"Tata, odłóż Kubusia" - zazdrość o brata

Tym razem będzie o wielkim zamieszaniu, poszukiwaniach odpowiedniej sukni i czapeczki oraz słodkim śnie małej w czasie jej chrztu. Zamieszania z organizacją chrzcin jest niemal tyle, co ze ślubem. Trzeba się umówić w kościele, przygotować obiad, zaprosić gości. Małgosia jest tak przejęta, że między nami co chwilę iskrzy. A Agatka? Nie za bardzo wie, co się dzieje. – Będziemy cię chrzcić, kochanie – mówię do niej. – Aguu? – odpowiada. I uśmiecha się. Ostatnio uśmiecha się już tak słodko, że co chwilę miękną mi kolana. Wybieramy wariant skromny – zapraszamy tylko najbliższą rodzinę i garstkę przyjaciół. Wbrew narodowej tradycji oznajmiam, że nie będzie mocnego alkoholu. Po lampce wina na głowę. W końcu to święto naszego dziecka, więc dlaczego mamy przy nim pić alkohol? Trzeba też zorganizować jakieś noclegi dla części rodziny. Wszystko to jednak malutki drobiażdżek przy problemie najistotniejszym: jak ubrać Agatkę. Piękna i nieświadoma Nie mogłem się nadziwić, jak można się przejmować ciuszkami dla dziecka, skoro ono i tak nie rozróżnia eleganckiego sweterka od spranego śpiocha. Najważniejsze, moim zdaniem, powinno być jedno kryterium: żeby małej było wygodnie. Ale nikt się ze mną w tej kwestii nie zgadzał. A już na pewno nie moja żona i mama chrzestna. Zorganizowały ze trzy wyprawy do sklepów, żeby wybrać dla Agatki strój. Ale przyznam szczerze, jak już wybrały... to serce mi zamarło. Piękny sweterek zapinany na guziczki, cieniutka spódniczka z woalu, a na główkę dziergana czapeczka. Córka wyglądała szałowo! Choć nadal nie sądzę, by to dostrzegła. Słodki aniołek W kościele Małgosia była dumna jak paw. Z trójki chrzczonych tego dnia dzieci tylko Agatka nie płakała. Pewnie dlatego, że prawie cały czas spała. Trzymałem ją na rękach, a ona drzemała w swojej ulubionej pozycji – z głową na...

Starszy braciszek głaszcze siostrzyczkę z taką siłą, że mała zaczyna natychmiast płakać. Młodsza córka krzyczy w złości, że mama zawsze trzyma stronę starszej. Dzieci zaczynają przepychać się i kłócić, bo każde z nich chce usiąść na twoich kolanach. Tak, jak radość, miłość, ale także złość czy gniew, zazdrość to jedno z uczuć towarzyszących człowiekowi od początku życia. Nie jest jednak (podobnie jak inne emocje) czymś niewłaściwym, złe mogą być jedynie sposoby jej okazywania. Zazdrość między rodzeństwem - to normalne Zazdrosne bywają starsze dzieci o młodsze i maluchy o starszaki. Nie spodziewaj się zatem po swoim 3-latku, że od razu przyjmie nowo narodzoną siostrzyczkę z wielką miłością i nigdy nie będzie miał ochoty jej uszczypnąć. Kilkulatek z pewnością nie raz poczuje ukłucie zazdrości na widok małej przy twojej piersi czy zwykłych rytuałów przewijania, kołysania do snu. Podobnie młodsze dziecko może być zazdrosne, gdy ze starszym wybierzesz się do kina czy teatru albo pochwalisz go za pięknie napisane pierwsze litery. Kto jest ważniejszy w rodzeństwie Widząc objawy zazdrości u swych dzieci, przede wszystkim nie obwiniaj siebie. To nieprawda, że faworyzujesz jedno z nich, bo więcej spędzasz z nim czasu. Pamiętaj, że „sprawiedliwie” nie zawsze oznacza „po równo”. Każdy maluch z racji swojego wieku, temperamentu, zainteresowań, a także konkretnej sytuacji (np. choroby) potrzebuje innej dawki pieszczot, różnego czasu wspólnie spędzanego, odmiennych prezentów. Dlatego nie daj się wciągnąć w machinę oskarżeń dziecka: „Bo mama kocha mnie mniej”, tylko postępuj zgodnie z tym, co uważasz w danym momencie za słuszne. Póki malec swą zazdrość będzie wyrażał w sposób bezpieczny (np. kilkulatek zacznie demonstracyjnie kłaść się na przewijaku, żądając smoczka przed snem czy większej dawki pieszczot), nie ma powodów do...

Szanowne czytelniczki i czytelnicy, to nie będzie miły odcinek , przy którym będziecie się śmiać i ocierać łzy wzruszenia. Jeśli ktoś z was jest przekonany, że opieka nad dziećmi to tylko radość i uniesienie, niech nie czyta tego, co poniżej, bo będzie rozczarowany. Tata ma dosyć siedzenia w domu Prawda jest taka, że mam już dosyć. Dosyć siedzenia w domu, dosyć opiekowania się dziećmi , karmienia ich, ubierania, przewijania i nowych zabaw. Marzę o tym, żeby wyjechać stąd gdzieś daleko do ciepłych krajów, najlepiej nad jakieś piękne morze (Śródziemne), leżeć na plaży, popijać zimne napoje przez słomkę i czytać książki. Aha, oczywiście chciałbym wyjechać sam, bez dzieci! No, ewentualnie z żoną... Szybko się zniechęciłem, co? A jestem na urlopie wychowawczym dopiero pół roku... Czy powinienem mieć z tego powodu wyrzuty sumienia? Czy wszyscy inni rodzice są ideałami i nigdy nie mają chwil zwątpienia? Czy wszyscy inni tak bezgranicznie kochają swoje dzieci i są w nie tak wpatrzeni, że nie mają problemów z czerpaniem siły, by przetrwać z nimi kolejny dzień? Nie mam pojęcia. Ciągła opieka nad dzieckiem to ciężka praca Co właściwie się dzieje? Właściwie nie dzieje się nic. Po prostu dopadła mnie proza życia . Każdy dzień jest taki sam, łudząco podobny do poprzedniego. Wstawanie, ubieranie, śniadanie, drugie śniadanie, bajka w telewizorze, kupa w pieluszce, i jeszcze jedna, spacer, obiad, podwieczorek, znów kupa, kolacja, kąpiel... I jeszcze wieczny bałagan w mieszkaniu, w którym ledwie się mieścimy. Wszędzie, w każdym kącie są zabawki, które co pewien czas usiłuję sprzątać. Męczy mnie powtarzalność każdego dnia. Budzę się zniechęcony. Niby wszystko toczy się według utartego schematu, a mimo to mam wrażenie, jakbym stracił kontrolę nad własnym życiem. Moje własne dzieci, które przecież kocham ponad wszystko i za które...