Reklama

Szczaw jest od dawna obecny w naszej kuchni. Najlepiej smakuje świeży i młody, zebrany wiosną. Szczaw ma charakterystyczny kwaskowy smak. Wiele ciężarnych, które mają apetyt na kwaśne potrawy, może mieć ciążową zachciankę na zupę szczawiową. Niestety kwas szczawiowy jest substancją antyodżywczą, zupełnie zbędną organizmowi. Czy nie zaszkodzi dziecku, jeśli ciężarna zdecyduje się na zjedzenie szczawiu?

Reklama

Spis treści:

Czy można jeść szczaw w ciąży?

Tak, dieta w ciąży może zawierać szczaw, ale zalecane jest spożywanie szczawiu w rozsądnych ilościach i w towarzystwie odpowiednich produktów spożywczych. Ponieważ kwas szczawiowy zmniejsza wchłanianie składników niezbędnych do prawidłowego rozwoju ciąży, czyli wapnia i żelaza, lepiej nie jadać szczawiu zbyt często.

Aby szczaw nie powodował utraty wapnia i żelaza z organizmu, warto łączyć go w potrawach z innymi produktami. Zupę szczawiową dobrze jest podać z jajkiem i zabielić śmietaną. Dodatki te uzupełnią żelazo i wapń, których szczaw mógłby pozbawić przyszłą mamę i jej dziecko.

Zupa szczawiowa w ciąży – przepis

Składniki na 4 porcje:

  • litr bulionu warzywnego
  • pęczek świeżego szczawiu
  • 4 jajka
  • 2-3 łyżki śmietany
  • pół łyżki masła
  • 2 liście laurowe
  • ząbek czosnku
  • 5 ziaren ziela angielskiego
  • sól, pieprz

Szczaw umyj, osusz i drobno posiekaj. Na rozgrzaną patelnię włóż masło, podsmaż na nim przeciśnięty przez praskę czosnek i dodaj liście szczawiu. Podsmażaj 5 minut, a następnie przełóż do gotującego się bulionu. Przypraw solą i pieprzem, dodaj ziele angielskie i liść laurowy. Gotuj 15 minut na małym ogniu. Ugotuj na twardo jajka – po jednym dla każdej z osób, które będą jeść zupę. Pod koniec gotowania przełóż śmietanę do kubeczka, dodaj gorącej zupy i wymieszaj. Całość wlej do zupy i wymieszaj. Zupę podawaj z jajkiem skrojonym w ćwiartki.

Dla kogo i kiedy szczaw jest szkodliwy?

Szczawiu nie powinny spożywać osoby dotknięte zaburzeniami gospodarki wapniowej oraz cierpiące na anemię i to niezależnie od tego, czy są w ciąży czy nie. Szczaw nie jest też najlepszym składnikiem diety osób z kamicą nerkową, chorobami trzustki i jelit oraz osób uczulonych na nikiel (pod wpływem kwasu szczawiowego nikiel może przeniknąć z garnków do potrawy).

Zbyt duże spożycie szczawianów może powodować powstawanie kryształów szczawianu wapnia, które wiążą wapń. W takiej postaci mogą one zaburzać funkcjonowanie organizmu. Może dojść do ostrego zatrucia szczawianami, uszkodzenia układu odpornościowego, zaburzeń działania układu moczowego i nerwowego. Nadmiar szczawianów sprzyja też powstawaniu chorób zwyrodnieniowych stawów, artretyzmu, kardiomiopatii i chorób nerek.

Szczaw – właściwości

Poza kwasem szczawiowym szczaw zawiera mnóstwo cennych składników. Należą do nich:

  • żelazo,
  • magnez,
  • cynku,
  • potas,
  • mangan,
  • selen,
  • miedź,
  • witaminy A i C.

W medycynie tradycyjnej używano szczawiu w celach leczniczych. Wywarem z korzenia szczawiu leczono bóle wątroby, kamicę żółciową, zaparcia, zatrzymywanie wody w organizmie. Naparem z liści łagodzono owrzodzenia jamy ustnej i przyspieszano gojenie się ran w ustach. Surowy sok z liści szczawiu wkraplano do ucha w celu walki z zapaleniem ucha. Z kolei proszek z liści tej rośliny stosowano do łagodzenia dolegliwości wynikających z niewydolności żylnej: żylaków, hemoroidów, miażdżycy, ale tez i astmy. Świeżymi liśćmi i przygotowanymi z nich pastami okładano rany, wypryski i wrzody, gdyż szczaw ma właściwości przeciwzapalne i ściągające.

Zobacz także:

Reklama
Reklama
Reklama
Reklama