Zwykły dzień - felieton czytelniczki

Noc Budzę się o 4.00 nad ranem. Chce mi się siusiu. Próbuje się podnieść, razem z moim ogromnym brzuszkiem ( bliźnięta ). Nie udaje się. Druga próba. Trzymam się ramy łóżka i biorę zamach. Poszło. Moje stękanie budzi męża. Siada gwałtownie na łóżko i mówi, trochę zbyt głośno: "Co się dzieje? To już?". Ta sytuacja powtarza się co noc.  Gdy wracam do łóżka, układam się odpowiednio przez pół godziny i przez drugie tyle próbuje usnąć.  Poranek Budzę się o 8.00. Od razu sięgam po sucharki, które mam przy łóżku, gdyż leki głód powoduje u mnie nudności . Łapczywie zjadam pół paczki i przyglądam się moim brudnym oknom, których wcale nie mam ochoty (ani zamiaru) myć. Zastanawiam się, kogo by w tę niewdzięczną robotę zaangażować.   Idę wykonać poranna toaletę i jem śniadanie. Jajka nadal mi śmierdzą , za to śledzika zagryzanego dżemem, jak najbardziej wciągnę.  Dzwoni Mama. Czemu jeszcze nie rodzę . Nie wiem. Też się zastanawiam. Mówię jej o oknach i szybko kończy rozmowę. Zabieram się za poranne czytanie na forum historii porodowych: co, u kogo i jak długo. Wcale nie czuję się przez to lepiej. Może jedynie raźniej, że nie tylko mnie to czeka.  Moja ginekolożka kategorycznie zabroniła mi czytać te "rewelacje" w internecie i diagnozować się u "wujka google'a", zwłaszcza, że już dwa razy dzwoniłam do niej, że "na pewno mam cholestazę i zatrucie ciążowe ".  Przedpołudnie  Przeglądam stronę z wózkami , wciąż nie mogę się zdecydować miedzy dwoma modelami. Idę do pokoju dzieciaków i delektuje się widokiem dwóch łóżeczek, ciuszków na komodzie. Ogarnia mnie jednocześnie strach i podniecenie, już niedługo będę ich miała przy sobie. "Zacznie sie Kongo" - tak mówi moja mama.  W ramach przyśpieszenia porodu postanawiam wybrać...

p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 11.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: #000000} p.p2 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 11.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: #000000; min-height: 13.0px} span.s1 {font-kerning: none} Pracować mniej, wydawać mniej, mieć mniej - pod tymi hasłam minimalistów podpisuję się obiema rękami. Od siebie dorzucam - sprzątać mniej i krzyczeć mniej . Na dzieci. Nie, żeby były z nimi szczególne problemy. Problemy są zwykłe, ale dokuczliwe: wieczny bałagan w pokoju, zaciekła niechęć do ubierania się, podbieranie moich kosmetyków itp.  Minimalista bez nerwów Może gdyby ograniczyć im ilośc zabawek, przynajmniej pierwszy problem by się rozwiązał? Zatem wkraczam do dziecięcego pokoju, ale już na progu natykam się na pierwszą przeszkodę: rowerek córki. Stoi na honorowym miejscu - w samym wejściu, za to córki brak. Coś mi jednak podpowiada, że tu była. Wszędzie leżą jakieś strzępy - ni to papier, ni materiał, przedziwna substancja. W dodatku mokra! Odsuwam rowerek i idę po śladzie. Pełno wszędzie tych strzępów, ale przy drzwiach namierzam pewne zagęszczenie. W dodatku słychać, jak coś mlaszcze. Zaglądam za drzwi, a tam moja dziewczynka we własnej osobie żuje biblioteczkę. Wyciągnęła książki brata, usunęła część kartek i sprawdza, czy dobre. No, przecież już wiesz, że niedobre - postrzępiłaś tak całego Brzechwę! Biorę głęboki oddech i trzymam. Przy wydechu myślę sobie, że może to nawet niezły pomysł, żeby się tych książek trochę pozbyć. Zgromadziliśmy ich tyle, że starczyłoby na osiedlową biblioteczkę i dawno się już nie mieszczą na półkach. Wołam syna i mówię, że książki trzeba oddać na szkolną zbiórkę do szpitali. Pani psycholog ostrzegała co prawda, że takie nagłe akcje nie przysporzą dzieciom inteligencji emocjonalnej , ale ja tu walczę o minimalizm we własnym domu,...

Młoda mama to świetny cel dla tych, którzy zawsze wszystko wiedzą lepiej. Jeśli szybko wraca do pracy , unoszą brwi i z grozą w głosie pytają: „I co, zostawisz dziecko w żłooobkuuu?” (jakby chodziło o dworcową przechowalnię bagażu). Jeżeli decyduje się na zostanie w domu , dogadują, że nic nie robi,  a przecież mogłaby przyrządzać trzydaniowe obiady albo chociaż skończyć korespondencyjny kurs języka chińskiego ;-). Co naprawdę robią mamy, które 24 godziny na dobę opiekują się maluchem ? O której udaje im się znaleźć chwilę dla siebie? Co najbardziej je stresuje, a co cieszy? Zapytałam o to Kingę, mamę 18-miesięcznej Hani, Wiktorię, mamę 9-miesięcznej Elizy oraz Ewę, mamę 14-miesięcznego Wojtka i 9-letniej Ali.   „A czym ty jesteś zmęczona?” – O tak, czasem słyszę to pytanie, zupełnie jakbym całymi dniami wylegiwała się na kanapie – śmieje się Kinga. – Nic z tego: przy małym dziecku ciągle coś się dzieje, a to choroba, a to ząbkowanie, a to zły dzień… A nawet jeśli nie, to i tak nieustannie coś robię . Hania mało śpi  i jest bardzo ruchliwa. Wszędzie jej pełno, wszędzie próbuje wejść , wszystkiego chce dotknąć. Non stop muszę mieć ją na oku. Nie ma mowy, żebym np. usiadła z książką. Poza tym wiadomo: pranie, sprzątanie, gotowanie itd. Wszystko robię sama, bo przecież „siedzę w domu”. Córeczka Wiktorii  nieustanne wymaga uwagi . – Sama bawi się tylko chwilę. Jeśli się nią nie zajmuję, jęczy, krzyczy i płacze. Trudno jest, np. robić obiad przy wyjącym niemowlaku, dlatego prace domowe wykonuję nieregularnie. Za to staram się spędzać czas tak, żeby i mnie, i dziecku sprawiało to przyjemność – mówi. Z kolei Ewie najbardziej daje w kość brak snu. – Czasami śpię po 3-4 godziny na dobę, co jest dla mnie trudne, bo zawsze...