Relacja z mamą ciągle się zmienia: od zachwytu po... to skomplikowane!

"I nawet kiedy się gniewamy, ja kocham ją, a ona mnie" – napisała moja córka w zadaniu domowym. Miała opisać swoją mamę. Pomyślałam, że to zdanie, jak żadne inne, najtrafniej określa istotę relacji matka-córka, matka-dziecko i to zarówno w czasie dzieciństwa, jak i później, w dorosłości. Nasze relacje z matkami zmieniają się wraz z upływem czasu, wraz ze zmianami, które zachodzą w nas, w nich i w otaczającej nas rzeczywistości. I tak samo będą się zmieniać relacje z naszymi dziećmi. Czego możemy się spodziewać i co już się wydarzyło?

Odkrywamy, że mama jest człowiekiem

Kiedy jesteśmy dorosłe i kiedy same zostajemy matkami, spływa na nas olśnienie: nasze matki też są ludźmi. Normalnymi, z wadami i zaletami, ze swoimi radościami, smutkami, lękami i nadziejami. Nie są już magicznymi istotami, jakimi widziałyśmy je we wczesnym dzieciństwie, ani irytującymi zrzędami, stojącymi na przeszkodzie do szczęścia, jak postrzegałyśmy je jako nastolatki. Matki to ludzie z krwi i kości.

Zaprzyjaźniamy się

Kiedy same zostajemy matkami, odnalezienie we własnej mamie przyjaciółki jest jednym z najcenniejszych darów od życia. Pomyślcie o własnym dziecku: czy zawsze będziecie chciały dla niego najlepiej? Tak samo jest z naszymi matkami! One wyciągną do nas dłoń w najtrudniejszych momentach naszej dorosłości, a potem my zrobimy to samo dla naszych dorosłych dzieci. I tak samo, jak nasze mamy, zawsze będziemy się bać o dzieci.

Zdradzamy sekrety

Nie grozi nam już szlaban, przyznajemy się więc do wagarów w liceum, pocałunku z Kazikiem i wypitego wina w Dniu Wagarowicza. Po czym okazuje się, że one i tak o tym wiedziały! Może jednak nie są ludźmi, tylko istotami magicznymi?

Zobacz, jak niezwykle podobne mogą być córki i matki!

Odkrywamy, że jesteśmy do siebie podobne

Kiedy jesteśmy małymi dziewczynkami, chcemy być dokładnie takie jak nasze mamy. Są idealne! Kiedy wchodzimy w okres dojrzewania, robimy wszystko, żeby ich nie przypominać. Negujemy i kwestionujemy wszystko, co robią i mówią. Szukamy własnej drogi, przekonane, że nasza będzie lepsza. W okolicy 30 urodzin coraz częściej zaczynamy zauważać, że jednak przypominamy nasze mamy: w zachowaniu, powiedzonkach, podejściu do własnych dzieci i w wyglądzie!

Prosimy o radę

Pamiętacie, jak bardzo nie lubiłyśmy, kiedy mamy nieproszone udzielały nam rad? Uważałyśmy, że się wtrącają i "trują". Jako dorosłe kobiety same prosimy nasze mamy o rady, począwszy od sposobu na spranie plam z marchewki ze śpioszków, po rozwiązanie konfliktu z teściową.

Dajemy rady

Nie tylko o nie prosimy, ale same też doradzamy własnym mamom. Wyjaśniamy zawiłości prawne i technologiczne, zdrowotne i kulinarne. Jesteśmy ich stylistkami, fryzjerkami i psychoterapeutkami. I czujemy się dobrze w tej roli!

Dostrzegamy, że popełniały błędy

Kiedy same zostajemy matkami, zaczynamy rozumieć, że nasze mamy nie miały gotowej instrukcji wychowywania dziecka i jesteśmy bardziej wyrozumiałe wobec błędów, które zdarzało im się popełniać. One też musiały się wszystkiego nauczyć, dokładnie tak jak my!

Zaczynamy je doceniać

Dopiero w dorosłości, z własnymi domami, pracą i dziećmi, zaczynamy rozumieć, ilu macierzyńskim wyzwaniom musiały stawiać czoła nasze mamy. W dzieciństwie nawet się nie zastanawiałyśmy nad tym, ile one robią dla nas, często kosztem siebie. Teraz widzimy więcej.

Zobacz też:

• Godzina tylko dla siebie: dlaczego wszystkie powinnyśmy być Francuzkami?
• Mama kontra babcia: kto ma rację?
• 10 przykazań dla kochających rodziców: tak wychowasz szczęśliwe dziecko [WIDEO]