Trutututu trututata najpiękniejsze bajki świata – recenzja audiobooka

Do współpracy wydawnictwo EGMONT zaprosiło pisarzy tej miary co Grzegorz Kasdepke, Wojciech Widłak, Zofia Stanecka, Ewa Nowak, Joanna Olech czy Małgorzata Strzałkowska. Zabawnym historyjkom ich autorstwa towarzyszą ilustracje, m.in. Doroty Łoskot-Cichockiej, Joanny Rusinek, Emilii Dziubak i Marcina Bruchnalskiego. - Dzięki zaproszeniu do współpracy tak znakomitych twórców udało nam się stworzyć cykl książek nie tylko wartościowych edukacyjnie, ale także atrakcyjnych pod względem artystycznym, czemu towarzyszą błyskotliwie napisane, wciągające opowiastki – mówi Katarzyna Sendecka, wydawca 
i twórca merytorycznych podstaw „Czytam sobie” . Serię rozpoczyna dziewięć tytułów – po trzy w obrębie kolejnych poziomów czytelniczego zaawansowania dziecka. Dzięki nim zaczyna ono naukę od składania wyrazów z liter, następnie 
z sylab, by wreszcie – w książeczkach z poziomu „dla zaawanasowanych” – płynnie czytać całe zdania. Stosownie do poziomu odbiorców czcionki w tekstach mają różny rozmiar oraz proporcje względem rysunków. Książeczki dla początkujących mają krótsze zdania oraz przewagę ilustracji, 
z kolei tytuły dla bardziej wyrobionych małych miłośników literatury przypominają już „prawdziwe książki”, z nielicznymi, czarno-białymi obrazkami. - Książki adresowane są do dzieci w wieku 5-7 lat , ale są to granice umowne. Bywa bowiem, że czterolatek lepiej radzi sobie z tekstem niż dziecko o 2 lata starsze – tłumaczy Katarzyna Sendecka. Rodzic lub nauczyciel sam decyduje, który poziom jest odpowiedni dla danego podopiecznego. Dzięki właściwie dobranej lekturze u małego czytelnika udaje się budować poczucie sukcesu i satysfakcji, wskutek czego łatwiej o pewność siebie w późniejszej, znacznie już poważniejszej, edukacji. O szatę graficzną serii zadbało grono najlepszych polskich artystów...

Nie zliczę, ile razy usłyszałam z ust dorosłego, ze właściwie mógłby kupować dla siebie  tylko.... książki dla dzieci. Że te dla dorosłych są ważne, ale te dla najmłodszych po prostu są piękne. Nie zliczę też, ile razy sama zamarłam z zachwytu, widząc książkę zilustrowaną lub opracowaną graficznie przez współczesnych twórców. To dlatego wiele z nich, jak zwróciła na to uwagę dr Małgorzata Cackowska z Instytutu Pedagogiki Uniwersytetu Gdańskiego, uczestniczka wczorajszej dyskusji, mówi się, że są formą sztuki. I rzeczywiście, zwraca się uwagę na to, ze ilustracjach w książkach dla dzieci to pierwszy kontakt ze sztuka, bardzo ważny, bo kształtuje się w ten sposób gust, wyczucie estetyki, daje pożywkę dla wyobraźni. Dobra, czyli jaka? Na pytanie, jak powinna wyglądać wartościowa książka, nie było jednoznacznej odpowiedzi, bo ile książek, tyle ocen. Na pewno dobrze zaprojektowana (prof. Maciej Buszewicz z Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, taka, która zachwyca i którą chciałoby się mieć koło łóżka (Dorota Jarecka, krytyczka literatury), prawdziwa, która nie boi się trudnych tematów, która nie schlebia i nie uwodzi błyskotkami (Joanna Olech, pisarka), tylko zmusza do myślenia (nie tylko poprzez tekst, ale i ilustrację, bo dobra książka bez dobrej ilustracji się nie obędzie), ale także różnorodne. Z książka pod strzechy? Kilka tygodni pojawił się raport Biblioteki Narodowej, według którego Polacy nie czytają (19 milionów Polaków nie miało w ostatnim roku w rękach ani jednej książki, 10 milionów nie ma ani jednej w domu). Co zrobić, by wynik ten poprawić? – spytała gości Beata Jewiarz, która prowadzi Niedzielny Poranek w Polskim Radiu RDC.  Na pewno wyposażać biblioteki szkolne w nowe książki. Powalczyć o to, by te dobre były tańsze, by nie musiały konkurować z książkami z supermarketowych koszyków. Izabella Kaluta z Instytutu...

Pewna dziewczyna, niebrzydka zresztą i niegłupia, a nawet – co tu dłużej kryć – bardzo piękna i niezwykle wprost mądra, a na dodatek – uwaga, uwaga!... - najprawdziwsza w świecie królewna, zapragnęła wyjść za mąż. Dała więc ogłoszenie do prasy. Nie minął tydzień, jak listonosz przyniósł jej kilka tysięcy listów, spośród których wybrała trzy najbardziej interesujące, a co więcej – napisane bez błędów ortograficznych. Czytała je długo i uważnie, lecz nie potrafiła zdecydować, który z nich jest najciekawszy. - W każdym razie – postanowiła – wszyscy trzej kandydaci na męża muszą przybyć na mój zamek, a potem się zobaczy.   No to się zobaczy. Ja w każdym razie na temat tego przedziwnego konkursu nie powiem już ani słowa. Powiem natomiast, że wszystkie bajki i opowiadania zamieszczone w tym tomie, są naprawdę pyszne. Czasami okropnie smutne, czasami radosne, pełne humoru, i dystansu do trochę dusznego świata. Pan Grzegorz wie, kiedy można się śmiać, a kiedy powinno się zapłakać, i dlatego nic na siłę nie robi. Gdybyście chcieli określić taki stan fragmentem książki Grzegorza Kasdepke Co to znaczy, pewnie powiedzielibyście, że autor ma nosa. Wprawdzie wydaje mi się, że już was nie trzeba dalej przekonywać do przeczytania lub posłuchania, ale chyba postawię kropkę nad i opowiem dwa słowa o Bardzo smutnej historii, opowiadania o ładniutkim, ale głupiutkim motylku, który pewnego dnia wzbił się zbyt wysoko i trafił do leśniczówki, gdzie na ścianach w oszklonych maleńkich ramkach wisiały setki najróżniejszych motyli… I chyba na tym zakończę, bo zrobiło mi się okropnie smutno. Przeczytać powinniście, bo wiele się z tej bajki można nauczyć. Opowiadania i bajki Autor: Grzegorz Kasdepke Ilustratorki: Magdalena Kozieł-Nowak i Ewa Poklewska-Koziełło Czytają: Damian Kulec, Jakub Kryształ Wydawnictwo Literatura Książka z płytą CD Czas...