Faworyzowanie dzieci, czyli kogo kochasz bardziej

Dzieci mają oddzielne pokoje, a my śpimy w salonie – takie rozwiązanie jest jednym z najczęściej proponowanych, gdy na internetowych forach dla rodziców mowa o mieszkaniu z dwojgiem dzieci. Czy słusznie? Plusy wspólnego pokoju rodzeństwa Wspólny pokój dla rodzeństwa ma dużo plusów. Dzieci mogą razem bawić się i zasypiać, czyli… więcej czasu spędzać wspólnie. Spanie w tym samym pomieszczeniu zwykle służy relacjom między rodzeństwem. Dzieci mieszkające ze sobą na dobre i złe szybciej rozwiązują konflikty . Zresztą po co się kłócić, skoro można razem pod kołdrą bawić się w jaskinię albo rankiem, kiedy rodzice jeszcze śpią, cichcem zajadać wyniesioną z kuchni czekoladę. W pojedynkę nie smakuje tak dobrze! Wspólny pokój uczy dzielenia się, czekania na swoją kolej i ustępowania – a to bardzo ważne zasady społeczne. Czytaj też: Zabawa, kłótnia, współpraca – co robić, by dziecko odnalazło się w grupie Aby jednak wspólna przestrzeń nie była źródłem zbyt częstych kłótni, trzeba ją dobrze zaaranżować. Warto, aby dzieci miały oddzielne kąciki do samodzielnej zabawy i utrzymania porządku (a starsze do nauki) i nie przeszkadzały sobie wzajemnie. Takie miejsca wydzielisz, ustawiając np. regał albo biurko. Sprawdź: Jak urządzić pokój dla dziecka? Kiedy lepiej, by rodzeństwo miało oddzielne pokoje? Przede wszystkim pamiętaj, że wspólny pokój dla rodzeństwa zawsze jest lepszym wyjściem niż oddanie jednej sypialni starszakowi i przeniesienie młodszego do sypialni rodziców. Kiedy powinnaś rozważyć oddzielne pokoje dla rodzeństwa? Gdy między dziećmi jest znaczna różnica wieku (powyżej 3 lat). Kiedy dzieci są różnej płci (choć nie jest powiedziane, że jako dzieci brat i siostra nie mogą spać w tym samym pokoju). Kiedy dziecięca sypialnia jest bardzo malutka. Kiedy rodzeństwo się kłóci Kłótnie...

Polecam tę książkę wszystkim dzieciom i nie tylko dzieciom. Możecie wybrać wersję do czytania lub czytaną przez autorkę, można wtedy posłuchać jej wraz z rodziną. Zezia to Zuzia, ośmioletnia uczennica, Giler to Czarek , jej młodszy braciszek. Kto i dlaczego ich tak nazwał, dowiecie się z książki. Rodzina Zezików mieszka na Grójeckiej. Główną żywicielką rodziny jest mama, która pracuje w jednym z banków. Ojciec to artysta rzeźbiarz, trochę nie rozumiejący solidnego i z ołówkiem w ręku postępowania Zezikowej. Do rodziny należy także kot Idźstąd, ciocia nazywana Zagranicą, a także zawsze nieobecny dziadek, który swoim zachowaniem doprowadza babcię do szału. Dom Zezi to dom tradycyjny. Zezia ma dużo różnych obowiązków i wywiązuje się z nich wspaniale. Potrafi ułożyć w szufladzie sztućce, naczynia, umie obierać ziemniaki, posprzątać zabawki, a nawet odkurzyć pokój. Pięcioletni Giler jest dzieckiem autystycznym i nie bierze udziału w pracach domowych, ale siostra wcale nie ma o to pretensji, a nawet wspiera brata w każdej sytuacji. Wszystko, co dzieje się w kamienicy i nie tylko, oglądamy dzięki Zezi, bo to ona nas po znanych jej miejscach oprowadza. A że narratorka jest ośmiolatką, to i ten świat wokół niej jest taki ośmiolatkowy. Czasami okropnie dziecinny, a czasami bardzo poważny, bo dzieci w tym wieku skaczą z tematu na temat, z nastroju w nastrój. Czasami wszystko widzą na różowo, ale czasami na czarno. Zależy od dnia, od fantazji, a także od tego, czy Zezi chce się świat poobserwować bardzo wnikliwie, czy tylko się po nim przebiec z szybkością rycerza na koniu. A świat przynosi jej coraz to nowe wyzwania. A to Zezia się zakocha, to znów się czegoś boi, to nie może zrozumieć, dlaczego mama i ciocia ciągle się sprzeczają, i dlaczego blisko ich domu szukają schronienia bezdomni. Nawet nie ma z kim o tym pogadać, bo przecież młodszy braciszek jest...

Relacji między rodzeństwem nie da się z niczym porównać – mówi psycholog dziecięcy Beata Płażewska. – Przyjaciół i partnerów możemy sobie wybrać. Brata czy siostrę po prostu się ma. Więź między rodzeństwem jest jedyna w swoim rodzaju: pełna emocji, sprzecznych uczuć, czasem burz, a przy tym niesamowicie silna. Dlaczego warto mieć rodzeństwo? Mieć brata czy siostrę to mieć kogoś, kto zna nas od podszewki i jest w naszym życiu już na zawsze, nawet jeśli mieszka na drugim końcu świata lub gdy widzimy się z nim jedynie w święta Bożego Narodzenia. Świat dziecka, któremu rodzi się brat czy siostra, staje się bogatszy. Takie dziecko ma obok siebie kogoś, kto także jest dzieckiem. W dodatku ma go nie od czasu do czasu, np. popołudniami w piaskownicy (z której zawsze można zabrać zabawki i pójść na inne podwórko), ale na stałe, także wtedy, gdy nie jest łatwo być razem. Starsze dziecko uczy się odpowiedzialności za inną osobę, ma kogoś, kto jest w nie wpatrzony jak w obrazek. Młodsze dziecko ma idola, którego może naśladować, pomocnika, jeśli trzeba obrońcę, doradcę. Czasem podpowiedź starszego brata czy siostry, jak poradzić sobie z rówieśnikami, jest trafniejsza niż ta udzielona przez mamę, tatę, czy nawet psychologa. I starsze, i młodsze dziecko oprócz towarzysza zabaw zyskuje... nowego rywala, – To bywa trudne, ale na ogół wszystkim wychodzi na zdrowie – przekonuje Beata Płażewska. – Dziecko, które ma rodzeństwo , uczy się dzielić, walczyć o swoje, wygrywać, przegrywać, iść na kompromis, wybaczać, czekać na swoją kolej. Dzięki temu lepiej radzi sobie wśród rówieśników. Mając rodzeństwo, dziecko uczy się również, że można kochać kogoś mimo jego wad, i czasem go nie cierpieć, nawet jeśli obdarowany jest wieloma zaletami. A także tego, że tę samą osobę można kochać i nie cierpieć jej jednocześnie. Dzieci,...