że jej „kłopoty z rzeczywistością” wreszcie mają wytłumaczenie. Teraz wie, że jej roztrzepanie, wieczne szukanie kluczy, rachunków, pieniędzy, robienie bałaganu, a nawet poczucie winy lub przekonanie, że nic jej się od życia nie należy, związane jest z ADHD . Ta wiedza o sobie pozwala jej znaleźć sposoby na różne „przywary” wynikające z ADHD. Przykład? „Zawsze miałam problemy z nauką języków obcych . Myślałam, że jestem beztalenciem, a wystarczyło znaleźć metodę zgodną z moimi potrzebami”. Gdyby moja przyjaciółka urodziła się kilka lat temu, na pewno byłaby już po spotkaniu z psychologiem dziecięcym, a jej rodzice wiedzieliby, jak pomóc córce. Nadmiar bodźców szkodzi dziecku Jakie są przedszkolaki (i nie tylko)? Na pewno żywiołowe, tryskające energią, choć także zdarzają się maluchy pełne rezerwy, spokojniejsze. Są i takie, które w ferworze zabawy niechcący popchną kolegę albo same stłuką sobie kolano. Norma? Jak najbardziej. Jednak niektóre maluchy nie działają w jej granicach. Wyrabiają 200 procent! Jeśli energia, to tylko taka, która rozsadza i nie pozwala usiedzieć na miejscu, nawet kiedy dorosły o to poprosi. Rezerwa? Wręcz chorobliwa, bo podszyta bojaźnią, nieśmiałością. Agresja? Trudna do opanowania. Mocne uściski, popchnięcia – niby nic, ale dlaczego ten drugi maluch zanosi się płaczem? I jeszcze dzieciaki, które nie kontrolują swoich ruchów, potykają się o własne nogi, strącają przedmioty, po które sięgną… Takie zachowanie powinno zaniepokoić. Ten nadmiar może oznaczać,...
Jeśli przedszkolanka sygnalizuje ci, że twój kilkulatek ma problem w nawiązaniu kontaktu z kolegami albo w ogóle nie słucha jej poleceń, nie wpadaj od razu w panikę. Dzieci – tak jak dorośli – mają czasem problemy. Pamiętaj też, że zawsze powinnaś być adwokatem swojego dziecka. Pani zwraca ci uwagę, że jest nieposłuszne , za dużo płacze czy brzydko mówi ? Traktuj problem z powagą, postaraj się go rozwiązać, ale nigdy nie potępiaj dziecka. Ono także przeżywa stres związany z kłopotami. Jeśli nie ty, to kto inny będzie jego obrońcą i wsparciem? Dlatego przyjrzyj się problemowi dziecka i znajdź rozwiązanie. Dziecko bije innych w przedszkolu Każdemu dziecku zdarza się czasem uderzyć w kłótni kolegę czy siłą wydrzeć zabawkę. Bywają jednak takie kilkulatki, które nadużywają swojej siły i z tego powodu stają się dla innych niebezpieczne. Prawdopodobne przyczyny: Agresja dziecka może być wynikiem braku innych wzorców rozwiązywania problemów. Jeśli dwulatek widzi, jak w piaskownicy opiekunka pozwala na wyrywanie komuś łopatki, to zaczyna sądzić, że użycie siły po prostu się opłaca. Czasem taki brak pozytywnych zachowań dodatkowo jest wzmocniony werbalnym komunikatem. Kilkulatek wówczas słyszy, jak dorośli na widok agresywnego dziecka stwierdzają: „Bardzo dobrze, przecież musi sobie radzić w życiu!". Bywa jednak też tak, że bijące kogoś dziecko za wszelką cenę po prostu próbuje zwrócić na siebie uwagę dorosłych („Mama tak długo rozmawia z ciocią. Jak klepnę Karolinkę, to na pewno szybko skończy."). Możliwe rozwiązania: Pokazuj dziecku, jak ma rozwiązywać konflikty. Tłumacz też, jak czuje się osoba skrzywdzona. Powiedz, że uderzenie boli, jest także przykre i smutne. Jeśli dziecko traktuje bicie jako sposób kontaktu, pokaż jak może go nawiązać inaczej, np. głaszcząc po policzku czy podając rękę. Uświadom...
