Czy waszym zdaniem to dziecko zasłużyło na taką karę? Zobacz film.

Nagość a dziecko – to temat, który niestety dzieli wielu rodziców. Dzielą się oni na tych, co bez skrępowania chodzą nago przed dzieckiem, na tych, co skrzętnie ukrywają swoje miejsca intymne i krzyczą, gdy dziecko zerknie w ich stronę, oraz tych, którzy nie panikują, gdy dziecko niespodziewanie wejdzie do łazienki w czasie brania prysznica, ale i nie eksponują przed nim swego ciała. Czy któraś z tych metod jest lepsza? Posłuchajcie tych mam! „Nigdy nie miałam problemu z nagością. Często zdarza mi się chodzić w samej bieliźnie, zwłaszcza w upalne dni. Wtedy też zdejmuję biustonosz, by poczuć się wygodniej. Mój partner ma takie same podejście do tego tematu. Gdy więc urodziło się nam dziecko, nie czuliśmy się zobowiązani, by nagle chować się przed nim i robić coś wbrew sobie. Dzięki temu nasze dziecko nie ma problemu z własnym ciałem. Razem się kąpiemy, leżymy na łóżku. Maks ma już 5 lat, ale nie czujemy się skrępowani jego obecnością, a on w pełni akceptuje nasze ciała. To najlepsza metoda”. Monika, 33 lata Czytaj: Kłopotliwe pytania które dręczą rodziców „Nie rozumiem czemu ma służyć, pokazywanie dziecku nagości? Mam na siłę chodzić naga, by moje dziecko od małego miało w głowie, że można paradować z gołym tyłkiem? Oczywiście na początku, gdy synek był mały, karmiłam go piersią , ale nie wyobrażam sobie, bym miała 5 latkowi pokazywać moje piersi. Po co? Czemu ta wiedza ma służyć? Czy widok mamy pupy, czy innych miejsc intymnych ma go czegoś nauczyć? Nie wiem skąd ta nagonka, by oswajać dziecko z nagością. Mnie nikt nie oswajał w dzieciństwie, a nie widzę, bym miała jakiś problem rozebrać się przed mężem”. Karolina, 29 lat „Wychodzę z założenia, że gdy przebieram się, a dziecko nagle wejdzie do pokoju, nie powinno się robić tego powodu afery. To może dać dziecku niepotrzebną informację, że nagość...

Nie wszystkie polecane przez nas filmy dotyczą rodzicielstwa . Jedne są nowe, inne sprzed wielu lat.  Jedne zabawne, inne smutne.  Łączy  je to, że naszym zdaniem każda mama powinna je zobaczyć. Przeczytaj także: Mama na wagarach   1. Bejbi blues (reż. Katarzyna Rosłaniec) Opowieść o siedemnastolatce, która chciała mieć dziecko. – To kontrowersyjny film, ale świetnie pokazuje, że do rodzicielstwa trzeba dorosnąć a dziecko to nie zabawka – mówi Katarzyna, jedna z mam , z którymi konsultowaliśmy naszą listę.   2. Billy Elliot (reż. Stephen Daldry) Billy to jedenastolatek z małego, górniczego miasteczka. Ojciec chce go wychować na twardziela, jednak chłopiec od boksu woli balet. – Uważam, że ten film powinni obejrzeć wszyscy rodzice . Jest o stereotypach, dzieleniu świata na to, co męskie i kobiece, o rodzicielskich planach wobec dzieci i o tym, że warto spełniać własne (a nie cudze!) marzenia, nawet jeśli to bardzo trudne – poleca Iwona. Przeczytaj także: Grzechy zbyt ambitnych rodziców 3. Boyhood (reż. Richard Linklater) Opowieść o życiu Masona, jego rodziny i przyjaciół, kręcona przez 12 lat. Pokazuje życie chłopca od momentu, gdy był słodkim sześciolatkiem po wejście w dorosłość. – Cudowny film o tym, jak szybko mija dzieciństwo naszych dzieci, o tym, jak niepostrzeżenie przestają być "nasze", bo coraz bardziej zagrania je świat. Scena, gdy matka Masona mówi "Jak to, top już wszystko?" spowodowała, że moje serce rozsypało się w drobny mak  – mówi Laryssa. – Ten film sprawił, że uważniej patrzę na codzienność, na te wszystkie drobiazgi, które tak łatwo umykają – dodaje Beata. 4. Co gryzie Gilberta Grape’a (reż. Lasse Hallström) Gilbert żyje w nudnym, małym miasteczku i ma na głowie całą rodzinę : zajmuje się chorym umysłowo bratem, postrzeloną siostrą i otyłą matką. Dopiero...

Chcesz, aby twoje dziecko było z tobą szczere i nie kłamało, jednak tobie też zdarza się czasem nie powiedzieć całej prawdy... W końcu każda mama potrzebuje kilku niewinnych kłamstw, by przetrwać . Nic dziwnego, że twoje dziecko uczy się od najlepszych. Dziecięce kłamstwa są najczęściej niewinne i nikogo nie krzywdą, jednak warto wiedzieć, jak je rozpoznać. Skąd wiadomo, że dziecko kłamie? 1. Unika kontaktu wzrokowego Klasyka, nie tylko wśród maluchów. Unikamy kontaktu wzrokowego, bo jesteśmy zawstydzeni i mamy poczucie winy, że zawiedliśmy czyjeś zachowanie – w przypadku dzieci i dorosłych działają te same mechanizmy. 2. ...lub patrzy prosto w oczy Unikanie kontaktu wzrokowego może świadczyć o zawstydzeniu i poczuciu winy. Nieco bardziej przebiegłe kłamczuszki doskonale wiedzą, że muszą zrobić wszystko, żebyś im uwierzyła. Dlatego też patrzą ci w oczy wzrokiem, który mógłby wzniecić pożar. Niestety, zdolności hipnotyczne maluchów są znikome, więc jeśli twoje dziecko patrzy ci w oczy i nie mruga, możesz podejrzewać, że kłamie. 3. Jego historia nie ma sensu... Kłamstwo ma krótkie nogi. Im opowieść dziecka jest uboższa w szczegóły, nieprawdopodobna i dziwna, tym te nogi są krótsze. Zawsze możesz spisać na kartce historię swojego dziecka. Kto wie, może w przyszłości będzie pisarzem? 4. ...lub wręcz przeciwnie, jest bardzo szczegółowa Kiedy maluch kłamie, jego opowieści mogą być tak szczegółowe, że aż podejrzane. Nie ukrywajmy, dorośli też tak robią – wydaje nam się, że przygotowując całą historię od A do Z, znając odpowiedzi na wszystkie możliwe pytania, jesteśmy wiarygodni. Nie jesteśmy. Maluchy też nie są. 5. Wierci się i dziwnie się zachowuje Jeśli podczas swojej opowieści maluch nie może ustać w miejscu, wierci się, kręci, przeskakuje z nogi na nogę i nie wie, co zrobić z rączkami, prawdopodobnie kłamie....