Jesteś ojcem? Pewnie już wiesz, że gdy rodzi się dziecko, zapotrzebowanie na niektóre talenty, cechy charakteru i umiejętności gwałtownie rośnie. Wiele z nich masz, choć niekoniecznie musiałeś korzystać z nich w aż takim zakresie jak teraz. Inne będzie próbowało wyćwiczyć w tobie twoje dziecko. Możesz być pewien, że będzie niczym najlepszy trener - nie odpuści!
Polecamy także: Dobry tata - co to właściwie znaczy?
Co ci się przyda?
Być może widziałeś tę fotkę gdzieś w sieci: siedzącemu przy stole facetowi o pokerowej twarzy spływa z czoła na krawat i koszulę ciecz w kolorze czekolady. Do wazy, która stoi przed nim, wpadła właśnie piłka. Podpis: "Cierpliwość i opanowanie. Dopiero mając dzieci odkryjesz, na jakim poziomie są u ciebie".
Tak to właśnie wygląda: dziecko nie raz i nie dwa wystawi cię na próbę. Będzie płakać, jęczeć, kwękać, marudzić, piszczeć, hałasować, obśliniać twoją komórkę, polować na laptopa i robić mnóstwo innych denerwujących rzeczy. Dlatego warto umieć panować nad własnymi emocjami.
– Nie chodzi o to, by ukrywać emocje (dziecku można powiedzieć "Złości mnie, gdy robisz to, czy tamto"), ale o to, by nie dać się ponieść złości. Trzeba zreflektować się, zanim wybuchniemy, powiedzieć sobie "Ok, ono wrzeszczy i tupie, ale ja jestem dorosły i potrafię się kontrolować." A jeśli już wybuchniemy (to może się przydarzyć nawet Dalajlamie), trzeba przeprosić dziecko i przyznać się do błędu ("Nie powinienem tak na ciebie krzyczeć, zdenerwowałem się, przepraszam"). Ojcowski autorytet przez to nie ucierpi. Wręcz przeciwnie – zapewnia Kazimierz Ździebło, psycholog i psychoterapeuta z Dolnośląskiego Centrum Psychiatrii i Psychoterapii SUPER-ego, ojciec Zosi i Krzysia.
Nie namawiamy cię, byś zaczął płakać na kreskówkach, jednak gotowość odczytywania sygnałów wysyłanych przez dziecko jest bardzo wskazana. Niemowlę nie powie, że boli je brzuch albo chce się przytulić. Starsze dziecko nie zawsze będzie umiało nazwać swoje uczucia czy potrzeby. Dlatego warto nastawić się na odbiór i nauczyć się je odczytywać, co oczywiście nie jest łatwe i nie zawsze się udaje.
– Warto też próbować zrozumieć malucha. Jeśli na przykład płacze, mówienie "Nie becz, nic się nie stało" niewiele daje. Bo przecież coś się stało, czegoś chce, coś mu dolega, o czymś chce mi powiedzieć skoro płacze – mówi psycholog.
Dziecko nie może zgadywać, że je kochasz, musi być tego pewne. To jednak nie oznacza, że musisz okazywać uczucia dokładnie tak samo jak jego mama, np. obsypując je milionem całusków.
– Ona może przytulać, ty bawić się z nim, tarmosić, siłować. Nie jesteś mamą bis, a dziecku nie przeszkadza, że każde z rodziców traktuje je nieco inaczej – wyjaśnia Kazimierz Ździebło.
Jednym z najważniejszych sposobów okazywania uczuć jest uwaga, jaką dajemy dzieciom, to, że dostrzegamy ich potrzeby, reagujemy na nie, akceptujemy jego potrzeby.
Nie chodzi o to, byś był dyktatorem i mówił "Ma być tak a tak, koniec dyskusji", czasem jednak bardzo przydaje się męska zadaniowość i brak skłonności do zagłębiania się w tysiąc subtelności. Jeśli np. dzieje się coś niepokojącego, trzeba iść do lekarza, a nie snuć domysły.
Warto oczywiście rzucić palenia, dbać o formę i chodzić do lekarza, ale chodzi także o twój komfort psychiczny.
– Dzieci nauczyły mnie, że muszę mieć trochę czasu dla siebie: spotkać się z kumplami, zająć swoimi pasjami. To pozwala mi się zresetować, uwolnić zgromadzone emocje. Dzięki temu jestem lepszym ojcem – mówi psycholog.
Wyobraźnia przydaje się nie tylko dlatego, że pozwala wymyślać fajne bajki i zakręcone zabawy. Gdy się ma dziecko, trzeba wiedzieć jakie konsekwencje może mieć zostawienie szeroko otwartego okna, picie gorącej herbaty z maluchem w ramionach czy zostawienie ważnych dokumentów w zasięgu jego rąk.
Trzeba też stale pamiętać, że małe dziecko nie potrafi dbać o własną skórę i wystarczy moment, by wpakowało się w poważne tarapaty.
Sprawdź co zagraża twojemu dziecku
Co robić, gdy pojawiają się problemy w przedszkolu? Podpowiada Beata Chrzanowska-Pietraszak, psycholog i psychoterapeuta z "Uniwersytetu dla rodziców " Moja córeczka nie chce chodzić do przedszkola. Co rano w szatni wpada w histerię, krzyczy „Nie zostawiaj mnie mamusiu! Błagam! Będę już z grzeczna!”. Pęka mi serce i czuję się jak kat. ( Dagmara, mama 3,5-letniej Marty) Zdaniem Beaty Chrzanowskiej są dwie możliwości: albo Marcie jest z jakiegoś powodu źle w przedszkolu albo jej mama tak naprawdę nie chce, by mała tam chodziła. Tak czy inaczej trzeba zrobić wszystko, by poprawić sytuację, zanim Dagmara osiwieje ze zmartwienia, a jej dziecko na dobre zrazi się do przedszkola. – Myślę, że warto zacząć od spokojnej rozmowy z córeczką . Jeśli problem dotyczy przedszkola, trzeba go zidentyfikować. Może mała nie cierpi leżakowania? Albo pokłóciła się z najlepszą koleżanką? Warto także porozmawiać z nauczycielką, być może z jej pomocą uda się rozwiązać zagadkę – radzi Beata Chrzanowska. Także Dagmara powinna przyjrzeć się swoim uczuciom . – Zdarza się, że mamy tak naprawdę wcale nie chcą by ich dzieci chodziły do przedszkola. Posyłają je tam, ale mają ogromne poczucie winy, czują, że je krzywdzą. Dzieci to wyczuwają i mają w głowie bałagan: „Muszę iść w miejsce, którego moja mama nie lubi. Będzie strasznie!” Przeczytaj także: "Mamo, weź mnie stąd" - wywiad z psychologiem o pierwszych dniach w przedszkolu Moja córeczka próbuje rządzić innymi dziećmi. Gdy nie chcą jej słuchać, poszturchuje je, a nawet bije. Nie wiem, gdzie się tego nauczyła. (Ewa, mama 4-letniej Wiktorii) - Gdy dziecko jest agresywne , warto przyjrzeć się dorosłym, którzy je otaczają. Maluchy są jak lusterka, w których odbija się ich zachowanie. Rodzice nie muszą...
Dziecko, które jest szanowane przez najbliższych, uczy się szacunku do innych i do samego siebie – mówi Beata Płażewska, psycholog dziecięcy . No dobrze, tylko co to właściwie znaczy? Skąd dziecko wie, że jest szanowane? I jak to pogodzić z wychowywaniem? 1. Szanuj indywidualność dziecka Każdy człowiek od dnia narodzin ma prawo do bycia sobą: kimś o określonym temperamencie , talentach , niedostatkach. Ma prawo rozwijać się we własnym tempie i iść własną drogą. Nie musi spełniać niczyich ambicji. Niby to wszystko wiemy, ale... Tak bardzo chcemy, by nasze dzieci były najwspanialsze, że czasem zupełnie niepotrzebnie je poganiamy: za szybko uczymy siadać, chodzić, denerwujemy się, gdy później niż rówieśnicy zaczynają mówić albo gorzej rysują. Biorąc pod uwagę potrzeby i możliwości dziecka , okazujemy szacunek dla jego odrębności. Gorzej, gdy bez ustanku porównujemy je do innych. Nie można na przykład oczekiwać, że skoro starsza siostra dziecka była „taka spokojna”, ono także takie będzie, bo przecież jest... inną osobą. Czytaj też: Fajnie mieć rodzeństwo – Warto także zdawać sobie sprawę, że dziecko to nie mały dorosły – podkreśla Beata Płażewska. – Inaczej rozumuje, żyje w świecie, w którym fikcja miesza się z rzeczywistością, jest egocentryczne . Ma więc prawo panicznie bać się odpływu w wannie, opowiadać niestworzone historie, niecierpliwić się, wiercić przy stole właśnie dlatego, że jest dzieckiem. To, że jest dzieckiem nie oznacza, że jego sprawy są mniej ważne. – Często jest tak, że gdy mama woła dziecko, oczekuje, że ono zjawi się natychmiast. A przecież dziecko ma prawo zrobić to samo co ona. Czyli powiedzieć: „Za chwilę, muszę dokończyć to czy tamto” – mówi psycholog. 2. Słuchaj dziecka Jednym z najbardziej elementarnych wyrazów szacunku jest uwaga , jaką obdarza...
Obserwujemy naszego szkraba, cieszymy się z jego zalet, staramy się nie przeoczyć mocnych stron, porównujemy go do innych. Czasem nawet (mniej lub bardziej świadomie) wyznaczamy mu pewną ścieżkę, którą powinien kroczyć. Czy możemy jednak przewidzieć jego przyszłość? „To geniusz!” – z przekonaniem mówi dziadek o Kamilu. „Jest taka śliczna, że pewnie zostanie Miss Świata” – zachwycają się rodzice Laury. Małe dziecko to dla rodziców wielka niewiadoma. Patrząc na nie, zastanawiamy się, jakie będzie za dwadzieścia, trzydzieści lat. Kim zostanie? Jak będzie wyglądało? Czy zawsze będzie takie zdolne jak teraz? Czy w stwierdzeniach typu: „Moje dziecko to urodzony sportowiec/aktor/naukowiec” albo: „Ono na pewno wyrośnie na ślicznotkę/dwumetrowego koszykarza” jest ziarno prawdy? Jak możemy wpłynąć na przyszłość pociechy? A czego lepiej nie robić? O tym wszystkim rozmawialiśmy z panią prof. dr hab. Barbarą Hulanicką z Zakładu Antropologii PAN we Wrocławiu i z Beatą Chrzanowską, psychologiem, pedagogiem specjalnym. I teraz już wiemy... Jak poznać, że nasze dziecko to geniusz? Kamil dużo szybciej niż jego rówieśnicy zaczął śledzić wzrokiem grzechotkę, gaworzyć, wkładać klocki do wiaderka, rozumieć słowo „nie” – mówi jego mama Agnieszka. Teraz chło piec ma półtora roku i najbardziej kocha tekturowe książeczk i. Szybko uczy się nowych rzeczy. Czy wyrośnie na kogoś wyjątkowego? Rzeczywiście może tak być, bo szybki rozwój psychoruchowy to pierwszy sygnał szczególnych uzdolnień – mówi Beata Chrzanowska, pedagog specjalny, psycholog z Uniwersytetu dla Rodziców w Warszawie. – Warto wspierać malca, zapewnić mu warunki do rozwijania talentów. Ale uwaga: nie można z tym przesadzić, by nie „przestymulować” dziecka i nie zniechęcić nadmiernymi oczekiwaniami. Sukces w...
