Byłaś lepiej lub gorzej przygotowana do zajmowania się noworodkiem i niemowlęciem, ale ten okres? Po 12. miesiącu życia w dzieciach zachodzi zmiana, która niektórych rodziców zmiata z nóg. Właśnie, to nogi są tu kluczowe- gdy tylko dziecko zaczyna chodzić, żegnajcie spokojne dni i leniwe spacerki z uroczym bobasem. Teraz głównie ganiasz za swoim maluchem, wózek stał się nagle wrogiem publicznym, a wasz dom przypomina scenę bitwy z Gry o Tron. Ale czekaj, to jeszcze nie wszystko!
To brzmi jak najokrutniejszy żart – już wydawało ci się, że uporałaś się z grafikiem drzemek swojego dziecka, a ono wreszcie zaczęło przesypiać noce, gdy los zadrwił z ciebie okrutnie. Dziecko znów zaczęło się budzić! Jedne noce są spokojne, w inne wstajesz 15 razy. To może chwilę potrwać…
Na początku włączasz Dorę lub Peppę tylko na parę minut – czas wystarczający akurat, żeby zaparzyć sobie mocnej kawy albo skorzystać z toalety. Z czasem dziecko zaczyna coraz gwałtowniej protestować, gdy chcesz wyłączyć bajkę i po paru tygodniach orientujesz się, że twoja pociecha z chęcią zamienia się w telewizyjne zombie na godzinę albo dłużej. Twoje bardzo atrakcyjne propozycje (zoo, plac zabaw, sklep z zabawkami) są całkowicie ignorowane. Dziecko po prostu chce oglądać baję od rana do wieczora.
To prawdziwy sprawdzian rodzicielskiej cierpliwości. Bo zdarzają się np. takie scenariusze, że dziecko najpierw chętnie siada na nocnik i bez problemu robi kupkę, po czym przez długie miesiące nie chce tego powtórzyć. Mimo, że jest całkowicie gotowe, żeby korzystać z nocnika, za każdym razem domaga się pieluchy. A ty miesiącami nakłaniasz, przekonujesz, zachęcasz…
„Uważaj na schodach!”, „Pamiętaj, żeby nie podchodzić do obcych psów na ulicy, bo mogą ugryźć!”, „Wyjmij rączki z nocnika, to nie zabawka”, „Przestań się wspinać po regale!”. Odkąd dziecko zaczęło chodzić, to twoja codzienna mantra.
To wasza chwila prawdy. Nadchodzi taki moment, gdy twoje dziecko – dotąd zupełnie spokojne – nagle zaczyna wrzeszczeć na środku sklepu, zrzucać słoiki z półek i gryźć kolegów w piaskownicy. Zupełnie nie rozumiesz co się dzieje ani skąd się to wzięło? Taki wiek – to chyba wytłumaczenie, którego szukasz. Dopóki dziecko nie nauczy się współżycia z ludźmi, czeka cię parę (naście?) trudnych miesięcy.
Wychowywanie dziecka w tym wieku może być trudne, ale też… ludzkie. Te momenty, w których masz ochotę zapaść się pod ziemię, pomagają uświadomić sobie, że nie ma idealnych dzieci ani idealnych rodziców i że każdy z nas ma swoje gorsze momenty. Zaakceptuj to, a następnym razem, gdy spotkasz rodzica z awanturującym się 2-latkiem, uśmiechnij się. Przecież wiesz, jak to jest.
Czytaj też: Spacerek bez aferek - poznaj proste tricki!
Oczekiwanie od niespełna dwulatka , że będzie grzecznie sygnalizował swoje potrzeby, nie ma sensu. Dopiero tuż przed drugimi urodzinami dziecko kojarzy gniecenie w brzuszku z tym, że chce mu się kupkę, i uczy się rozpoznawać parcie na pęcherz . Ale na tę naukę ma czas do czwartych urodzin! Każde dziecko może w trochę innym czasie osiągać umiejętności potrzebne do nauki nocniczkowania . Ale wiele dzieci zdobywa je w podobnym czasie. Półtoraroczne dziecko jest na ogół świadome, że za chwilę zrobi kupę: skupia się, chowa w ustronne miejsce, napina brzuszek, marszczy przy tym buzię. Dwulatek zauważa, że zabrudził lub zmoczył pieluszkę. Są dzieci, które same ją zdejmują, oglądają, co się w niej znajduje, są też takie, które zupełnie lekceważą ten fakt. Niektóre maluchy potrafią też chwilę wcześniej usiąść w pieluszce na nocnik. Albo sadzają na niego lalkę lub misia. Trzylatek, o ile nie jest czymś zajęty, wyraźnie czuje i rozpoznaje, że chce mu się siusiu . Informuje o tym rodzica lub sam biegnie do nocnika. Metodą prób i błędów uczy się, jak długo może powstrzymywać się od oddania moczu, by się nie zsiusiać. Z uwagą ogląda też zawartość nocnika. Czterolatek potrafi samodzielnie zdjąć majteczki, usiąść na nocniczku i spokojnie poczekać na wypróżnienie, nawet jeśli trwa to nieco dłużej. Podejmując próby pożegnania pieluszki, musisz pamiętać o tych uwarunkowaniach rozwojowych małego dziecka . Pierwsze próby odpieluchowania Ponadrocznemu maluszkowi możesz kupić nocniczek, by się z nim oswajał, uczył do czego służy. Może go oglądać, siadać na nim, sadzać lalę na siusiu. Tłumacz, że rodzice też taki mają, tylko większy, w łazience. Malec powinien wiedzieć, jak swe potrzeby załatwiają domownicy: dzieci lubią naśladować dorosłych! Nie przetrzymuj malucha na nocniku na siłę, nie zabawiaj i nie odwracaj uwagi po to, by...
Kiedy dziecko jest gotowe na naukę korzystania z nocnika? To zależy od wielu rzeczy. Na przykład od tego, czy malec nie jest właśnie zajęty zdobywaniem jakiś nowych umiejętności (mówienia, rysowania). Bo wtedy na pożegnanie z pieluchą może zwyczajnie nie mieć czasu! Jak ułatwić mu odnalezienie się w nowej (bezpieluszkowej) sytuacji bez stresu i nerwów? Nocnikowanie: przede wszystkim wyluzuj Niektóre dzieci uczą się załatwiać do nocnika jeszcze przed 2. urodzinami, inne – dopiero w okolicy 3. I obie sytuacje są w normie. Nie świadczą ani o niezwykłej inteligencji dziecka, ani o jego grzeczności czy też jej braku. To naprawdę nie ma znaczenia, że np. dziecko znajomych w tym samym wieku, co twoje, już nie nosi pieluszek. 2-letnie dziecko ma jeszcze pełne prawo mieć twoje edukacyjne wysiłki w... głębokim poważaniu. Jasne, że znacznie wygodniej jest, gdy dziecko szybko porzuca pieluszki . Jednak nie próbuj na siłę tego momentu przyspieszać. To mogłoby się okazać dla malca zbyt dużym stresem. A zatem: spokojnie. Z nauką nocnikowania zaczekaj na dobry moment Dziecko zwykle siusia w pieluszkę – nie sygnalizując, że się zmoczyło – do 20–24. miesiąca życia. Dopiero pod koniec 2. lub na początku 3. roku życia umie połączyć parcie na pęcherz z potrzebą zrobienia siusiu. I dopiero wtedy jest sens uczyć go siusiania do nocnika . Dwulatek uczy się też robić użytek ze świadomego kontrolowania zwieraczy: umie wstrzymać odruch siusiania lub np. zrobić siusiu, gdy się go o to poprosi. Jeśli zdejmujesz mu pieluszkę i jest ona sucha, poproś: „Zrób siusiu”. Po pewnym czasie na pewno zorientujesz się, że dziecko jest już w stanie (pod warunkiem że choć trochę chce mu się siusiu) spełnić twoją prośbę. Zauważysz zapewne, że pieluszka bywa moczona rzadziej i że dziecko zdaje już sobie sprawę z tego, że się załatwia. Zmienia bowiem...
Nauka nocnikowania zaczyna się od wyboru dobrego momentu. Rozpoczynanie treningu czystości, gdy dziecko choruje albo w jego życiu zaszła właśnie jakaś zmiana (np. odstawiasz je właśnie od piersi ), jest ryzykowne. W tym okresie ty też powinnaś być spokojna i mieć dużo czasu. Drugim warunkiem koniecznym udanej nauki korzystania z nocnika jest cierpliwość. Weź pod uwagę, że to może potrwać nawet parę tygodni. Jeżeli dziecko zdecydowanie nie chce korzystać z nocnika, daj mu spokój na jakiś czas i wróć do tematu np. za tydzień. Spis treści: 1. Nocnikowanie: Jak zachęcić dziecko? 2. Jak przyzwyczaić dziecko do nocnika - krok po kroku 3. Najczęstsze błędy podczas nauki nocnikowania 4. Dodatkowe pytania na temat nocnikowania 5. Problemy w nauce nocnikowania 6. Pomocne w nauce nocnikowania Nocnikowanie: Jak zachęcić dziecko? Nie zabraniaj dziecku wchodzić z tobą do łazienki. Jest w wieku, gdy bardzo chce robić to, co dorośli i uwielbia ich naśladować. Pokaż mu też starsze dziecko, które korzysta z nocnika, np. kiedy będziecie z wizytą u znajomych. Taka lekcja poglądowa będzie nieoceniona! Kupcie razem nocniczek . Taki, który podoba się dziecku. Jeśli nocnik ma pozytywkę, sprawdź, czy wygrywana melodyjka nie wystraszy małego użytkownika. Koniecznie wyjaśnij, do czego służy – dla malca wcale nie jest to oczywiste. Jak przyzwyczaić dziecko do nocnika - krok po kroku Często sadzaj dziecko na „tronie”. Gdy widzisz, że coś się święci, oraz w porach, gdy się załatwia, np. po przebudzeniu. Sadzaj go też wtedy, kiedy sama korzystasz z toalety. Pozwól dziecku bawić się bez pieluszki. Oczywiście wtedy, gdy w domu jest wystarczająco ciepło. Chodzenie w chłodnej, mokrej bieliźnie, ciągłe przebieranie się itd. to żadna przyjemność. Sprytny malec szybko zorientuje się, że znacznie wygodniej jest siusiać do...
