Pomiędzy karierą a rodziną - znajdź czas tylko dla siebie

Chcesz już teraz zaplanować sobie, kiedy wziąć urlop? Dobrą opcją jest wykorzystanie dni ustawowo wolnych od pracy. Przy dobrej organizacji można mieć naprawdę długi wypoczynek, nie tracąc zbyt wielu dni urlopowych. Podpowiadamy, kiedy wypadają dni wolne od pracy w 2020 roku. Dni wolne od pracy 2020: kiedy wypadają? W tym roku kalendarz dni ustawowo wolnych od pracy wygląda następująco: 1 stycznia – Nowy Rok (środa), 6 stycznia – Trzech Króli (poniedziałek), 12 kwietnia – Wielkanoc (niedziela), 13 kwietnia – Poniedziałek Wielkanocny (poniedziałek), 1 maja – Święto Pracy (piątek), 3 maja – Święto Konstytucji 3 maja (niedziela), 31 maja – Zesłanie Ducha Świętego (niedziela), 11 czerwca – Boże Ciało (czwartek), 15 sierpnia – Święto Wojska Polskiego i Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny (sobota), 1 listopada – Wszystkich Świętych (niedziela), 11 listopada – Święto Niepodległości (środa), 25 grudnia – Boże Narodzenie (piątek), 26 grudnia – drugi dzień świąt Bożego Narodzenia (sobota). Długie weekendy 2020 W tym roku sporo świąt wypada w sobotę i niedzielę, dlatego nie będzie okazji do zbyt wielu długich weekendów. Warto jednak skorzystać z tych, które się pojawią. Już na początku roku można mieć aż 6-dniowy wypoczynek, jeśli weźmie się dwa dni urlopu – 1 i 2 stycznia. Kolejne długie weekendy wypadają dopiero w święta wielkanocne, a potem w majówkę . Wówczas możemy mieć 3 dni wolnego bez wykorzystywania żadnego dnia urlopowego. W czerwcu warto wziąć wolny piątek po Bożym Ciele, wówczas uzyska się 4-dniowy weekend. W tym roku 11 listopada wypada w samym środku tygodnia , w środę. Jeśli zdecydujemy się na urlop 9 i 10 listopada lub 12 i 13, wówczas, możemy liczyć na 5-dni wolnego. Boże Narodzenie wypada w piątek, więc wtedy również czeka nas długi, tym razem 3-dniowy weekend....

Dlaczego my, mamy, jesteśmy zmęczone, ciągle w biegu, nie mamy chwili na złapanie oddechu? „Chcemy wszystko robić jednocześnie. To nas gubi. Byłoby nam dużo łatwiej, gdybyśmy nie miały wobec siebie tak wielkich oczekiwań i robiły różne rzeczy w swoim tempie” – mówi Kinga Ślużyńska, psycholog, life coach, psychoterapeuta . A czy można inaczej? Sprawdź. My, matki, żyjemy chyba tylko dzięki kawie. W ciągłym biegu! Jak my dajemy sobie w ogóle radę? Czasem mam wrażenie, że ostatkiem sił, szczególnie wtedy, gdy kobieta ma na sobie obowiązków za 2-3 etaty. Ogrom zadań, które kobiety na siebie biorą, bywa porażający. Potem ledwo się z tym wyrabiają, pracują w weekendy, siedzą po nocach, kosztem np. snu, randki z mężem czy wypoczynku.  Znak naszych czasów, czy tak było zawsze? Nasze matki też tak goniły ostatkiem sił? Wydaje mi się, że kiedyś mieliśmy większą pomoc rodziny, mieszkaliśmy bliżej siebie, częściej korzystaliśmy z pomocy babci, sąsiadów, koleżanek, nie było komputerów, smartfonów, nie zabieraliśmy pracy do domu. Ale czy kiedyś kobiety miały lżej i były bardziej wypoczęte? Trudno powiedzieć. W dzisiejszym świecie jest na pewno więcej oczekiwań, jakie my kobiety chcemy spełniać np. określonego wzorca macierzyństwa, perfekcyjnej pani domu.  Chcemy dobrze pełnić swoje role, a nawet kilka na raz i to na 100 proc. Rozmawiając z kobietami słyszę, jak bardzo chcą robić karierę, być dobrą żoną, doskonałą matką... One nie tylko chcą pracować, chcą robić coś wyjątkowego, z pasją, mieć osiągnięcia. I jeszcze chcą to jednocześnie godzić z opieką nad małymi dziećmi. Niestety nie da się wszystkiego robić na raz, na 100 proc. i jeszcze być przy tym wypoczętą. To, że tak wiele od siebie oczekujemy, budzi dużo napięcia– już od tego można poczuć się zmęczonym!  Skąd bierze się ta presja? Z zewnątrz czy od nas samych?...

Dziecko - kochasz je nad życie, ale czasami doprowadza cię do wściekłości. Podnosisz głos, a za chwilę masz wyrzuty sumienia widząc jego wykrzywioną w podkówkę buzię. Obiecujesz sobie, że już nigdy nie nakrzyczysz na dziecko , nie stracisz panowania nad sobą. Do następnego razu. Dzieci marudzą, płaczą, zachowują się irracjonalnie. Odmawiają współpracy, kiedy trzeba się spieszyć. W takich sytuacjach czujesz złość na dziecko. Znowu to robi – myślisz sobie. Robi mi na złość. Już nie mogę. Nie wytrzymam, mam dość. I wybuchasz. Krzyczysz, twoje dziecko się boi, a ty czujesz się podle. Chcesz nauczyć dziecko panowania nad emocjami, ale czujesz, że sama nie jesteś dobrym przykładem. Skąd bierze się ta złość, którą odczuwasz w stosunku do dziecka? Złość nie jest zła Wyobraźmy sobie taką sytuację: codziennie rano budzisz dziecko, żeby iść z nim do przedszkola. Potem biegniesz do pracy. I każdego ranka powtarza się ten sam scenariusz : najpierw dziecko nie chce wstać, potem nie chce się ubrać, potem rozlewa na siebie mleko, potem płacze, bo nie chce wyjść z domu albo zaczyna się czymś bawić i nie chce tej zabawy przerwać. A minuty nieubłaganie mijają. Wiesz już, że znowu wyjdziecie za późno i znowu spóźnisz się do pracy. Boisz się reakcji szefa. Do tego jesteś niewyspana. Co robisz? W którymś momencie pękasz: może już przy ubieraniu, może dopiero przy rozlanym mleku: zaczynasz krzyczeć . Jesteś zła, sfrustrowana i zestresowana. Złość bierze górę. Złość sama w sobie, jako uczucie, nie jest zła. Zły może być sposób, w jaki ją wyrażamy - i to tutaj jest pole do pracy nad sobą. Odczuwamy całe spektrum różnych emocji – niektóre są przyjemne, inne nie. Każda ma jakiś cel, czemuś służy. Złość jest sygnałem ostrzegawczym : coś mi nie pasuje, czuję się zagrożona, moje potrzeby są zaniedbywane. Złość motywuje do zmiany sytuacji...