Nie lubi mówić o sobie, że jest samotną matką, woli "samodzielnie wychowującą dziecko". Samotność stygmatyzuje, nie dodaje sił. Samodzielność sprawia, że łatwiej uwierzyć w swoje możliwości. Agnieszka Baaske, mama czteroletniego Stefana, uwierzyła, choć ostatnie lata były najtrudniejsze w jej życiu. Czuje, że wygrała.
Zanim Agnieszka zaczęła mocno stąpać po ziemi, miała wrażenie jakby zawieszenia w obłokach. – Wiedziałam, że w Polsce trudno być artystą. Dlatego kończąc studia artystyczne, zakładałam nawet, że to będzie moje hobby – mówi Agnieszka. – Etat? Nie dla mnie! Przecież artystka powinna tworzyć, a nie tkwić za biurkiem!
To dlatego nie była w stanie usiedzieć w jednym miejscu. Była niespokojna, ale też niepogodzona z tym, co niosła rzeczywistość. Nie wiedziała, jak połączyć te dwa światy.
Gdy zaszła w ciążę, wszystko się zmieniło. Choć na tę zmianę mniejszy wpływ miało to, że Agnieszka będzie mamą. Ogromna odpowiedzialność z tym związana, wyzwoliła złą energię w jej związku. Dzisiaj nie chce do tego wracać, ale wtedy musiała znaleźć nowy dom i przestać chodzić z głową w chmurach.
Bez własnego domu, stałego wynagrodzenia, w ciąży i ze świadomością, że przyjdzie jej samodzielnie wychowywać dziecko. Agnieszka skończyła wadzić się z życiem. – Pewnego dnia przestałam płakać. Poszłam do urzędu pracy, by się zarejestrować, i dwa dni później miałam pracę. I to w moim zawodzie, jako projektantka! To się przecież nie zdarza!
Wynajęła mieszkanie, czuła, że powoli wychodzi na prostą... Nie mogła tylko uwolnić się od traumatycznych wspomnień, ale starała się z całych sił, by synek nie był narażony na negatywne emocje z nimi związane.
– Tłumaczyłam sobie, że nie ja pierwsza będę samotną matką, że wiele innych kobiet spotkał podobny los. Szukałam tych innych, by znaleźć wsparcie. To mi pomagało. Chciałam zrozumieć, dlaczego mnie to spotkało, ale też odkryć wartości, które wynikały z tej sytuacji. Szukałam różnych rozwiązań. Do dziś zastanawiam się, skąd miałam tyle siły, by przezwyciężyć te trudności.
Gdy urodził się Stefan, Agnieszka poczuła, że to ją... uratowało (jak sama mówi: spionizowało). – Jestem wdzięczna losowi za synka. Dzięki niemu uświadomiłam sobie, że nie muszę jechać na koniec świata, by się spełnić. Że to moje dziecko jest kluczem do mojego szczęścia! Jego narodziny uświadomiły mi też, jakie są moje prawdziwe potrzeby, czego chcę w swoim życiu, a czego nie.
Natasza Urbańska: macierzyństwo zmieniło mnie w lwicę Natasza Urbańska , aktorka i wokalistka, o sobie w roli matki mówi: – Kobieta staje się pełniejsza, będąc matką. Na początku nogami i rękami wzbraniasz się, żeby nie zajść w ciążę , bo to wszystko pokomplikuje, a nagle okazuje się, że można pogodzić te wszystkie rzeczy. Dla Nataszy Urbańskiej dziecko jest priorytetem – odkąd została matką, kariera zeszła na dalszy plan. Ale nie zrezygnowała z niej całkowicie: – Fantastyczne jest to, że mogę, będąc matką, realizować się jako artystka. Mogę też założyć własny biznes i temu poświęcić także dużo czasu. To wszystko można pogodzić. Najważniejsze jest dla mnie tworzyć rodzinę, będę o nią walczyć jak lwica – dodaje aktorka. Zobacz także: On jest na zawsze – wywiad z Beatą Sadowską Anna Głogowska: mam większy dystans Anna Głogowska, tancerka, również przyznaje, że macierzyństwo zmieniło jej sposób myślenia i jej życiowe priorytety. Gwiazda twierdzi, że bycie matką zwiększyło jej dystans do codziennych problemów i uwrażliwiło na problemy drugiego człowieka. Sprawiło także, że jest bardziej dojrzałą artystką. – Te rączki zarzucone na szyi to jest coś, co jest w stanie poprawić humor nawet najbardziej zepsuty ze względów zawodowych czy nawet prywatnych. Macierzyństwo to dla mnie przyjemność. I powoduje również, że w pracy ma się zupełnie inne podejście do tego, co się robi. Nawet do jakichś takich swoich, związanych ze sztuką, z kreowaniem nowych pomysłów rzeczy. Zawsze patrzy się już przez pryzmat troszkę doroślejszej osoby – podkreśla Głogowska. Dorota Gardias: bycie matką to najpiekniejsza historia Dorota Gardias , prezenterka pogody, to aktywna młoda mama – do pracy wróciła miesiąc po porodzie . Z powodzeniem łączy pracę zawodową z opieką nad córeczką Hanią....
Poród nie zawsze przebiega zgodnie z naszymi oczekiwaniami. Mamy w głowie jakiś plan, jakieś wyobrażenia i oczekiwania (zwłaszcza, gdy nie rodzimy po raz pierwszy), a potem okazuje się, że nigdy tak naprawdę nie można przygotować się na coś tak nieobliczalnego, jak przyjście dziecka na świat. Pod opowieścią tej mamy, mogłoby się pewnie podpisać wiele kobiet, które także zostały postawione w obliczu przerażającej sytuacji. Posłuchajcie... "Nie miałam planu jak mam rodzić, nie zamawiałam douli , nie chciałam rodzić w wodzie, nie myślałam o żadnych innowacjach. To był mój drugi poród więc wiedziałam jak będzie wszystko przebiegać. Chciałam tylko by poród trwał krótko, a dziecko całe i zdrowe pojawiło się na świecie. Wody odeszły mi o 2.nad ranem. Zabraliśmy z mężem najpotrzebniejsze rzeczy, zapewniliśmy opiekę starszemu dziecku i pojechaliśmy do szpitala. Po kilku godzinach już wiedziałam, że coś jest nie tak. Nic nie szło tak jak powinno. Skurcze były bardziej bolesne jak poprzednio, mocniejsze, a mniej efektywne. Położna cały czas przychodziła, sprawdzała rozwarcie i była bardzo zawiedziona brakiem postępu. "Cały czas zastanawiałam się co jest nie tak..." Czy to ja jestem starsza i inaczej odczuwam ból i zmęczenie, czy to może moje ciało nie przygotowało się na poród? Mój mąż starał się mnie pocieszać i rozweselać, ale i po nim było widać niepewność. Potem nawet on przestał żartować. Kiedy położna weszła i zapytała, czy czuję że chcę przeć, okazało się, że nie. Skurcze były coraz lżejsze, mniej bolesne.Tak jakbym nie miała rodzić. Podano oksytocynę . Dziecko pojawiło się w kanale rodnym, ale to nie główka była pierwsza... Potem długo się zastanawiałam jak do tego doszło, że dziecko ułożone było pośladkowo, a nikt o tym nie wiedział. Na USG w 36.tyg ciąży mój synek był ułożony...
Być może zostanę przez niektórych uznana za dziwaczkę, ale zdecydowanie różnię się od innych, znanych mi kobiet. Zastanawiam się, czy w ogóle mam coś takiego, jak instynkt macierzyński ? Chyba jednak nie. Może dlatego, że jestem jedynaczką i zawsze miałam słaby kontakt z rówieśnikami. Nie chodziłam też do przedszkola, ponieważ moi rodzice uznali, że lepiej mi będzie w domu z babcią. Chciałam być jak moja mama... zadbana, spełniona zawodowo W szkole nie miałam żadnej koleżanki, bo dziewczynki znały się jeszcze z przedszkola, a ja byłam obca. Nigdy nie miałam też przyjaciółki od serca czy chłopaka. Dopiero na studiach poznałam Michała, z którym połączyło mnie coś więcej. Czy to była miłość, nie wiem... W każdym razie Michał wyznawał mi swoje uczucie, a ja też mówiłam, że go kocham. Gdy jednak wszystko się rozpadło, nie tylko nie rozpaczałam, ale nawet specjalnie nie przeżywałam tego rozstania. W każdym razie Michał uczynił mnie kobietą, za co mu jestem wdzięczna, ponieważ chciałam mieć to już za sobą. Nie zamierzałam zbyt szybko zakładać rodziny , a już na pewno mieć dzieci. W formach antykoncepcji byłam doskonale zorientowana, trochę czytałam, trochę podpytałam mamę. Pieniądze nie stanowiły dla mnie problemu, więc ewentualny temat niechcianej ciąży też dla mnie nie istniał. Zdecydowanie nie widziałam siebie w roli matki i żony . Stawiałam na karierę zawodową albo naukową. Chciałam trochę skorzystać z życia, a nie od razu przeistoczyć się w kurę domową. Wzór stanowiła dla mnie mama. W młodości zawsze była kobietą zadbaną, nigdy nie wyszła z domu bez makijażu i odpowiedniej fryzury. Podziwiałam ją za to, a wiele osób zazdrościło mi takiej ładnej mamy. Chciałam pójść w jej ślady. Czytaj także: Prawdziwe historie: Czasem warto zaufać. Najpierw luźne związki a potem mąż i dzieci...
