Pojęcie kompleksu Edypa wywodzi się z mitologii greckiej. Edyp – król Teb, nie znał swoich biologicznych rodziców. Zrządzenie losu sprawiło jednak, że zabił swojego ojca i ożenił się z własną matką, która urodziła mu dzieci.
Do psychologii pojęcie kompleksu Edypa wprowadził Zygmunt Freud. On również nawiązał do mitologicznych wydarzeń, które jego zdaniem są pierwowzorem takiej relacji syna z matką.
Kompleks Edypa początkowo opisywany był jako pragnienie seksualnego związku z rodzicem przeciwnej płci. Według Freuda pojawienie się tego zjawiska jest zupełnie naturalne na pewnym etapie rozwoju dziecka. Dotyczy ono chłopców od 3. do 5. roku życia. To okres w rozwoju psychoseksualnym, w którym dziecko zaczyna odkrywać swoją seksualność i kieruje związane z nią uczucia na najbliższą chłopcu osobę płci przeciwnej, czyli matkę.
Aktualnie w psychologii kompleks Edypa postrzegany jest raczej jako lęk dziecka przed utratą miłości matki, niż erotyczny pociąg i pragnienie w stosunku do niej. Dziecko w tym okresie zaczyna zdawać sobie sprawę z własnej fizyczności, a co za tym idzie – odrębności od matki.
Kompleks Edypa występuje u chłopców, jednak analogicznie u dziewczynek pojawia się podobna relacja z ojcem, określana jako kompleks Elektry.
Objawy kompleksu Edypa u dziecka:
Ab y chłopiec rozwijał się prawidłowo, a kompleks Edypa nie przetrwał do wieku dorosłego, rodzice powinni w tym czasie:
Kompleks Edypa zazwyczaj zostaje naturalnie rozwiązany w dzieciństwie, gdy dziecko dostaje wystarczająco dużo miłości od obojga rodziców. To sygnał dla dziecka, że oddzielenie od matki jest czymś naturalnym i wcale nie musi wiązać się z brakiem miłości z jej strony. Jeżeli jednak chłopiec w wieku dziecięcym nie zrozumie i nie zaakceptuje tych zmian – może borykać się z problemami w życiu dorosłym. Ich powodem może być także rozwód rodziców, trudne relacje rodzinne, zaobserwowanie przez dziecko poczucia niespełnienia matki w relacji z ojcem. W takiej sytuacji chłopiec może czuć się wygranym w rywalizacji z ojcem. Dodatkowo matka często całą swoją miłość przelewa wtedy na syna.
Mężczyzna z kompleksem Edypa będzie miał problem, by wejść w relację z kobietą i stworzyć prawidłowo funkcjonujący związek. Niekiedy objawem kompleksu Edypa w życiu dorosłym jest chęć podporządkowania się matce, uzależnienie od niej i jej opieki (np. niechęć opuszczenia rodzinnego domu).
Nierozwiązany kompleks Edypa może także stanowić podłoże zaburzeń narcystycznych. Mężczyzna z kompleksem Edypa może ciężko reagować na krytykę ze względu na przeświadczenie o swojej wyjątkowości.
Występowanie kompleksu Edypa w dorosłym życiu wymaga pomocy specjalisty. Nie można oczekiwać, że problem sam się rozwiąże. Nie wystarczy też wsparcie najbliższej osoby. Mężczyzna z kompleksem Edypa, aby poradzić sobie ze swoimi problemami, powinien podjąć psychoterapię (najlepiej terapię psychoanalityczną). W trakcie terapii specjalista wraz z pacjentem przeanalizuje jego dzieciństwo, pomoże dojść do sedna problemu, a w efekcie – przepracować dawne konflikty.
Zobacz także:
Zdaniem psychologów, to w jaki sposób radzimy sobie z krzykiem, złością, płaczem czy lękiem dziecka, które tak silnie pojawiają się w jego zachowaniu około drugiego roku życia, ma kolosalne znaczenie dla tego, jakim będzie dorosłym człowiekiem . Czy będzie asertywne i potrafiło otwarcie powiedzieć, co lubi, a czego nie, czy też zawsze będzie dopasowywać się do otoczenia? Wiele zależy od nas rodziców. Nie tłum emocji dziecka Psychologowie uważają, że trudne emocje dzieci to jeden z bardziej wymagających zadań , z którymi musimy się zmierzyć. Gdy małe dziecko zaczyna otwarcie okazywać bunt, upór czy złość , rodzice najczęściej próbują tłumić takie zachowania. Skutki tej edukacji są naprawdę fatalne, gdyż dziecko uczy się stopniowo odcinać od swoich emocji i potrzeb, na rzecz emocji i zachowań dających mu akceptację otoczenia. Jak to się nakręca? Prawda jest taka, że rodzice początkowo nie mają problemu z akceptacją nieskrępowanej woli dziecka wyrażania emocji. Z czasem jednak, dziecko rośnie i coraz więcej rzeczy domaga się, zaś rodzice starają się wpłynąć na malucha, tak aby choć część z tych potrzeb zagłuszyć i stłumić. Kiedy dziecko ma dwa lata , chce bardzo aktywnie poznawać świat, a jednocześnie odczuwa wolę i uczy się mówić "nie" . Wszelkie próby dorosłych, aby tę jego aktywność ograniczyć, napotykają na stanowczy bunt i opór. Ale to właśnie od tego, jak zareagują rodzice, zależy w dużej mierze, czy dziecko w dorosłym życiu będzie silne psychicznie i będzie umiało dobrze sobie radzić z trudnymi emocjami. Najczęściej rodzice na "nie" dziecka reagują zdenerwowaniem i lękiem , więc sięgają po rozwiązania pozornie najbardziej skuteczne: krzyk, kary i groźby. Do płaczącego malucha mówią: "Ale z ciebie mazgaj!", a gdy się boi: "Nie bądź takim tchórzem!" – czyli w...
Ile czasu spędzasz z dzieckiem po pracy? Poświęcasz około 30 minut na przygotowanie mu obiadu, 15 minut na wspólne czytanie książek i tylko chwilę na pocałunek przed snem. Jednak według ekspertów istnieją oprócz tego jeszcze 3 minuty, które mogą być najważniejsze w ciągu dnia z uwagi na to, jak dzięki nim może pogłębić się twoja relacja z dzieckiem. Psycholog Nataliya Sirotich nazwała ten czas zasadą 3 minut. Według niej, jeśli będziesz postępować we wskazany przez nią sposób, zbudujesz z dzieckiem więź opartą na zaufaniu, która będzie procentować również wtedy, gdy będzie już ono nastolatkiem. Sprawdź, jak prawidłowo wykorzystać te 3 minuty, aby osiągnąć pełne zrozumienie z dzieckiem . To wcale nie jest takie trudne! Jak działa zasada 3 minut? Przede wszystkim ważne jest to, byś każdego dnia po pracy lub innym wyjściu witała się z dzieckiem w taki sposób, jakbyś nie widziała go od dawna i mocno się za nim stęskniła (nawet jeśli nie było cię tylko 5 minut, bo byłaś po bułki w sklepie!). Aby nawiązać właściwą bliskość , kucnij – twoje oczy powinny być na wysokości wzroku malca. Następnie przez 3 minuty się przytulajcie, pytaj też dziecko, jak minął mu czas bez ciebie. Rób tak również zawsze, gdy odbierasz je z przedszkola czy szkoły. Dzięki temu poczuje, że jest dla ciebie naprawdę ważne. Zobacz też: Tej jednej rzeczy nigdy nie odmawiaj dziecku! Dlaczego nie warto pomijać zasady 3 pierwszych minut? Ignorowanie tej zasady może mieć różne konsekwencje, w zależności od charakteru danego dziecka. Brak możliwości powiedzenia rodzicom wszystkiego, co się czuje i przeżywa (nawet najbardziej błahych rzeczy), powoduje, że z czasem dziecko zacznie uważać, że wszystko jest zbyt mało ważne, byś mogła się tym zainteresować . Wówczas wiele ważnych rzeczy związanych z twoim dzieckiem może cię ominąć, a tego byś pewnie nie...
Ostatnio trafiłam na wpis Doroty Zawadzkiej o pewnej popularnej "metodzie" wychowawczej. Sama jej nie stosuję i jestem jej ogromnym przeciwnikiem. I choć ten sposób wcale nie działa, to i tak rzesze rodziców nadal ją stosują. .. tylko zastanawiam się, po co? „Już dzwonię do pani doktor i trzeba będzie zrobić zastrzyk”, „nie pójdziemy nad morze”, „nie pójdziesz na basen”, „to wracamy do domu”, „ale ty jesteś niedobra/y”, „nic ci nie kupię”, „widzisz? wszyscy na Ciebie patrzą”, „zobacz, wszyscy się z ciebie śmieją”, „oszaleję z tobą”... Zapewne domyślacie się kiedy słychać te wszystkie „świetne” skierowane do dzieci słowa. Tak, przy posiłkach! Bardzo proszę w imieniu dzieci - nie róbcie tak!" - czytamy na profilu Doroty Zawadzkiej. Jednak to wierzchołek góry lodowej. Rodzice kłamią, szantażują i zmyślają , nie tylko, by malucha nakłonić do jedzenia, robią to przy niemalże każdym napotkanym oporze ze strony dziecka. Potwór z szafy Choć dziecięca wyobraźnia nie zna granic i maluchy wielu rzeczy się boją, to niestety większość lęków, to zasługa kochanych rodziców i dziadków. Co ciekawsze, dzieci straszono chyba od zawsze. Wiele uwielbianych przez nas bajek niegdyś kończyło się źle , choćby biedny Czerwony Kapturek został pożarty i taki był koniec tej historii. Bajka miała być straszną lekcją dla dzieci, ale czy skuteczną? Tak straszenie dzieci to bardzo stara "metodą," ale w gruncie rzeczy bardziej poprawnie będzie to nazwać błędem wychowawczym . Wielu z nas najpewniej także tak było wychowywanych. Mnie babcia straszyła choćby babą z komina. Do dziś nie mam pojęcia, co to miało na celu, ale pamiętam, że jej się bardzo bałam zawsze, gdy przyjeżdżałam na noc. Dziś jestem bardzo wyczulona na to, jak ktoś próbuje...
